Kwartet aleksandryjski. Justyna

Doceniam piękne opisy i wiele czarujących fragmentów, ale w sumie to dosyć oklepana historia miłosna napisana z pretesjonalną modernistyczną manierą. I jeszcze duch Freuda się nad tym unosi.

Ale jestem trochę zaskoczona, że Anglik napisał tak sensualną powieść.

Doceniam piękne opisy i wiele czarujących fragmentów, ale w sumie to dosyć oklepana historia miłosna napisana z pretesjonalną modernistyczną manierą. I jeszcze duch Freuda się nad tym unosi.

Ale jestem trochę zaskoczona, że Anglik napisał tak sensualną powieść.

Pokaż mimo to

Niewątpliwie piękny język i najwyższej klasy erudycja autora czyni tę książkę prawdziwą przyjemnością w trakcie konsumpcji. Jest to jednakże pretensjonalna historia miłosna na sterydach, rozterki głównego bohatera stają się nieznośne w trakcie lektury a sama Justyna rozrasta się do niewyobrażalnych i groteskowych rozmiarów. Ciekawa pozycja napisana z perspektywy brytyjskiego obywatela w postkolonialnym Egipcie, ale warstwa narracyjna jest dość kiczowata.

Niewątpliwie piękny język i najwyższej klasy erudycja autora czyni tę książkę prawdziwą przyjemnością w trakcie konsumpcji. Jest to jednakże pretensjonalna historia miłosna na sterydach, rozterki głównego bohatera stają się nieznośne w trakcie lektury a sama Justyna rozrasta się do niewyobrażalnych i groteskowych rozmiarów. Ciekawa pozycja napisana z perspektywy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dziś nie pisze się już tak o miłości. Zmysłowo, gęsto, hipnotycznie. Totalnie. To miłość i/lub niezdolność do niej są tematem pierwszego tomu „Kwartetu aleksandryjskiego” Lawrence’a Durrella. Zawiodą się ci, którzy szukają w powieści akcji, fabuły, logiki. U Durrella jej nie znajdą. „Justyna” jest antytezą podobnej literatury. Mamy w niej sensualny obraz Aleksandrii, miasta znajdującego się na przecięciu kultur i religii, zawieszonego gdzieś pomiędzy rzeczywistością a wyobrażeniem; nieśpieszne opisy ludzi, którzy dryfują dając unosić się sennej fali życia, nie troszcząc się o pieniądze, czy karierę, ale przede wszystkim historię pewnego romansu, trójkąta i czworokąta, pełną emocji, cierpienia i tęsknoty. Książka Durrella jest przesycona hipnotycznym urokiem. Autor opowiada pozornie niespójnie, bez troski o chronologię, ucieka w dygresje, wątki poboczne, nagle na kartach powieści pojawiają się nowi, nieoczekiwani bohaterowie, którzy, jak się potem dowiadujemy, są istotnymi elementami opowiadanej historii. Piękny język i nieuchwytny urok wymagają od czytelnika poddania się, unoszenia na tej leniwej fali… „Justyna” rozbudziła we mnie tęsknotę za literaturą, która nie tylko nie daje odpowiedzi, ale przeciwnie, rozbudza niepokój, daje wyraz chaosowi i przypadkowości świata, która działa nastrojem, zmysłowością i nie przynosi żadnego katharsis. „Justyna” pozostawiła mnie z moimi wątpliwościami i nienazwanymi lękami wobec ciemnej, niezrozumiałej materii ludzkich uczuć i emocji. To literatura piękna sensu stricte, tym rzadkim dziś w literaturze pięknem bezwarunkowym, niepokojącym i niedającym się zdefiniować. Urzekła mnie… Trzeba jednak pamiętać, że zamysł Lawrence’a Durrella był totalny, "Kwartet aleksandryjski" - cztery książki tworzące jedną całość, zazębiające się, dopełniające… Autor pisał, że swoim kwartetem literackim chce wprowadzić do literatury teorię względności Einsteina. Były lata 50-te, złoty czas eksperymentowania w powieści. Czy to się udało? Jak to się czyta dzisiaj, po niemal 70 latach? Pierwszy tom, moim zdaniem, broni się znakomicie, ale trudno oceniać operę po pierwszym akcie.

Dziś nie pisze się już tak o miłości. Zmysłowo, gęsto, hipnotycznie. Totalnie. To miłość i/lub niezdolność do niej są tematem pierwszego tomu „Kwartetu aleksandryjskiego” Lawrence’a Durrella. Zawiodą się ci, którzy szukają w powieści akcji, fabuły, logiki. U Durrella jej nie znajdą. „Justyna” jest antytezą podobnej literatury. Mamy w niej sensualny obraz Aleksandrii, miasta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie wiem, na czym polega wyjątkowość tej książki, poza kilkoma bardzo dobrymi opisami, to ani postacie,ani akcja nie potrafiły mnie zainteresować; brak kompletnie jakiejś myśli przewodniej i bohatera, co do którego można by poczuć sympatię..książka postawiła mnie kompletnie obojętnym wobec niej.

Nie wiem, na czym polega wyjątkowość tej książki, poza kilkoma bardzo dobrymi opisami, to ani postacie,ani akcja nie potrafiły mnie zainteresować; brak kompletnie jakiejś myśli przewodniej i bohatera, co do którego można by poczuć sympatię..książka postawiła mnie kompletnie obojętnym wobec niej.

Pokaż mimo to

Książka napisana przepięknym językiem, jakiego już się nie spotyka. Były momenty, które czytałam w kółko całkowicie zapominając o śledzeniu fabuły. Na pewno będę kontynuować kwartet - jeśli opinie, które czytałam okażą się prawdziwe, czekają mnie jeszcze trzy książki-arcydzieła.

Książka napisana przepięknym językiem, jakiego już się nie spotyka. Były momenty, które czytałam w kółko całkowicie zapominając o śledzeniu fabuły. Na pewno będę kontynuować kwartet - jeśli opinie, które czytałam okażą się prawdziwe, czekają mnie jeszcze trzy książki-arcydzieła.

Pokaż mimo to

chociaż nie potrafię streścić o czym to było, to jednak wkręciło mnie bez reszty

chociaż nie potrafię streścić o czym to było, to jednak wkręciło mnie bez reszty

Pokaż mimo to

Tym razem nie będę się rozpisywać, gdyż sięgam właśnie po kolejną część "Kwartetu aleksandryjskiego". Nie mogę jednak przejść obojętnie wobec dzieła tak wybitnego, nie zanotowawszy o nim kilku słów. Styl Lawrence'a Durella zachwycił mnie i jestem przekonana, iż osoby, pragnące opowieści kunsztownych, pisanych pięknym językiem, powinny koniecznie poszukać tej pozycji, która została przez Modern Library zaliczona do grona 100 najwybitniejszych powieści XX wieku.

Bohaterami "Justyny" jest czwórka przyjaciół, wplątanych w przedziwny miłosny kwadrat. Wydaje mi się, iż nikt nie pisze już tak intensywnie, gęsto o namiętnościach, potrafiących zawładnąć zakochanym człowiekiem całkowicie. Ileż tu niuansów, subtelności, żaru! Niebanalne, błyskotliwie, zaskakująco.

A w tle Aleksandria - miasto szalejących zmysłów, pełne barw, smaków i zapachów. Sportretowane tak pięknie, że można by zanurzać się w jej wizerunku bez końca. Nie obawiam się stwierdzenia, iż miałam przyjemność obcować z prawdziwym arcydziełem!

https://www.facebook.com/PiknikNaSkrajuKsiazki/

Tym razem nie będę się rozpisywać, gdyż sięgam właśnie po kolejną część "Kwartetu aleksandryjskiego". Nie mogę jednak przejść obojętnie wobec dzieła tak wybitnego, nie zanotowawszy o nim kilku słów. Styl Lawrence'a Durella zachwycił mnie i jestem przekonana, iż osoby, pragnące opowieści kunsztownych, pisanych pięknym językiem, powinny koniecznie poszukać tej pozycji, która...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

5/10

5/10

Pokaż mimo to

Historia pewnego romansu nie powinna dla mnie stanowić tak wielkiej wartości, która ekscytuje i hipnotyzuje mój umysł. Jednak tym razem mam do czynienia nie tylko z uczuciami pomiędzy ludźmi, ale z miłością do miasta widoczną na każdym kroku w powieści Lawrence'a Durrella. Te wysublimowane smaki Orientu z Konstandinosem Kawafisem w tle wzajemnie się uzupełniają, tworząc konstrukcję zawiłych stosunków nad którymi niepodzielnie czuwa miasto Aleksandria. Duch tego skupiska kultur i obyczajów tak silnie oddziałuje na pierwszy tom "Kwartetu aleksandryjskiego", że odniosłem wrażenie, iż wszystkie zawarte w nim odczucia są nie tylko przejawem jednostkowych marzeń o szczęściu, ale dążeniem całych zbiorowości do magicznego poczucia upojenia koegzystencją w wielkim tyglu narodów. Dlatego od książki Durrella bije mocny aromat niepowtarzalnego wpływu czegoś wielkiego na równie istotne ale pomniejsze gatunkowo sprawy. A to wszystko w scenerii starego miasta przesyconego wspomnieniami starożytności.

Przyznam się do zafascynowania intelektualnym opętaniem, jakie stało się domeną bohaterów "Justyny". Psychiczne zbliżenia są tutaj ważniejsze niż akty fizycznej miłości. W tym dziele nie szuka się rozkoszy ale cierpienia. Ból zadawany sobie wzajemnie przez czołowe osoby dramatu ludzkich namiętności, stanowi jakby podstawowy element układanki w której mieszanina kultur i ras jest planszą do gry. Z kroniki romansu rodzi się wręcz sensualny głód, dopraszający się kolejnych intelektualnych przeżyć. Po każdym przeczytanym rozdziale, moje wszystkie zmysły domagały się jeszcze większej ilości magicznych miejsc i nazw, dzięki którym wtopiłbym się w fabułę "Justyny".

W powieści Durrella słychać strzępy wielu języków basenu Morza Śródziemnego. Widać portową nędzę i rozpiętą pajęczą sieć aleksandryjskiego świata. Środowiska greckich i arabskich emocji. Siatce uczuć w której każdy jest odmieńcem zazdrośnie pilnującym swojej indywidualności. Lektura "Justyny" dała mi możliwość studiów nad psychiką miasta i jego kochanków. Aleksandria stała się ramą obrazu na którym obserwowałem wpływy kabały, przepuszczone przez oryginalne podejście do życia każdego z bohaterów. Tutaj cnota i występek są jednakowo naturalne a na wielowymiarowy efekt tej całej przestrzeni, składają się niezliczone aspekty, stanowiące plątaninę ludzkich dążeń.

Gdybym miał opisać "Justynę" jednym wyrazem, to pojęcie różnorodności zdominowałoby całą wiedzę na temat tej książki. Obfitość uczuć. Drgnienia serc. Feeria barw Orientu. Zasłona złożona z ekscentrycznych zachowań wyrazistych bohaterów. W tym wszystkim cząstka starożytności i przejawy greckiej liryki. Można by stwierdzić, że to wszystko co napisał Lawrence Durrell jest przykładem wylęgarni magnetyzujących wrażeń. Bo z pewnością takie było dla mnie spotkanie z jego prozą. Zachęcam Was do włóczęgi po ulicach Aleksandrii z angielskim pisarzem. Z nim poczujecie obecność interesujących ludzi w ciekawym mieście.

Historia pewnego romansu nie powinna dla mnie stanowić tak wielkiej wartości, która ekscytuje i hipnotyzuje mój umysł. Jednak tym razem mam do czynienia nie tylko z uczuciami pomiędzy ludźmi, ale z miłością do miasta widoczną na każdym kroku w powieści Lawrence'a Durrella. Te wysublimowane smaki Orientu z Konstandinosem Kawafisem w tle wzajemnie się uzupełniają, tworząc...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tu wcale nie chodzi o historię. Jej, jego, ich wszystkich... Sam autor przewrotnie stwierdza, że to wszystko jest bardzo głupie. Ot, banalna historia wiarołomstwa, jedna z wielu pospolitych, lichych zdrad, nie zasługująca na romantyczne i literackie dekoracje. A bohater zakochany w Justynie, z uporem szuka usprawiedliwień dla jej amoralności, dzięki którym stałaby się, jeśli nie znośna, to przynajmniej zrozumiała. I chwilami wszystko niebezpiecznie zbliża się do kiczu, śmieszności i banału. "Miasto gdy kochasz w nim choć jedną istotę, staje się światem." I tak razy wiele. Mądrzej, głupiej, głębiej i całkiem jak dla Harlequina. Ale przecież my jesteśmy banalni. Nasze miłości, obłędy i opętania. Nasze noce i dni. Narodziny i śmierci. Gdy mija czas... Co pozostaje? Co zostaje, czego nie trzeba by się wstydzić, żałować? Gdy Durrell mówi, że hazardziści i zakochani zawsze przegrywają, to przecież wszyscy to wiemy, przeczuwamy, ale jak znieść kolejny dzień bez postawienia wszystkiego na jedną kartę? Kolejny raz? Ostatni raz... I nie chodzi tu o tę, czy inną historię, ale o przebłyski, refleksy nieziemskiego światła. O pocałunki Boga. O dotknięcie jądra otchłani. Najpiękniejsze, niezapomniane, tak sugestywne, że zostają w nas jak rzeczy doświadczone, przeżyte. Ale i straszne. Sceny jak przebłyski z horroru. Żywcem, po kawałku na ulicy miasta krojony wielbłąd. Justyna w koszmarze nocnej perwersji z małymi dziewczynkami. Impresje piekła. W jednym, krótkim rozbłysku - wyłania się na ułamek sekundy obraz niewypowiedzianie straszny, okrutny i mroczny. Ludzkie zaplątanie, niemoc, śmieszność i patos. Genialnie ukazani kolejni bohaterowie. Justyna, Melissa, Clea, Balthazar, Mountolive, Nessim, beatyfikowany Scobie i jego nieobliczalna papuga... Setki, tysiące oczarowań, wizji, uniesień i tęsknot. A wszystko gasnące w zmierzchu umierającego miasta, po którym krążą ostatnie duchy Bizancjum i wybrzmiałej potęgi...

Tu wcale nie chodzi o historię. Jej, jego, ich wszystkich... Sam autor przewrotnie stwierdza, że to wszystko jest bardzo głupie. Ot, banalna historia wiarołomstwa, jedna z wielu pospolitych, lichych zdrad, nie zasługująca na romantyczne i literackie dekoracje. A bohater zakochany w Justynie, z uporem szuka usprawiedliwień dla jej amoralności, dzięki którym stałaby się,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to