Tu wcale nie chodzi o historię. Jej, jego, ich wszystkich... Sam autor przewrotnie stwierdza, że to wszystko jest bardzo głupie. Ot, banalna historia wiarołomstwa, jedna z wielu pospolitych, lichych zdrad, nie zasługująca na romantyczne i literackie dekoracje. A bohater zakochany w Justynie, z uporem szuka usprawiedliwień dla jej amoralności, dzięki którym stałaby się, jeśli nie znośna, to przynajmniej zrozumiała. I chwilami wszystko niebezpiecznie zbliża się do kiczu, śmieszności i banału. "Miasto gdy kochasz w nim choć jedną istotę, staje się światem." I tak razy wiele. Mądrzej, głupiej, głębiej i całkiem jak dla Harlequina. Ale przecież my jesteśmy banalni. Nasze miłości, obłędy i opętania. Nasze noce i dni. Narodziny i śmierci. Gdy mija czas... Co pozostaje? Co zostaje, czego nie trzeba by się wstydzić, żałować? Gdy Durrell mówi, że hazardziści i zakochani zawsze przegrywają, to przecież wszyscy to wiemy, przeczuwamy, ale jak znieść kolejny dzień bez postawienia wszystkiego na jedną kartę? Kolejny raz? Ostatni raz... I nie chodzi tu o tę, czy inną historię, ale o przebłyski, refleksy nieziemskiego światła. O pocałunki Boga. O dotknięcie jądra otchłani. Najpiękniejsze, niezapomniane, tak sugestywne, że zostają w nas jak rzeczy doświadczone, przeżyte. Ale i straszne. Sceny jak przebłyski z horroru. Żywcem, po kawałku na ulicy miasta krojony wielbłąd. Justyna w koszmarze nocnej perwersji z małymi dziewczynkami. Impresje piekła. W jednym, krótkim rozbłysku - wyłania się na ułamek sekundy obraz niewypowiedzianie straszny, okrutny i mroczny. Ludzkie zaplątanie, niemoc, śmieszność i patos. Genialnie ukazani kolejni bohaterowie. Justyna, Melissa, Clea, Balthazar, Mountolive, Nessim, beatyfikowany Scobie i jego nieobliczalna papuga... Setki, tysiące oczarowań, wizji, uniesień i tęsknot. A wszystko gasnące w zmierzchu umierającego miasta, po którym krążą ostatnie duchy Bizancjum i wybrzmiałej potęgi...

Tu wcale nie chodzi o historię. Jej, jego, ich wszystkich... Sam autor przewrotnie stwierdza, że to wszystko jest bardzo głupie. Ot, banalna historia wiarołomstwa, jedna z wielu pospolitych, lichych zdrad, nie zasługująca na romantyczne i literackie dekoracje. A bohater zakochany w Justynie, z uporem szuka usprawiedliwień dla jej amoralności, dzięki którym stałaby się,...