Imre Kertesz umiał smakować życie. Jego, w dużej mierze, autobiograficzne opowiadania wypełnione są smakami rozbrzmiewających na obrzeżach obrazu oper Wagnera i wonią tłumaczonych przez niego, dekadenckich autorów, jak również echami myśli Nietzschego, czy Heideggera. Życie jest znośne jedynie wtedy, gdy łagodzi się je lekturami i muzyką, gdy umie się "prowadzić życie składające się z wielu różnych, przenikających się i wzajemnie niszczących, a jednak pozostających ze sobą w stanie równowagi i inspirujących do nowych opisów żywotów."
Z drugiej strony, obok tego smakowanego i nieco sennego życia, pojawia się życie codzienne, życie tymczasowe. Jest to życie zwyczajnych ruchów, prostych dążeń, drobiazgowych przepisów i konwenansów, celników wydających niezrozumiałe polecenia i reguł nie mających żadnego uzasadnienia. Życie codzienne, jak moglibyśmy powiedzieć, "żyje-się", się toczy, będąc możliwe tylko za cenę uników wobec podstawowego pytania. Ale pytanie to nieustannie nachodzi Kertesza i wszystkich pojawiających się w opowiadaniach jego alter ego. Pytanie to jest poszukiwaniem pewności i ugruntowania w tym, co pierwotne i ważne, jest pragnieniem odzyskania własnej istoty i sensu. Zbuntowanemu Enrique ojciec odpowiada wzywającym do pogodzenia się z losem tonem zniechęcenia: "ta teraźniejszość jest tymczasowa". Ale właśnie na taką bezpieczną bylejakość młodzieniec nie może się zgodzić:
"- Wiem! - wybuchłem. - Tylko tak można ją zaakceptować. Tymczasowo, co dzień od nowa. I co dzień coraz bardziej. Tymczasowo. Aż przeżyjemy do końca całe nasze tymczasowe życie i pewnego pięknego dnia tymczasowo sobie umrzemy. Nie ojcze! Nie i nie!"
Podejmowane przez bohaterów nieustanne próby przekroczenia tej nijakości, wysiłki zmierzające do obudzenia jakiegoś porządku, są rozpaczliwymi odruchami pragnienia istnienia, zachowania własnej istoty. Wszelkie zamierzenia dopiero w obliczu ujawniającej się tej prostej prawdy, zdradzają swoje prawdziwie egzystencjalne znaczenie - i jest to niemal zawsze u Kertesza punkt kulminacyjny, zrywający z rzeczy zasłonę tajemnicy.
Książka Kertesza jest głęboko osobista, niepokojąca, a jednocześnie niezwykle smaczna i poetycka, a niektóre z jego opisów, zwłaszcza te z "Zapisków śledczego" wręcz zdumiewają niespożytą siłą jego wyobraźni. Wyobraźnia, choć z jednej strony - zgodnie z wynurzeniami późnych romantyków - jest wewnętrznym zagrożeniem, czyhającym na spokój poukładanej egzystencji, z drugiej oferuje, być może jedyną możliwą, formę wytchnienia w bezzasadnym życiu.

Imre Kertesz umiał smakować życie. Jego, w dużej mierze, autobiograficzne opowiadania wypełnione są smakami rozbrzmiewających na obrzeżach obrazu oper Wagnera i wonią tłumaczonych przez niego, dekadenckich autorów, jak również echami myśli Nietzschego, czy Heideggera. Życie jest znośne jedynie wtedy, gdy łagodzi się je lekturami i muzyką, gdy umie się "prowadzić życie...