książka, która ma w sobie pełno sprzeczności. to przy niej dopiero zaczęłam dostrzegać schematyczność paranormalnych romansów o nastolatkach i ich boskich ukochanych, co trochę działało na jej niekorzyść. ale przy tym to książka z tak swoistym i charakterystycznym klimatem, jakiego nie doszukałam się nigdy wcześniej. każdy element fabuły wpływa na jej korzyść i w sumie widoczne jest odbieganie autorki od książek 'na fali' - czasem udane, czasem mniej. mimo wszystko wciąga, wręcz zasysa, nie istnieje takie słowo jak nuda podczas jej czytania. końcówka (która jest istną jazdą bez trzymanki) i kilka szczegółów, wątków wpływa na jej końcową ocenę, a zatem maksymalną ilość gwiazdek.
nie mamy tutaj sierotki zagubionej w swej rzeczywistości, wzdychającej do swojego ideału, który oczywiście ją pokochał (choć nie można powiedzieć, iż Grace nie wzdychała do Daniela :)). przedstawiona nam została tłumiona dziewczynka z protestanckiej, konserwatywnej rodziny, która raczej chyba gra świętą, niż nią jest. można dostrzec w niej iskrę, którą kolejna część dopiero wyciągnie na powierzchnię - przez to jeszcze bardziej uwielbiam tą książkę, bo nie mogę się doczekać kolejnej części! nie było cudownego olśnienia i nagle wiecznej, nieskończonej miłości - główni bohaterowie mieli swoją pasjonującą historię powiązaną także z bratem dziewczyny, której rozwiązanie wprawiło mnie w zachwyt, czy może być jeszcze lepiej? owszem może, zaczekajcie na końcową akcję. usiądźcie wygodnie w krześle i pilnujcie swojej szczęki, aby zbyt nisko nie opadła ;) czegoś takiego zupełnie się nie spodziewałam(no może troszeczkę jakiś mniej ważnych rozwiązań). ostatnie kilka stron jest esencją Dziedzictwa mroku, poprowadzone w tym świetnym klimacie, urocze ale przy tym i smutne. moje ulubione zakończenie, które zadowoliło mnie w pełni-nie było cukru (jak przez całą książkę, na marginesie), było w miarę pozytywnie, ale też nie do końca. poza tym zakończenie książki uważam za jedno z najlepszych jakie kiedykolwiek czytałam.
owszem, były i irytujące momenty, oraz takie które pozostawiły we mnie ślad niewiedzy (jedna rzecz jest według mnie zupełnie niejasna, ale może się czepiam?). kiedy nie byłam jeszcze tak wciągnięta w całą historię chciało mi się trochę śmiać, iż Grace dołączyła do zacnego grona bohaterek googlujących swoje obiekty uczuć, czy wybierających się pod koniec książki na bal. utarty schemat, który już wcale nie dziwi, a wręcz przeciwnie - może trochę zażenować czytelnika. ale te szczegóły w całokształcie absolutnie nie wpłynęły na moje odbieranie Dziedzictwa mroku. Autorka wprowadziła 'nowy-stary' typ 'groźnego bohatera', a mianowicie to kim jest - nazwałabym to dziwnym dziwadłem, bo nie chcę spoilerować, ale nie rozumiem jak można 'to' połączyć z wiarą :) pani Despain to zrobiła, a ja potzrebowałam trochę czasu aby się przyzwyczaić.

postacie są dobrze skonstruowane, żadne nie 'przesadza' w którąś ze stron, nikt mnie nie irytował. język autorki także jest bez zarzutu, wręcz powiedziałabym, iż jest strasznie klimatyczny i czymś się wyróżnia. czy książka ta jest perełką wśród potoku paranormal romance dla nastolatek? nie pokusiłabym się o to określenie, czuję, iż zasłuży na nie dopiero kontynuacja - ci, którzy przeczytalni niech sięgną po zapowiedź następnej części i sami się przekonają :)
na pewno jedna z lepszych premier ostatniego czasu, absolutnie polecam.

książka, która ma w sobie pełno sprzeczności. to przy niej dopiero zaczęłam dostrzegać schematyczność paranormalnych romansów o nastolatkach i ich boskich ukochanych, co trochę działało na jej niekorzyść. ale przy tym to książka z tak swoistym i charakterystycznym klimatem, jakiego nie doszukałam się nigdy wcześniej. każdy element fabuły wpływa na jej korzyść i w sumie...