Trudno jest mi o takiej książce pisać udając, że jestem w stanie oddać jej sprawiedliwość - po prostu nie jestem dość kompetentny. Mogę natomiast napisać kilka słów na temat moich odczuć względem niej i względem nauki (a raczej nauczania nauki) jako takiej.

Jedne fragmenty tej książki (według słów autorów pisanej z myślą o humanistach) czytałem z większym zrozumieniem niż inne - być może więcej pojąłbym, gdyby tą samą wiedzę starałby się wpoić mi cierpliwy nauczyciel - nie tylko pismem ale i słowem. I to jest refren, do którego wracam ostatnio coraz częściej - szczerze żałuję, że wiele zagadnień ze szkoły spłynęło po mnie jak woda po kaczce. Nie wiem, czy to moja wina (najprawdopodobniej), czy może metod nauczania, czy może nauczycieli. Fakt jest faktem - dopiero teraz wracam myślami do minionych czasów i czuję się głodny wiedzy, którą przecież dawno temu próbowano mi wpoić.

W czym problem? Tak jak wspomniałem, może tkwił we mnie - bo jakie dziecko lubi się uczyć? Ale może i sama metodyka nauczania jest (i była) nieintuicyjna? Książka "Siedem teorii..." ma bardzo ciekawą konstrukcję - każdy kolejny rozdział jest rozwinięciem założeń z poprzedniego lub próbą odpowiedzi na pytania, na które rozdział poprzedni nie był w stanie odpowiedzieć. To wydaje się takie naturalne - fizyka, matematyka, czy jakiekolwiek inne nauki biologiczne lub historyczne nie są zawieszone w przestrzeni. Odkrywcami i naukowcami nie kieruje chęć uprzykrzenia życia uczniom szkół, ale zwykła ciekawość i potrzeba zrozumienia tego, co widzą i czego sami doświadczają.

Przykładem, który wydaje mi się najbardziej rażącym jest matematyka. Jedni ją lubią, inni nie tolerują - argumentem tych ostatnich często jest oderwanie Królowej Nauk od życia (po co mi pochodne do obliczania reszty w sklepie?). A przecież matematyka, choćby zaawansowana, właśnie w tym najbardziej doświadczalnym życiu ma swój początek. Nawet najbardziej abstrakcyjne zagadnienia nie są sztuką dla sztuki - trygonometria, wielomiany, całki, macierze etc etc - to wszystko powstało jako narzędzia służące zrozumieniu świata. Tymczasem kilkanaście lat po ukończeniu liceum nadal nie wiem, po co szukałem miejsc zerowych, stycznych i po co przekształcałem jedną formę wielomianu w drugą. Jakie znaczenie ma to czy byłem w tym dobry czy nie?

To wszystko tyczy się też biologii i chemii, nie wspominając już o fizyce, która bez żenady prowadzona była na zasadzie zakuć-zdać-zapomnieć.

Smuci mnie to strasznie, ale pozostaje cieszyć się z tego, że są takie książki jak "Siedem teorii...", do których mogę zajrzeć teraz, po latach, i spróbować zrozumieć nieco więcej z otaczającego mnie świata. Szczerze polecam, mimo iż chwilami jest to lektura nad wyraz ciężka.

Trudno jest mi o takiej książce pisać udając, że jestem w stanie oddać jej sprawiedliwość - po prostu nie jestem dość kompetentny. Mogę natomiast napisać kilka słów na temat moich odczuć względem niej i względem nauki (a raczej nauczania nauki) jako takiej.

Jedne fragmenty tej książki (według słów autorów pisanej z myślą o humanistach) czytałem z większym zrozumieniem niż...