Po przeczytaniu "Czarnoksiężnika z Archipelagu" muszę przyznać, że rozumiem zarówno te wszystkie osoby, które "Ziemiomorzem" się zachwycają, jak i wcale niemałą rzeszą osób, które były nim zawiedzione. Chyba wszystko zależy od naszego wyobrażenia i oczekiwań, jakie stawiamy powieści, zanim w ogóle przeczytamy pierwszą stronę. "Ziemiomorze" dźwiga bowiem niewdzięczną łatkę klasyki literatury fantasy. Z tego też powodu po "Czarnoksiężniku z Archipelagu" oczekiwałam Epickości przez duże E, coś w skali "Śródziemia" Tolkiena. Pod tym kątem zawiodłam się sromotnie. Dlaczego? Bo "Czarnoksiężnik z Archipelagu" stawia w centrum uwagi nie wielkie bitwy czy losy świata, ale przemianę wewnętrzną głównego bohatera oraz proces jego dojrzewania.

Czytając powieść Ursuli Le Guin, trzeba być cierpliwym; nie należy oczekiwać galopującej akcji, ale rozsmakować się w każdym słowie, w plastycznym języku autorki, w pokrytych mgłami i otoczonymi zimnymi, słonymi morzami krainach, które wykreowała. Wreszcie - należy spojrzeć na głównego bohatera ze zrozumieniem, wybaczyć mu błędy, które popełnia oraz kibicować mu, gdy z czasem zdobywa mądrość i doświadczenie. Młody Ged na naszych oczach zmienia się bowiem z lekkomyślnego, zawistnego chłopca w dojrzałego, świadomego swoich sił i słabości mężczyznę.

Pomimo faktu, że książka opowiada o nastolatku, nie wydaje mi się, żeby była przeznaczona dla dzieci/młodzieży. Nie jest bowiem pisana z perspektywy osoby młodej, której zdaje się, że jest w stanie zdobyć cały świat. Nie też o zdobywania świata tu chodzi. Gdzie młody czytelnik chciałby więcej, mocniej, szybciej - autorka pisze wolno, spokojnie, używa obrazów i symboli, każe przystanąć, zastanowić się nad sobą i nad światem. Ja ze swojej strony bardzo się cieszę, że po jej książki sięgnęłam mając (prawie) lat trzydzieści. Mam wrażenie, że nie doceniłabym ich tak bardzo dekadę temu.

Po przeczytaniu "Czarnoksiężnika z Archipelagu" muszę przyznać, że rozumiem zarówno te wszystkie osoby, które "Ziemiomorzem" się zachwycają, jak i wcale niemałą rzeszą osób, które były nim zawiedzione. Chyba wszystko zależy od naszego wyobrażenia i oczekiwań, jakie stawiamy powieści, zanim w ogóle przeczytamy pierwszą stronę. "Ziemiomorze" dźwiga bowiem niewdzięczną łatkę...