Czytam, coraz bardziej zagłębiam się w dawniej mroczny świat i zastanawiam się, co takiego wszyscy w tym widzą.
Dexterowi rodzi się córka, która otrzymuje imiona Lily Ann. Od tej chwili znika nasz ulubiony potwór z sąsiedztwa. Pojawia się jego karykatura, żałosny "Dex-Tatuś", który jedyne, co potrafi, to mamrotać do siebie zapewnienia, że kończy z zabijaniem, i ignorować Pasażera. W tej części gdzieś wytracił się mój ulubiony bohater. Skończyły się urocze wycieczki i nocne przejażdżki łodzią, zdarzają się sporadycznie, jeśli w ogóle - i choć po każdej człowiek ma nadzieje, że wszystko wróci na stare tory, to irytujące, naiwne i głupie słowa niegdyś niezwykłego bohatera wszystko niszczą. Jego tajemniczość, mrok, czyli to, co było w nim oryginalne i niezwykłe - zniknęło. Dodatkowo stał się tępy, skoro nie potrafił zauważyć podawanych mu pod nos wskazówek, a gdzieś pomiędzy jedną a drugą pułapką, w które, nawiasem mówiąc, nagminnie wpadał, zrobiła go w konia jakaś chora psychicznie nastolatka.
Również Debora jest jakaś inna. Narzeka, jęczy, załamuje się. Rozumiem, że jest samotna, ale - dajcie spokój - gdzie podziała się twarda, wybitna jednostka, jaką była sierżant Morgan? Teraz mamy tylko denerwującą kobietę, która wpakowuje siebie i innych (głównie brata) w najbardziej oczywiste pułapki, żeby ratować jakąś smarkulę, która, jak na ironię, uratowana być nie chce.
Rita w tej części jest równie irytująca, jak we wszystkich poprzednich. Zahukana, przerażona światem dziewczynka, słaba i zwyczajnie żałosna. Astor i Cody nie zmienili się, na szczęście, za to zostali przez ukochanego "Papcię" potraktowani per noga, jako że podążający teraz drogą cnoty tatuś uznał, iż powinni zaprzestać mrocznych praktyk, a nawet myśli. Samo to jest denerwujące, a jeśli dodamy do tego wywyższanie nad wszelkie niebiosa beczącego, wymiotującego i srającego bachora, to otrzymamy mieszankę wybuchową, która sprawi, że rodzinne sceny staną się nie do zniesienia. We wcześniejszych częściach były akceptowalne, bo znało się myśli Dextera-Drania, którego Rita obchodziła tyle, co brud w podeszwach butów, zaś Astor i Cody z każdym jego szeptem stawali się coraz wyraźniejsi i ciekawsi i zdobywali kolejne szczeble nocnej kariery. A teraz? Tak różowo i puszyście, że aż mdląco.
Sytuację w nieznacznym stopniu ratuje Brian, choć jest go zdecydowanie za mało. Dupek przybył nie wiadomo skąd i po co, zadomowił się w rodzinie Dextera i zagarnął całą ich uwagę, kwitując wszystko cudownie sztucznym uśmiechem. W tym momencie narzekania mordercy-niemordercy stają się jeszcze bardziej nużące.
Książkę czytałam długo - kilka tygodni, co wcześniej z serią ulubionej bestyjki w ogóle mi się nie zdarzało. Tak jak poprzednie części pochłaniałam w jeden, góra dwa dni, czasem nawet po półtorej książki dziennie, tak tej nie potrafiłam przetrawić. Jedyne ciekawe momenty zdarzały się podczas organizowanych przez kanibalów na rzecz policji wieczorków zapoznawczych i całodziennych imprezek z zapasem świeżego mięsa czy to cywilnego, czy nie - a i wówczas myśli głównego bohatera potrafiły unicestwić całą radość. No i legendarny czarny humor, który tak bardzo śmieszył, przekształcił się w budzące mdłości banały. Na szczęście później wrócił, ale szkoda, że na tak krótko.
Odejmuję również za "tragedie" rodem z "Mody na sukces", za to dodaję za zakończenie, które dało mi trochę nadziei. Poczułam w końcu to bicie serca jak pod koniec trzeciej części, gdy Pasażer wrócił do Dextera i ten śmiał się szczerze, a głupia kobieta-Rita myślała, że to z powodu ich ślubu. Irytują trochę powody, dla których będzie teraz zabijał, ale można zrozumieć, że Dexter się uczłowieczył. Choć, jak dla mnie, stało się to zbyt nagle i mdląco. Teraz o wiele bardziej lubię Briana, skurczybyka jakich mało, niż rozmiękłego niby-mordercę Dextera.

Czytam, coraz bardziej zagłębiam się w dawniej mroczny świat i zastanawiam się, co takiego wszyscy w tym widzą.
Dexterowi rodzi się córka, która otrzymuje imiona Lily Ann. Od tej chwili znika nasz ulubiony potwór z sąsiedztwa. Pojawia się jego karykatura, żałosny "Dex-Tatuś", który jedyne, co potrafi, to mamrotać do siebie zapewnienia, że kończy z zabijaniem, i ignorować...