Książka jest napisana specyficznym dość językiem zbliżonym do żargonu artykułów naukowych. Odbiór tekstu jest mimo to przyjemny. Autor przystępnie i treściwie wprowadza czytelnika w świat hipotez. Przywołuje materiał archeologiczny i piśmienniczy. Zderza te świadectwa i stara się wyciągać ogólne wnioski. Narracja skupia się głównie na reliktach kulturowych i kontekstach historycznych. Pośrednio omawiani są Słowiańscy Bogowie. Praca uzupełniona jest zdjęciami. Zaletą jest tu omówienie tematu w szerokim kontekście. Książka przeczytana gdy miałam 15 lat zainteresowała mnie tematyką Słowian. Pchnęła mnie ona z czasem do Biskupina. Potem sięgnełam po nią w okolicach 2007 pod wpływem paru dokumentów na temat historii Polski. O naszych początkach wiemy stosunkowo mało. Mitologia się nie zachowała, a kulturowe dziedzictwo zniszczyły działania Chrześcijaństwa. W temacie jest szereg pytań i niejasności. Jerzy Głosik posługuje się teoriami i hipotezami bazowanymi na wiedzy jemu współczesnej. Niektóre rzeczy przeczuwa, inne jedynie szkicuje, a inne wyobraża sobie. Mimo to ogólny zarys przekazywanej wiedzy jest zgodny z dzisiejszymi ustaleniami. W książce znajdziemy nieco informacji m.in. o Głowie z Jankowa, tak zwanych Babach, znaleziskach na wyspie Wolin, o Ankonie itp. Uzupełnieniem do książki może być cykl dokumentalny Zdzisława Cozaca. Polecam np.: https://www.youtube.com/watch?v=m-1bK6FTLvg
https://www.youtube.com/watch?v=yirPqnRtFUw&list=PLe8_D1F40P30WnkZZZxqcD-lGUaZAZZsi

Książka jest napisana specyficznym dość językiem zbliżonym do żargonu artykułów naukowych. Odbiór tekstu jest mimo to przyjemny. Autor przystępnie i treściwie wprowadza czytelnika w świat hipotez. Przywołuje materiał archeologiczny i piśmienniczy. Zderza te świadectwa i stara się wyciągać ogólne wnioski. Narracja skupia się głównie na reliktach kulturowych i kontekstach...

Jerzy Głosik to wieloletni pracownik naukowy Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie. Wydał ow wiele książek i prac, szczególnie z zakresu archeologicznego około słowiańskiego. Prowadził też placówkę ratowniczą "Pogotowie Archeologiczne" zajmującą się ochroną naszego dziedzictwa. Był niesamowitym człowiekiem i nie powinno się pozwolić, aby Jego pracę uznać za przebrzmiałą. Dość o autorze, bo zawsze daję się w takich momentach ponieść nostalgii."W kręgu Światowita" to publikacja naukowa z 79 roku. Może się to wydawać kupą czasu, ale nadal świetnie się ją czyta i jest wystarczająco aktualna na to, żeby się nią zainteresować. Oczywiście jest parę błędów merytorycznych przyrównując ją do wiedzy aktualnej, ale nie są one niewybaczalne i można na nie przymknąć oko w kontekście całości. Książka skupia się głównie na reliktach kulturowych i właśnie takich informacji możecie w niej oczekiwać. Pośrednio omawiani są również Bogowie, demonologia i oczywiście najważniejsze punkty wykopalisk archeologicznych interpretowane pod kątem duchowości Słowian. Uzupełniona jest również o zdjęcia wykopalisk oraz szkice zasięgowe ubogacające treść. Zarzuty kierowane do autora, że "nie jest ona na temat" są po prostu idiotyczne i sugerują, że pieniacze nie mieli w ręku żadnej książki. Spodziewano się, że publikacja nie będzie dotyczyć tak szerokiego zakresu, a wyłącznie tytułwego Światowita. To tak, jak zarzucać teorii efektu motyla, że nie dotyczy insektów. W każdym razie na pewno zapominają, że każde zagadnienie potrzebuje omówienia go w szerokim kontekście. Trzeba być zupełnym ignorantem, żeby spodziewać się czegoś innego. Porównać ją można do "Mitologii słowiańskiej" Gieysztora, której zarzucano, że nie jest epicka jak Homerycka Iliada. No nie. Mity w kontekście greckim czy sag nordyckich nie ostały się na naszych ziemiach, więc po publikacjach naukowych wręcz nie możemy spodziewać się "bajek o Bogach". Szczególnie, że do sięgnięcia po lekturę zachęca też fakt, że pisana jest przyjemnym językiem, który będzie czytelny dla każdego.

Jerzy Głosik to wieloletni pracownik naukowy Państwowego Muzeum Archeologicznego w Warszawie. Wydał ow wiele książek i prac, szczególnie z zakresu archeologicznego około słowiańskiego. Prowadził też placówkę ratowniczą "Pogotowie Archeologiczne" zajmującą się ochroną naszego dziedzictwa. Był niesamowitym człowiekiem i nie powinno się pozwolić, aby Jego pracę uznać za...

W połowie XIX w. na Podolu, z rzeki Zbrucz wydobyto kamienny posąg pochodzący z IX w. nazwany w literaturze fachowej Światowidem ze Zbrucza. Posąg jest bardzo tajemniczy, a jego słowiańska proweniencja, tak chętnie propagowana jako pewnik, jest tylko jedną z wielu możliwych hipotez. Możliwe, że ten domniemany słowiański „bałwan” był elementem kultu np. szczepów celtyckich czy nawet azjatyckich nomadów przetaczających się przez tereny dzisiejszej zachodniej Ukrainy. Tak więc jego słowiański rodowód przyjęty na wiarę w literaturze popularnonaukowej jest zaklinaniem rzeczywistości. Jesteśmy po prostu tak mocno spragnieni jakichkolwiek materialnych zabytków pierwotnej kultury Słowian, że jesteśmy gotowi widzieć je nawet tam, gdzie ich nie ma. Już sam nazwa Światowid jest błędnym nawiązaniem do słowiańskiego Świętowita, który jednak dość gruntownie różni się w pozostałych po nim przekazach od „bałwana” wydobytego z nurtu Zbrucza. Z całym tym monumentem jest związanych więcej pytań niż daje on odpowiedzi. Na pewno nie znajdziemy w nim wiarygodnego klucza do mrocznego zamku starych wierzeń słowiańskich. Poza tym zestawianie Świętowita, znanego tylko z lokalnych wierzeń jednego z licznych plemion Słowian Połabskich na wyspie Rugii nie za bardzo uprawnia do stosowania bezpośredniej analogii i wyciągania identycznych wniosków dla innego lokalnego kultu oddalonego o ponad 1200 km gdzieś na przedpolach stepów ukraińskich. Pamiętajmy, że wtedy nie było praktycznie żadnych traktów handlowych, teren dzisiejszej Polski był porośnięty jedną wielką dziewiczą puszczą, nieuregulowane rzeki rozlewały się szeroko tworząc wielkie bagniska osłaniane przez prastary drzewostan. Nie wierzę, że w takich warunkach mogła istnieć jakakolwiek kulturowo-religijna łączność pomiędzy zamkniętymi w swoim rodowym kręgu szczepami słowiańskimi.
Przechodząc do samej książki, to jest ona napisana przyjemnym stylem , który w przystępnych słowach wprowadza czytelnika w treść. I tutaj zaczyna się zgrzyt. Gdyby ta książka była pracą magisterską musiałbym ją uwalić jako napisaną nie na temat. Jak to bywa ze wszystkimi publikacjami na temat pierwotnych wierzeń Słowian, ze względu na szczupłość danych, autorzy mocno abstrahują od właściwego tematu. Jerzy Głosik z każdą kolejną stroną książki wyprowadza nas hen, daleko spoza „kręgu Światowida”, aby poruszać się w oklepanych i powszechnie znanych tematach związanych z przekazami Galla Anonima o początkach Państwa Polskiego. Z pomocą autorowi przychodzi również Ibrahim ibn Jakub, żydowski handlarz niewolników na służbie Murów, okupujących ówczesną Hiszpanię. To zabawne, że ten człowiek jest określany w literaturze jako podróżnik, geograf i kupiec. Czyli niby taki Cejrowski z doby Mieszka I. Ten handlarz żywym towarem, którego słowiańszczyzna nie szczędziła od czasów wczesnego średniowiecza, przybył na tereny naszego kraju w latach 965-966, a co najważniejsze - w kilku zdaniach zachował swoje spostrzeżenia na temat Słowian w kronice „Księga dróg i królestw”. Z racji tego, że kronika powstała w świecie kultury arabskiej, nie była znana w Europie aż do połowy XIX w. Zapiski poświęcone Słowianom Zachodnim są jednak bardzo interesujące, na przykład pada tam współczesna nazwa określająca gród nad dolną Wisła czyli Kraków. Mieszko I jest określany przez kronikarza jako „Król Północy” i brzmi to dla mnie trochę jak opis akcji z książki o Conanie Barbarzyńcy.

W połowie XIX w. na Podolu, z rzeki Zbrucz wydobyto kamienny posąg pochodzący z IX w. nazwany w literaturze fachowej Światowidem ze Zbrucza. Posąg jest bardzo tajemniczy, a jego słowiańska proweniencja, tak chętnie propagowana jako pewnik, jest tylko jedną z wielu możliwych hipotez. Możliwe, że ten domniemany słowiański „bałwan” był elementem kultu np. szczepów celtyckich...

Dawno dawno temu w odległej galaktyce, nie nie to nie tak, ta książka przenosi nas w przeszłość! Chodzimy po ziemiach polskich ze słowianami celtami a w ziemiach po których oni chadzali autor w bardzo przejrzystej formie intryguje tym co z niej wykopano. Czyta się jakby bajkę a jednocześnie zachowuje swój potencjał archeologiczny. Warto się zapoznać z pradziejami sprzed wielu wielu czasów i epok. Tym co sprawiło że jesteśmy tu i teraz tacy podobni... A więc? Dawno dawno temu...

Dawno dawno temu w odległej galaktyce, nie nie to nie tak, ta książka przenosi nas w przeszłość! Chodzimy po ziemiach polskich ze słowianami celtami a w ziemiach po których oni chadzali autor w bardzo przejrzystej formie intryguje tym co z niej wykopano. Czyta się jakby bajkę a jednocześnie zachowuje swój potencjał archeologiczny. Warto się zapoznać z pradziejami sprzed...

Nie tego się spodziewałam.
Ale od początku...
Tytuł jak i krótki opis sugeruje nam że znajdziemy tu trochę informacji o religii, trochę o historii, trochę o zwyczajach ludów słowiańskich.
Nie do końca jednak to właśnie tu znajdujemy.
W zasadzie podzieliłabym książkę na 2 części: wykopaliska i zwyczaje pogrzebowe.
Autor dokładnie oprowadza nas po stanowiskach archeologicznych w Polsce i jej pobliżu jak również dużą uwagę poświęca zmarłym.
Mitologii, której fragmentów się tu spodziewałam nie uraczymy.
Mało też o ogólnych zwyczajach ludów słowiańskich.
Spora uwaga poświęcona jest tu też epokom wcześniejszym - jakiś koncept w tym tkwi jednak przez to książka sporo odbiega od tematyki.
Podsumowując książka zła nie jest jednak czytając ją zabrniemy gdzieś daleko poza krąg Światowita...

Nie tego się spodziewałam.
Ale od początku...
Tytuł jak i krótki opis sugeruje nam że znajdziemy tu trochę informacji o religii, trochę o historii, trochę o zwyczajach ludów słowiańskich.
Nie do końca jednak to właśnie tu znajdujemy.
W zasadzie podzieliłabym książkę na 2 części: wykopaliska i zwyczaje pogrzebowe.
Autor dokładnie oprowadza nas po stanowiskach...

Około połowa tej książki wydaje mi się być nie na temat/zbędna.

Około połowa tej książki wydaje mi się być nie na temat/zbędna.