Przede wszystkim, to nie jest love story, czyli książka o niemożliwej miłości zakończonej tragedią. To opowieść o spotkaniu dwóch kultur, o tym, co łączy i dzieli chrześcijan i muzułmanów, którzy kiedyś żyli razem tam, gdzie Azja spotyka się z Europą. O patriotyzmie wyrażanym w taki sposób, z jakim identyfikowaliby się nasi liczni powstańcy. O lojalności, i, dopiero na koniec, o miłości przełamującej kolejne bariery.

Historia Alego i Nino jest napisana w bardzo ciekawy sposób. Nie występuje tu klasyczny schemat o przypadkowym spotkaniu i burzy uczuć. Już w pierwszej scenie dowiadujemy się, że Ali kocha Nino i chce się z nią ożenić, choć ta jest gruzińską chrześcijanką z książęcego rodu, a on muzułmańskim chanem. Kolejne rozdziały ich historii w przededniu I wojny światowej udowadniają, że nie jest to przelotne uczucie, ale miłość zdolna pokonać kolejne bariery, w tym te kulturowe. Tymczasem w ich ukochanym Baku czas nie stoi w miejscu, szykują się gwałtowne zmiany okupione krwią niezliczonych Azerów, Gruzinów i Rosjan.

Azerbejdżan, kraj wiecznego ognia, to w zasadzie jałowa pustynia i górskie szczyty. Nie interesowałby nikogo, gdyby nie złoża ropy, które niejedno państwo chciałoby mieć w swoich granicach. Nam, europejskim czytelnikom, trudno zrozumieć miłość Alego Chana do tej wypalonej słońcem ziemi, jednak niezaprzeczalnie kocha on swój kraj i jest gotowy poświęcić za niego życie. Nino z kolei czuje się Europejką i konsekwentnie wprowadza do swojego domu europejskie zwyczaje. Oprócz fabuły i bogatego opisu życia różnych narodów Kaukazu, dostajemy także dysputę o prawach kobiet i dywagacje na temat tego, czy miłość wystarczy, by uszczęśliwić dwoje ludzi o tak różnym pochodzeniu, tradycjach i priorytetach.

Historia Alego i Nino jest bardzo ciekawa, ale raczej nie usatysfakcjonuje miłośników Gruzji, bo o tym kraju pada dosłownie kilka zdań, poświęcony wizycie nowożeńców w Tbilisi jest też jeden rozdział. Mi książka się podobała, ale nie aż tak, jak obiecywano w recenzjach. Trochę zabrakło mi w tym wszystkim punktu widzenia Nino, bo całość napisana jest wyłącznie z perspektywy Alego, który jest tu narratorem, tak jakby kobiecie nie mógł zostać udzielony głos. Ale nie mogę powiedzieć, by książka nie była warta przeczytania.

Przede wszystkim, to nie jest love story, czyli książka o niemożliwej miłości zakończonej tragedią. To opowieść o spotkaniu dwóch kultur, o tym, co łączy i dzieli chrześcijan i muzułmanów, którzy kiedyś żyli razem tam, gdzie Azja spotyka się z Europą. O patriotyzmie wyrażanym w taki sposób, z jakim identyfikowaliby się nasi liczni powstańcy. O lojalności, i, dopiero na...