Szalony grafoman znów atakuje! - czyli o tym, że książkę napisaną w 12 dni łatwiej docenić niż skrytykować.

Nie zliczę, ile razy podczas czytania książki na początku skręcałam się mentalnie "jakie to głupie jest". Naprawdę, postrzeganie Polski jako kraju z bardzo silnie rozwiniętym podziemiem rządowym i prezydentem, który w iście amerykańskim stylu ogląda podziemną bazę wywiadu (wręcz "dogląda") i samohartującą się stal (to ostatnie wybitnie zapadło mi w pamięć, za jakiś czas może to być jedyne, co będę kojarzyć z tą książką) jest co najmniej karykaturalne.
W momencie kiedy ten wątek zostaje praktycznie usunięty, lektura z jakiegoś powodu staje się przyjemniejsza i łatwiejsza w przyswajaniu treści.

Akcja nie jest specjalnie wartka. Poznajemy trzy kobiety, w tym jedną wampirzycę, obserwujemy sobie fragment ich życia, a McGuffin nieśmiertelności powoli ciągnie to wszystko do przodu, przypominając o sobie raz na jakiś czas. Problem? Jeszcze 50 stron i to byłby problem, bo naprawdę niewiele się tu dzieje. Fabuła właściwie nie istnieje, to tylko zbiór wątków sytuacyjnych (niekoniecznie niespójnych, po prostu dość luźnych), z którymi bohaterki wchodzą w interakcje, budząc szacunek, zachwyt lub grozę.

Moją uwagę właściwie przykuły opisy. Było w nich pełno dziwnej, drobiazgowej wiedzy z różnych dziedzin, a także dość dosadne opinie na tematy autorowi wyraźnie bliskie. Mości Grafoman zresztą sam się ujawnia kilkakrotnie i spotyka z bohaterami, jest w tym coś dziwnie naturalnego. Podobało mi się to, w przeciwieństwie do opinii - np. powtarzające się komentarze, zdaje się autokrytyczne, o współczesnej fantastyce polskiej (Tak! Produkt wcale nie wolny od Wędrowycza!), które mnie trochę zirytowały. Pojawiały się częściej na początku, pogłębiając moje cierpienia ciągłymi hasłami, jak to kiedyś było lepiej i wytworniej i w ogóle klasa, szyk, ą-ę. Później na szczęście poświęcone na rzecz kontemplowania dziwnych słabości ludzkich (jak niechęć do mycia się u bezdomnych) i zaradności na przestrzeni wieków.

Morał: walcz jak szatan, pij jak smok i dawaj świadectwo temu, że jesteś wolnym człowiekiem.
W sumie czemu nie?

Szalony grafoman znów atakuje! - czyli o tym, że książkę napisaną w 12 dni łatwiej docenić niż skrytykować.

Nie zliczę, ile razy podczas czytania książki na początku skręcałam się mentalnie "jakie to głupie jest". Naprawdę, postrzeganie Polski jako kraju z bardzo silnie rozwiniętym podziemiem rządowym i prezydentem, który w iście amerykańskim stylu ogląda podziemną bazę...