Nie ma na świecie człowieka, który nie musiałby zmierzyć się ze swoimi własnymi zakrętami losu. Jedni radzą sobie z tym lepiej, zaś inni poddają się im bez walki i pozwalają, aby coś, co naprawdę ważne, zniknęło z ich życia bezpowrotnie. Niestety jeszcze nikt nie wymyślił jak skutecznie wyprostować kręte życiowe drogi, aby móc żyć w szczęściu i nie oglądać się za siebie, bojąc się, że zła przeszłość powróci w najmniej oczekiwanym momencie.

Na krętą życiową drogę z całą pewnością wszedł Łukasz „Lukas” Borowski. Któregoś dnia postanowił, że zostawi najbliższą rodzinę i zwiąże się z tymi, dla których ludzkie życie nic nie znaczy. Zdecydował, że nie będzie zwracał najmniejszej uwagi na błagania rodziców, aby zawrócił z drogi, która może zapewnić mu szczęście jedynie przez krótką chwilę. Nie ma dla niego znaczenia to, że rodzice od zawsze pragnęli dla niego tylko tego, co dobre. Przecież „fach”, który ma ręku umożliwi mu lepsze życie. Od teraz będzie już egzystował na wysokim poziomie i nie jest ważne, ilu niewinnych młodych ludzi straci przez niego życie.

Łukasz ma też młodszego brata, Krzysztofa. Chłopak ma dopiero niespełna dziewiętnaście lat, ale jest zbyt poważny jak na swój wiek. Doskonale wie, czego chce od życia, ma sprecyzowane plany na przyszłość, posiada też swoje pasje, które stara się rozwijać. Boli go, że jego starszy brat wybrał własną drogę, która kiedyś z pewnością doprowadzi go do zguby. Lecz ani Krzysiek, ani też rodzice nie mają na to żadnego wpływu. Łukasz jest dorosły i teoretycznie wie, co robi.

Jedną z pasji Krzyśka Borowskiego jest jazda na rowerze, którą praktykuje szczególnie w miejskim parku. Jednak pewnego październikowego dnia, kiedy jak co dzień jeździ po parkowych alejkach, jego życie zmienia się diametralnie za sprawą dziewczyny, która najpierw go „zabije”, a po latach znów przywróci do życia.

"(…) Biegła przez park, wokół nie było prawie nikogo. Zaczynało się już ściemniać i postanowiła wracać, bo nie chciała martwić ojca.

Schyliła się, ponaciągała trochę mięśnie nóg i grzbietu, zrobiła kilka wymachów rękoma i zaczęła biec w stronę domu. Nagle z kieszeni dresu wypadł jej wysłużony walkman i potoczył się na ziemię. W ostatniej chwili zrobiła unik, żeby go nie rozdeptać, i poślizgnęła się na mokrej trochę ściółce, robiąc piękny szpagat wprost na wilgotne liście.

– Cholera! – krzyknęła i w tym momencie usłyszała, jak z lekkim szurnięciem zatrzymuje się koło niej rower i po krótkiej chwili do jej uszu dotarł głęboki głos:

– Wszystko w porządku?

– Nie wiem… chyba… – powiedziała, próbując się podnieść. Kątem oka zobaczyła jak jakiś chłopak odstawia rower, żeby pomóc jej wstać. Spojrzała na swojego wybawcę – był bardzo wysoki, miał kask rowerowy i cały osprzęt do szybkich jazd.

– Dzięki – uśmiechnęła się.

– Nie ma sprawy. Na mokrych liściach łatwo się przejechać – mruknął, zdejmując kask. Podał jej rękę, uzbrojoną w rękawiczkę bez palców. – Krzysiek jestem – powiedział, patrząc na nią uważnie.

– Kaśka – uścisnęła jego dłoń i przyjrzała się chłopakowi (…)"[1]

Nie trudno się domyślić, że tych dwoje już niedługo połączy gorące uczucie. Jednak bycie razem nie będzie trwało długo. Lecz oni jeszcze o tym nie wiedzą. Snują wspólne plany na przyszłość. Krzysiek pragnie zostać prawnikiem, tak jak jego ojciec. Kasię Matczak również ciągnie do tego zawodu. Niemniej teraz obydwoje muszą skupić się na zbliżającej się wielkimi krokami maturze. Ich spokój co pewien czas zakłóca starszy brat Krzyśka, a także Małgosia Filipiak, która jest córką drugiej żony ojca Kasi. Ich dramat rozpoczyna się już na szkolnej wycieczce, na którą całą klasą wyjeżdżają tuż przed maturą. Potem dochodzi jeszcze tragedia, po której Kasia nie jest w stanie się podnieść i jedynym wyjściem z tej dramatycznej sytuacji jest dla niej wyjazd do Warszawy na studia.

"(…) Krzysiek nie pamięta jak wypadł z pokoju i wsiadł do samochodu. Drogę na dworzec pokonał w rekordowym tempie. Gdy wbiegł do hali dworca, usłyszał, jak głos z megafonu informuje, że pociąg pośpieszny do Warszawy odjeżdża z toru drugiego przy peronie pierwszym. Skacząc po trzy stopnie, niemal tratując ludzi, wbiegł na peron i zobaczył wolno ruszający pociąg. Dostrzegł ojca Kaśki, który szedł obok wagonu. W oknie stała jego córka i patrzyła na niego smutnym wzrokiem.

Krzysiek krzyknął:

– Katka!!! – a dziewczyna odwróciła głowę i spojrzała na niego przestraszona. Podbiegł do jej okna i chwycił ją za rękę, biegnąc koło rozpędzającego się pociągu.

– Katka!!! Nie zostawiaj mnie, błagam!!! – pociąg nabrał prędkości i jej chłodne palce wysunęły się z jego mocnego uścisku. Popatrzyła zrozpaczonym wzrokiem, a on dobiegł do końca peronu i podniósł ręce. Krzyknął z całej siły, jaką miał w płucach:

– KATKA!!!"[2]

Mija trzynaście lat udręki. Drogi życiowe Katarzyny i Krzysztofa znów się krzyżują. Lecz tym razem stają po dwóch różnych stronach. Jak poradzą sobie z kolejnym zakrętem losu? Czy uda im się zapomnieć i wybaczyć? Czy dadzą radę stawić czoła tym, którzy NIGDY NIE ZAPOMINAJĄ? Przekonajcie się sami, czytając Zakręty losu.

Zakręty losu to pierwsza z trzech części opowieści o braciach Borowskich. W planie wydawniczym są dwie pozostałe, czyli Zakręty losu. Braterstwo krwi oraz Zakręty losu. Historia Lukasa. Cała trylogia ma ukazać się już jesienią tego roku. Osobiście nie mogę się już doczekać dnia premiery. Na chwilę obecną jest to ostatnia książka Agnieszki Lingas-Łoniewskiej, którą przeczytałam, gdyż, o ile mi wiadomo, mam już za sobą wszystkie jej powieści wydane w Polsce. Teraz nie pozostało mi już nic innego, jak tylko cierpliwie czekać na kolejne fantastyczne powieści tej Autorki.

Sięgając po Zakręty losu musicie pamiętać, że nie jest to jedynie romans. Jest to powieść sensacyjna, która trzyma w napięciu do ostatniej strony. Autorka funduje czytelnikowi nie tylko sporą dawkę emocji, ale przede wszystkim skupia się na portretach psychologicznych poszczególnych bohaterów. Na tę książkę, podobnie jak na pozostałe powieści, Agnieszki Lingas-Łoniewskiej, należy spojrzeć znacznie głębiej, aniżeli tylko na wątek uczuciowy. W przypadku Zakrętów losu czytelnik ma do czynienia z różnorodnością postaci. Jest tutaj bardzo wyraźnie przedstawiona miłość braterska, w imię której można uczynić bardzo wiele, nawet wbrew prawu. Widać też miłość rodzicielską, dzięki której rodzic jest w stanie nie dostrzegać błędów swojego dziecka. Tak właśnie zachowują się rodzice Łukasza i Krzysztofa, a także matka Małgosi Filipiak. Kobieta nie dość, że nie radzi sobie z wychowaniem córki, to jeszcze za jej występki obarcza winą innych. A rodzice Krzyśka i Łukasza? Co oni robią? Oni z kolei doprowadzają do tego, że Krzysiek czuje się odpowiedzialny za postępowanie swojego brata, choć tak naprawdę nic nie może zrobić, aby zawrócić go ze złej drogi. No właśnie. A co w takim razie z Łukaszem? Czy on naprawdę jest tak do końca zdemoralizowanym gangsterem, że nie ma w nim ani odrobiny ludzkich uczuć?

Agnieszka Lingas-Łoniewska po raz kolejny mnie nie zawiodła jako czytelnika. Swoim talentem pisarskim doprowadziła do tego, że teraz jestem już na takim etapie, iż sięgam po jej książki „w ciemno” i wiem, że się nie rozczaruję. Wierzę, że jeszcze nie raz dzięki jej powieściom będę się wzruszać, złościć, śmiać i będę mieć nadzieję, że dobro zawsze zwycięży.


_________________________

[1] A. Lingas-Łoniewska, Zakręty losu, Wyd. Novae Res, Gdynia 2010, s. 14-15.

[2] Ibidem, s. 176.

Nie ma na świecie człowieka, który nie musiałby zmierzyć się ze swoimi własnymi zakrętami losu. Jedni radzą sobie z tym lepiej, zaś inni poddają się im bez walki i pozwalają, aby coś, co naprawdę ważne, zniknęło z ich życia bezpowrotnie. Niestety jeszcze nikt nie wymyślił jak skutecznie wyprostować kręte życiowe drogi, aby móc żyć w szczęściu i nie oglądać się za siebie,...