Król Artur, wiadomo - legenda. I jest to moje bodaj trzecie podejście do tej legendy, po którym zaczynam wierzyć, że niska jakość opowiadań nie jest kwestią autorów lub opracowania, ale samego materiału wyjściowego, który jest najzwyczajniej w świecie nudny, tak nudny, jak tylko nudne mogą być niekończące się opisy wędrówek przez lasy, pojedynków, które prowadzą do kolejnych pojedynków, a które zawsze kończą się tak samo, oraz zastępów postaci jednakowo pozbawionych jakiejkolwiek głębszej charakterystyki, które pojawiają się nie wiadomo za bardzo po co i znikają nie pozostawiwszy po sobie żadnego wrażenia.
Powiedzmy, że opisy tak zwanych rycerskich czynów są jeszcze do przyjęcia, chociaż nie sądzę, żeby czy to forma czy treść mogły jeszcze rozbudzić wyobraźnię czy dostarczyć jakiejś czytelniczej satysfakcji. Romanse i intrygi dość bezbarwne są, więc ani knowania Morgany, ani romanse Morgause nie są szczególnie porywające. Prawdziwa równia pochyła zaczyna się wraz z pojawieniem się świętego Graala i plagą religijnego szaleństwa wśród rycerzy. (Swoją drogą bardzo zastanowiło mnie, dlaczego PAX wydał książkę, w której chrześcijaństwo jest tak niesamowicie pogańskie, poprzedzoną wstępem, w którym średniowieczne podania z ich moralnością i sposobem postrzegania świata zostają poddane ostatecznie konserwatywnej krytyce).

Powoli zaczynam się przekonywać, że ani średniowieczne legendy, ani ich współczesne wersje nie są nawet w połowie tak dobre jak "Mgły Avalonu" Zimmer Bradley.

Król Artur, wiadomo - legenda. I jest to moje bodaj trzecie podejście do tej legendy, po którym zaczynam wierzyć, że niska jakość opowiadań nie jest kwestią autorów lub opracowania, ale samego materiału wyjściowego, który jest najzwyczajniej w świecie nudny, tak nudny, jak tylko nudne mogą być niekończące się opisy wędrówek przez lasy, pojedynków, które prowadzą do...