Kolejna część perypetii Grace i Daniela. Na scenę wchodzą dodatkowi bohaterowie jak Talbot i Gabriel. Fabuła skupia się bardziej na przeszłości. Rozwija się poboczny wątek, by na koniec ponownie postawić bohaterów w sytuacji "nasza miłość pokona wszystko".

Kolejna część perypetii Grace i Daniela. Na scenę wchodzą dodatkowi bohaterowie jak Talbot i Gabriel. Fabuła skupia się bardziej na przeszłości. Rozwija się poboczny wątek, by na koniec ponownie postawić bohaterów w sytuacji "nasza miłość pokona wszystko".

Dlaczego o tej serii jest tak cicho? I dlaczego jest tak trudno dostępna?!
Jestem pod wielkim wrażeniem, jaki poziom trzyma ta seria. Pierwszy tom miał wspaniały klimat, świetnie wykreowany świat, dobrze zapowiadających się bohaterów, tajemnice, których się nie spodziewałam. W tym tomie mamy dodatkowo akcję, która mnie porwała i bardzo mi się spodobała. Nie ma co się spodziewać akcji z fajerwerkami, lecz ta tutaj jest dobra, nawet bez tego. Nie ma przerw, ciągle się coś dzieje, pojawiają się nowe rzeczy, nowe tajemnice, które po rozwikłaniu tworzą kolejne. Cudownie się to czytało!
Wątek romantyczny nadal jest mały, ale też został rozwinięty, podkręcony, dzięki czemu stał się częścią akcji, a nie pobocznym wątkiem. Ta forma bardzo mi tu pasuje ;)
Grace w porównaniu do poprzedniego tomu dojrzała, przestała być dziecinna, naiwna, zbyt optymistyczna i drażniąca - teraz ją serio polubiłam i muszę poznać jej dalsze losy. Cała reszta bohaterów jakoś też bardziej przypadła mi do gustu :P
Szukacie lekkiej fantastyki z wątkiem romantycznym przynoszącej na myśl lata dziesiąte tego wieku? Już nie musicie szukać, bo macie całą serię :)

Dlaczego o tej serii jest tak cicho? I dlaczego jest tak trudno dostępna?!
Jestem pod wielkim wrażeniem, jaki poziom trzyma ta seria. Pierwszy tom miał wspaniały klimat, świetnie wykreowany świat, dobrze zapowiadających się bohaterów, tajemnice, których się nie spodziewałam. W tym tomie mamy dodatkowo akcję, która mnie porwała i bardzo mi się spodobała. Nie ma co się...

Troszkę się nudziłam, ale fajnie było przeczytać dalszy ciąg tej opowieści :)

Troszkę się nudziłam, ale fajnie było przeczytać dalszy ciąg tej opowieści :)

Miałam nie czytać drugiego tomu bo pierwszy mnie nie zachwycił. Niestety drugi jeszcze gorszy...Grace bez komentarza, ile ona niby ma lat? Na pewno nie 17 , według zachowania to ok 11. Szkoda czasu i oczu.

Miałam nie czytać drugiego tomu bo pierwszy mnie nie zachwycił. Niestety drugi jeszcze gorszy...Grace bez komentarza, ile ona niby ma lat? Na pewno nie 17 , według zachowania to ok 11. Szkoda czasu i oczu.

"Czy jest jakaś różnica między byciem tchórzem a pacyfistą?"

Bardzo dobra książka.
Ambitnych lotów nie była, ale to naprawdę godna uwagi seria młodzieżowa.
Taka, przy której można się dobrze bawić, bo nie nudzi, a bohaterowie nie wkurzają.

Co prawda nie przypadło mi do gustu katolickie podejście głównej bohaterki - no, ale czego innego można się było spodziewać po córce pastora? - ale na szczęście nie było to, aż tak rażące, abym nie mogła tego zdzierżyć. (Choć pewnie przyjęłabym to lepiej gdybym nie była ateistką.)

Co dalej?
A, już wiem.
Szlabany.
To akurat było wnerwiające.
Jeśli twoje dziecko zrobi coś nie tak, szlaban to najoczywistsza i rozwiązująca wszelkie problemy oczywistość.
Ilekroć padało to podłe słowo w duchu dziękowałam rodzicom za niestosowanie wobec mnie tej techniki wychowawczej. (Miło jest mieć poczucie względnej wolności, a nie ograniczenia.)
W każdym razie... Bohaterka miała tzw. szlaban praktycznie nom stop ilekroć zrobiła coś nie po myśli swojego ojca.
I no dobra, niech już będą te szlabany, ale czy oni nie mogli po prostu porozmawiać? Bo czytanie o tym jak pastorek krzyczy na córkę po czym oznajmia jej, że dostaje owy szlaban, a w książce ani słowa o jakiejś dojrzałej rozmowie (a problemy przecież nie były błahe) rozwalało mnie na kawałki.
W tem aspekcie Bree Daspain nie wykazała się.

Dalej...
To już druga część kiedy Daniel nie odgrywa wielkiej roli, gdyż zajęty jest unikaniem, kłamaniem i budowaniem wątku w powieści jakim są tajemnice.
I tym razem dołączyła do niego również Grace.
Nie powiem, żeby takie rozwiązanie mnie uradowało. No wiecie, myślałam, że po pierwszej części przynajmniej Daniel nauczył się co to jest zaufanie.
A może to po prostu wybieg autorki, która nie radzi sobie z opisywaniem relacji?

I na koniec mam interesujący cytat.
Mnie rozwalił.
(Uwaga, pojmowanie percepcji: level hard.)
"- Powiedz mi tylko jedną rzecz, Grace - szepnął. - Czy myśl o tym, że moglibyśmy być razem, jest taka straszna? - Nie mogę. - Pociągnęłam rękę, moje palce wyślizgnęły się z jego dłoni. - Jesteś moim mentorem..."
Aaa, to było żenujące.
To co, gdyby nie był jej mentorem to mogliby być razem? Biorąc oczywiście pod uwagę, że Grace już kogoś ma?
"- Już nie. Nauka zakończona. Teraz możemy już być razem."
Najwyraźniej tak...

Ale muszę oddać honor autorce za obrót zdarzeń.
Znacie ten trylogiczny schemat, w którym występują trójkąty miłosne.
Pierwsza ksiażka - pierwszy chłopak.
Druga książka - drugi chłopak.
Trzecia książka - czas wyboru.
I o ile wszystko się zgadza, tak jestem zadowolona, że kiedy przyszło co do czego bohaterka nie zdradziła swojego ukochanego. Miło chociaż raz przeczytać o wierności, gdy wszędzie indziej występuje scena pocałunku i późniejsze niezdecydowanie rozchwytywanej dziewczyny.
Tym razem unikamy tej sytuacji, ponieważ Grace wie czego, a raczej kogo chce.

Ale poza tym jak już napisałam, to była bardzo dobra książka.
Jestem ciekawa co będzie dalej i jak to wszystko się skończy.
Co z Danielem, Taboltem, Jude'em (tak się to odmienia?),a co ważniejsze z wątkiem Niebiańskich Ogarów i zachowywaniu tej całej kontroli.
Nie wiem kiedy wezmę się za trzecią część, ale wezmę na pewno.

"Czy jest jakaś różnica między byciem tchórzem a pacyfistą?"

Bardzo dobra książka.
Ambitnych lotów nie była, ale to naprawdę godna uwagi seria młodzieżowa.
Taka, przy której można się dobrze bawić, bo nie nudzi, a bohaterowie nie wkurzają.

Co prawda nie przypadło mi do gustu katolickie podejście głównej bohaterki - no, ale czego innego można się było spodziewać po córce...

Musze przyznać, że wykształtowanie bohaterki bardziej mi się podobał, ale ten główny motyw, szukanie cieni gubił się na rzecz rozterek sercowych, a finału łatwo się szło domyślać bo to była pierwsze myśl bohaterki, która zdradza już w początkach książki, co potem odbierało zachwyt. Ale ogólnie tak jak poprzednio dobrze się czyta

Musze przyznać, że wykształtowanie bohaterki bardziej mi się podobał, ale ten główny motyw, szukanie cieni gubił się na rzecz rozterek sercowych, a finału łatwo się szło domyślać bo to była pierwsze myśl bohaterki, która zdradza już w początkach książki, co potem odbierało zachwyt. Ale ogólnie tak jak poprzednio dobrze się czyta

Jestem głodna, mam ochotę na więcej. Czuje, że tak szybko się nie pożegnam z tą trylogią :)


Bardzo gorąco polecam każdej osobie, która potrzebuje lekkiej powieści i odpoczynku :)

Jestem głodna, mam ochotę na więcej. Czuje, że tak szybko się nie pożegnam z tą trylogią :)


Bardzo gorąco polecam każdej osobie, która potrzebuje lekkiej powieści i odpoczynku :)

Zaczynając czytać, po kilku stronach odniosłam wrażenie, że to chyba nie będzie to samo co poprzednia część, że będzie gorzej. Aby przekonać się, że się myliłam nie musiałam długo czekać. To z jaką prędkością pochłaniałam kolejne strony, mówiło samo za siebie.

Znowu mamy tajemnice, dziwne zdarzenia, nietypowe zachowania i zagadkowe nowe postaci. Grace coraz mniej przypomina dawną siebie, buntuje się i odnosi wrażenie, że wszyscy nagle sprzysięgli się przeciwko niej. Nawet Daniel. Wtedy poznaje Nathana Talbota.

Najbardziej w tej części brakowało mi Daniela, który oczarował mnie w „Dziedzictwie mroku”, jednak nie uznaję tego za wadę, ponieważ to było po prostu skutkiem poprowadzenia całej fabuły, której nie mam nic do zarzucenia. Na pewno dodało to jeszcze dodatkowej nutki tajemniczości, bo chociaż można uznać, że wątek Daniela Kalbiego został zakończony już wcześniej, ja czytając, kilka razy znowu zaczęłam się zastanawiać, czy może jednak nie jest on wilkiem w owczej skórze. Poza tym moim zdaniem tutaj wątek miłosny na dłuższą chwilę zszedł na drugi plan więc ciężko tu odszukać jakąś monotonię, ale ja i tak w następnej części chcę więcej Daniela.

Natomiast postacią, która dużo straciła w moich oczach jest natomiast Jude. Po zakończeniu „Dziedzictwa mroku” w tej części spodziewałam się wielu wydarzeń z jego udziałem, a tu ... Mam wobec niego mieszane uczucia, ale jeszcze nie spisałam go na straty i mimo wszystko jestem ciekawa jak potoczą się dalej jego losy.

Co tu dużo mówić, świetna kontynuacja, która dużo wniosła do tej coraz ciekawszej serii i sprawiła, że jeszcze bardziej polubiłam bohaterów. Pojawiało się kilka zabawnych momentów, było tajemniczo, niczego nie można było być pewnym aż do samego końca, który jest jeszcze bardziej zaskakujący niż w „Dziedzictwie mroku”, rzekłabym nawet, że wstrząsający. A wszystko to napisane w bardzo przyjemny sposób, tak że nie sposób zauważyć kiedy umykają kolejne strony. Takiego zakończenia kompletnie się nie spodziewałam.

Gdybym miała wybrać, która część podobała mi się bardziej, chyba nie potrafiłabym. Każdą polubiłam za coś innego. Jednak "Łaska utracona" pod wieloma względami przewyższa poprzedniczkę, no i to zakończenie. Jeśli ktoś ma za sobą „Dziedzictwo mroku”, ale jeszcze nie sięgnął po „Łaskę utraconą”, radzę czym prędzej to nadrobić.

Zaczynając czytać, po kilku stronach odniosłam wrażenie, że to chyba nie będzie to samo co poprzednia część, że będzie gorzej. Aby przekonać się, że się myliłam nie musiałam długo czekać. To z jaką prędkością pochłaniałam kolejne strony, mówiło samo za siebie.

Znowu mamy tajemnice, dziwne zdarzenia, nietypowe zachowania i zagadkowe nowe postaci. Grace coraz mniej...

To już chyba znana prawda, że druga cześć zawsze jest gorsza, a w tym przypadku jest to tylko odrobinę obniżony poziom. Nadal wciągająca fabuła, bohaterowie nad których postępowaniem można się zastanawiać, a to jakie mają intencje często jest trudne do odgadnięcia. Kryzys w miłości często powtarzany w 2. częściach serii 3/4 tomowych. Zaskakujące zakonczenie, a jednocześnie chwytające za serce, bo czy miłość jest możliwa, gdy jedna storna nie jest człowiekiem i ma problem z powrotem do człowieczeństwa.

To już chyba znana prawda, że druga cześć zawsze jest gorsza, a w tym przypadku jest to tylko odrobinę obniżony poziom. Nadal wciągająca fabuła, bohaterowie nad których postępowaniem można się zastanawiać, a to jakie mają intencje często jest trudne do odgadnięcia. Kryzys w miłości często powtarzany w 2. częściach serii 3/4 tomowych. Zaskakujące zakonczenie, a jednocześnie...

Nie będę oceniać, gdyż poddałam się po 138 stronach. Nie dałam rady. Szkolne klimaty i dylematy, chyba za stara na to jestem.

Nie będę oceniać, gdyż poddałam się po 138 stronach. Nie dałam rady. Szkolne klimaty i dylematy, chyba za stara na to jestem.