Pierwsza część książki jest fatalna, bo rozumiem pojedyncze słowa, ale w zdaniu czy rozdziale nie mają zupełnie sensu. Nie rozumiałem bohaterów, akcji itd. Za dużo jak na początek, jednak później okazało się, że książka się rozkręca. Kolejne części wypełniły luki, które zostawiła część pierwsza i muszę szczerze powiedzieć, ze wszystko tworzy bardzo fajną całość, dzięki której człowiek przeżywa każdą chwilę książki.
Połączenie trudnego tematu eugeniki ze zjawiskami paranormalnymi stworzyło bardzo oryginalną powieść, która mi się podobała.

Pierwsza część książki jest fatalna, bo rozumiem pojedyncze słowa, ale w zdaniu czy rozdziale nie mają zupełnie sensu. Nie rozumiałem bohaterów, akcji itd. Za dużo jak na początek, jednak później okazało się, że książka się rozkręca. Kolejne części wypełniły luki, które zostawiła część pierwsza i muszę szczerze powiedzieć, ze wszystko tworzy bardzo fajną całość, dzięki...

⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐↔️🔟

Genialna historia choć trochę to wszystko za bardzo oderwane od rzeczywistości duchy ,zmartwychwstania oraz te niewytłumaczalne anomalie w książce typowo obyczajowej xd istne szaleństwo 🙃 Było to coś nowego przeczytać coś tak pokręconego a jednocześnie wciągającego 😉

Książka potrafi skłonić do refleksji na wiele różnych tematów życie ,choroba czy miłość ,właśnie te trzy słowa idealnie wpasowują się w całość .Czytając często miewałem różnego rodzaju emocje smutek ,radość a nawet złość czy zwątpienie 🙄 Polecam każdemu przeczytać !

⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐↔️🔟

Genialna historia choć trochę to wszystko za bardzo oderwane od rzeczywistości duchy ,zmartwychwstania oraz te niewytłumaczalne anomalie w książce typowo obyczajowej xd istne szaleństwo 🙃 Było to coś nowego przeczytać coś tak pokręconego a jednocześnie wciągającego 😉

Książka potrafi skłonić do refleksji na wiele różnych tematów życie ,choroba czy miłość...

Znaleziona przez zupełny przypadek na bibliotecznej półce. Autorka była dla mnie wtedy zupełnie obca, ale zaintrygował mnie tytuł. Inny, niepowtarzalny, tajemniczy. Tak właśnie ta pozycja literatury amerykańskiej trafiła w moje ręce. Jak się później okazało było to niesamowite szczęście, ponieważ książka pochłonęła mnie od pierwszego słowa na pierwszej stronie po ostatnią kropkę ostatniego zdania.
„Drugie spojrzenie” jest to dzieło czterdziesto-sześcio letniej (obecnie) Jodi Picoult, amerykańskiej pisarki, która ma na swoim koncie kilkanaście bestsellerów. Jej powieści przetłumaczono na trzydzieści cztery języki. Zdobyła wiele nagród między innymi New England Book Award za całokształt twórczości i nikogo kto przeczytała choć jedną jej książkę wcale ten fakt nie zdziwi. Autorka bowiem ma niesamowity dar poruszania trudnych spraw, często tematów tabu w bardzo zgrabny i nie wulgarny sposób. Jest autorką dziewiętnastu powieści, m.in.: „Bez mojej zgody”, „Zagubiona przeszłość”, „Świadectwo prawdy”, „Jesień cudów”
i „Dziesiąty krąg”.
W książce „Drugie spojrzenia” poznajemy historię rdzennych amerykanów połączoną z dyskusyjnymi badaniami genetycznymi i światem duchów, który we wdzięczny sposób przemyka przez stronice powieści. Poznajmy początkowo parę bliżej nie powiązanych ze sobą historii. Wkraczamy w życie kilku bardzo wyrazistych i niebanalnych bohaterów, aby na przestrzeni czasu połączyć wszystkie wątki w jedną intrygującą, niesamowitą i zaskakującą całość o wyrafinowanym zakończeniu.
Język książki jest niesamowicie poetycki, co jest moim zdaniem znakiem rozpoznawczym autorki. Na stronach powieści pojawia się bardzo bogate słownictwo, co tylko wpływa na kolejny plus tej książki. Oprócz tego zdecydowaną zaletą jest sam temat jaki porusza. Badania genetyczne, „dzieci z probówki” czy selekcja ludzkości to cały czas aktualne i jakże burzliwe tematy tabu. Mało kto ma odwagę poruszać je na łamach powieści, jakby nie patrzeć, obyczajowej. W książce „Drugie spojrzenia” pojawia się również wątek, który może wydawać się oklepany i banalny, a mimo to taki nie jest. Nieprawdopodobna miłość, która istnieje nawet po śmierci jednej z „połówek”. Wątek jakże piękny i momentami zaskakujący - idealny dla kobiet.
Jeśli jednak chodzi o całą fabułę to z przykrością muszę stwierdzić, że nie nadaję się ona dla mężczyzny, bo nawet jeśli znajdzie się taki, który czytuje podobne pozycje to jakoś ja nie mogę sobie wyobrazić sytuacji jak ów mężczyzna zaczytuje się w „Drugim spojrzeniu”, choć, oczywiście, kto wie? Jest przecież tak wielu różnych ludzi.
Ogólnie rzecz ujmując nie można tej książce zarzucić nic oprócz tego, że jest naprawdę niezła. Wciąga, porusza, zaskakuje, bawi. Fabuła oparta na oryginalnym i miejscami kontrowersyjnym temacie. Wszystko opisane bardzo szczegółowo, czasem aż nadto, bowiem były momenty kiedy nużyły mnie opisy uczuć wewnętrznych i po mojej głowie krążyła natarczywa myśl „ileż można?”. Ale jak to mówią - nie ma książek bez wad, więc i tu ich się trochę zebrało. Myślę, że nie jest to książka dla każdego. Nie należy do łatwych, choć ja czytałam ją zdecydowanie dla relaksu. Nie wymusza zbyt dużej uwagi czytelnika. Po zakończeniu nie pozostawia niedosytu. Nie pojawiają się pytania typu: Co by było gdyby? A dlaczego to czy tamto zostało niedopowiedziane? Wątki są spójne i budują jasną całości, choć początkowo miałam problem z zapamiętaniem bohaterów, a to przez dość dziwną kompozycję wprowadzania poszczególnych postaci do całości.
Ciężko mi porównać to powieść do innych , które wyszły z pod pióra Jodi Picoult, gdyż był to mój swoisty pierwszy raz, jednakże przyrównując ją do innych obyczajówek jakie miałam szczęście lub też pecha przeczytać ta wypada naprawdę dobrze. Dlatego w skali od jeden do dziesięć dostaje zasłużone, moim zdaniem, siedem, gdyż mimo, że dobrze się ją czyta i niewiele jest książek podobnych do tej, to nie porywa w sposób jakiego bym oczekiwała od kilkuset stron pokrytych czarnymi literkami.

Znaleziona przez zupełny przypadek na bibliotecznej półce. Autorka była dla mnie wtedy zupełnie obca, ale zaintrygował mnie tytuł. Inny, niepowtarzalny, tajemniczy. Tak właśnie ta pozycja literatury amerykańskiej trafiła w moje ręce. Jak się później okazało było to niesamowite szczęście, ponieważ książka pochłonęła mnie od pierwszego słowa na pierwszej stronie po ostatnią...

W trakcie czytania pierwszej części myślałam, że książkę odłożę na półkę. Warto dotrwać do końca.

W trakcie czytania pierwszej części myślałam, że książkę odłożę na półkę. Warto dotrwać do końca.

Sporo już przeczytałam książek Jodi Picoult i mam dość wygórowane oczekiwania wobec jej twórczości. Wiele jej książek było mega, zostawały w pamięci na długo, ale ta mnie nie przekonała, a wręcz wiała nudą😴 Wątki o duchach, Indianach i jeszcze wiele innych historii które się przeplatały, spowodowały że czytanie mi jej się dłużyło i męczyło.
✏✏✏✏✏✏✏✏✏✏
Akcja powieści biegnie dwutorowo. Wydarzenia z lat 30-tych przeplatają się z wydarzeniami z roku 2001, które w końcu się łączą.
Cecelia Pike jest narratorką części historycznej. Ma 18 lat, spodziewa się dziecka i jest żoną profesora Spencera Pike. Profesor zajmował się badaniami i był najzagorzalszym obrońcą eugeniki, tajemniczej nauki, którym najbardziej znanym propagandą był Hitler.

Wkrótce Cecelia zaczyna rodzić, dziecko jej zostaje uznane za zmarłe, a kilka godzin później Cecelia zostaje odnaleziona powieszona. Sprawa zostaje wyjaśniona i zakończona, jednak duchy przeszłości zaczęły nawiedzać teraźniejszość.
A między innymi miasteczko Cometosook, gdzie to firma deweloperska zamierza wybudować galerię handlową na wcześniej wykupionej ziemi należącej do profesora Pike.
W tym samym czasie w miasteczku zaczynają dziać się dziwne rzeczy, a pogłoska niesie że stoją za tym duchy.

Do zbadania sprawy podchodzi Ross Wakerman, łowca duchów, który sam próbuje nawiązać kontakt ze zmarłą narzeczoną, której nie potrafi przestać kochać. Badają sprawę duchów spotka Lię, która budzi w nim uczucia. Ale czy to na pewno jest żywa kobieta czy może duch....👻

Sporo już przeczytałam książek Jodi Picoult i mam dość wygórowane oczekiwania wobec jej twórczości. Wiele jej książek było mega, zostawały w pamięci na długo, ale ta mnie nie przekonała, a wręcz wiała nudą😴 Wątki o duchach, Indianach i jeszcze wiele innych historii które się przeplatały, spowodowały że czytanie mi jej się dłużyło i męczyło.
✏✏✏✏✏✏✏✏✏✏
Akcja powieści biegnie...

Któż z nas nie czuje czasem tego co Lia?Jakbyśmy ciałem byli tu w teraźniejszości, a dusza błądziła, nie mogąc odnaleźć dla siebie miejsca. Nie wiem czy to niezwykła wrażliwość, czy może już depresja, ale czasem też tak mam. Jednak nie o tym chciałam pisać.
,, Drugie spojrzenie" jest dla mnie swoistym drogowskazem. Kiedyś straciłam kogoś w podobnych okolicznościach jak Ross. Wtedy też chciałam zniknąć... Żyłam bo miałam dla kogo, gdyby nie to, kto wie? Lia straciła sens życia, a kiedy okazało się że dziecko żyje, nie mogła zawrócić. Kiedy ktoś przejdzie na drugą stronę, zamyka za sobą drzwi raz na zawsze. Choćby wracał jako duch, już nigdy nie będzie tym, który opuszczał doczesność.
Trzeba szukać sensu w tym co zostało, zawsze coś nam zostaje.
Kolejna sprawa to eugenika. Och co za trudny temat! Oczywiście, absolutnie nie popieram. Nie można kogoś pozbawić możliwości posiadania potomstwa z takich powodów jak bieda, brak stałego miejsca zamieszkania, czy prowadzenie takiego a nie innego trybu życia. Jednak nie żyliśmy w tamtych czasach, nie jesteśmy częścią tamtej społeczności. Nie wiemy jakim torem biegły by nasze myśli, gdyby faszerowano nas informacjami o pozytywnych skutkach sterylizacji. Nie wiemy...
Dziś, my kobiety domagajmy się prawa do decyzji w sprawie naszego ciała, aborcji z powodu trwałych uszkodzeń płodu, kto wie czy za 100 lat nie okaże się, że przeciwnicy bądź zwolennicy będą postrzegani za barbarzyńców.
Wszystko z czym mierzy się ludzkość musi trwać i przeminąć. Wtedy przyjdą zmiany. Nie będziemy musieli szukać duchów, by znaleźć odpowiedź.

Któż z nas nie czuje czasem tego co Lia?Jakbyśmy ciałem byli tu w teraźniejszości, a dusza błądziła, nie mogąc odnaleźć dla siebie miejsca. Nie wiem czy to niezwykła wrażliwość, czy może już depresja, ale czasem też tak mam. Jednak nie o tym chciałam pisać.
,, Drugie spojrzenie" jest dla mnie swoistym drogowskazem. Kiedyś straciłam kogoś w podobnych okolicznościach jak...

Z wielkim trudem przeczytałam. Część pierwsza strasznie nudna, w ogóle mnie nie wkręciła, nie potrafiłam odnaleźć się wśród bohaterów. Akcja się rozkręciła w drugiej części, kiedy została przedstawiona przeszłość. Już do końca książki było ok.
Przeczytałam dużo książek Jodi i były już o wiele lepszego historie.

Z wielkim trudem przeczytałam. Część pierwsza strasznie nudna, w ogóle mnie nie wkręciła, nie potrafiłam odnaleźć się wśród bohaterów. Akcja się rozkręciła w drugiej części, kiedy została przedstawiona przeszłość. Już do końca książki było ok.
Przeczytałam dużo książek Jodi i były już o wiele lepszego historie.

Trafiłam przypadkiem i byłam zaskoczona zwrotem akcji, rysowaniem przez autorkę sylwetek postaci, wnikliwymi opisami, w których czuje się duszę kobiety.

Trafiłam przypadkiem i byłam zaskoczona zwrotem akcji, rysowaniem przez autorkę sylwetek postaci, wnikliwymi opisami, w których czuje się duszę kobiety.

Jetem wielką fanką twórczości J. Picoult, ale ta książka mnie rozczarowała. Dziwne, poetyckie opisy, zbyt górnolotny styl nie pasują do wydarzeń dziejących się w małym miasteczku. Fabuła i pomysł ciekawe ale poprzetykane nużącymi fragmentami. Kiedy utknęłam na jednym z takich fragmentów nie sięgnęłam po książkę ponownie.

Jetem wielką fanką twórczości J. Picoult, ale ta książka mnie rozczarowała. Dziwne, poetyckie opisy, zbyt górnolotny styl nie pasują do wydarzeń dziejących się w małym miasteczku. Fabuła i pomysł ciekawe ale poprzetykane nużącymi fragmentami. Kiedy utknęłam na jednym z takich fragmentów nie sięgnęłam po książkę ponownie.

Książka piękna i straszna jednocześnie. Porusza trudne tematy, eugenika, problemy natury psychicznej, samobójstwo, choroby, odbieranie dzieci, przymusowa sterylizacja, wysiedlanie.
Książka nie dla każdego, ale według mnie warto po nią sięgnąć.

Książka piękna i straszna jednocześnie. Porusza trudne tematy, eugenika, problemy natury psychicznej, samobójstwo, choroby, odbieranie dzieci, przymusowa sterylizacja, wysiedlanie.
Książka nie dla każdego, ale według mnie warto po nią sięgnąć.