Akcja powieści toczy się w latach 20-tych XX wieku w Chinach i skupiona jest wokół przedstawienia dylematów egzystencjalnych tamtejszych rewolucyjnych komunistów w walce o własne ideały.

Wybitnie jest ukazany w powieści tragizm ludzkiego życia, szlachetne swego typu ukazanie śmierci („Zgoda na zebranie ze sobą ukochanej istoty na śmierć była może ostateczną formą miłości, nad którą nie ma już nic wyższego”). Takich oryginalnych przemyśleń natury filozoficznej znajdzie się w powieści więcej.

Warto zauważyć, że „Dola człowiecza” znalazła się na liście 100 książek XX wieku francuskiej gazety „Le Monde”.

Jednak też jest druga strony medalu. Ogólnie książka wydała mi się niespójna, chaotyczna, nużąca w przeważającej części (pomimo, iż zawiera też wyśmienite fragmenty). Przyznam, że dość opornie mi szła lektura, czytanie o tych konszachtach chińskich komuchów było w dużym stopniu po prostu nudnawe. Tutaj bardziej do autora powieści mam pretensje, bo mógłby to w dużo ciekawszy sposób przedstawić, przez większość część książki w zasadzie zadawałem sobie – ale o co chodzi w tym wszystkim? Szkoda, że narracja nie była bardziej spójna, zrozumiała. Generalnie mam mieszane odczucia – z jednej strony chciałoby się dać te 9 gwiazdek bo czuć spory potencjał intelektualny, ale z drugiej przyznaje, że „Dola człowiecza” mnie wynurzyła i właściwie mało co zrozumiałem z wydarzeń tam opisywanych, dlatego też najuczciwiej będzie chyba jako po prostu powstrzymam się od oceny.

Akcja powieści toczy się w latach 20-tych XX wieku w Chinach i skupiona jest wokół przedstawienia dylematów egzystencjalnych tamtejszych rewolucyjnych komunistów w walce o własne ideały.

Wybitnie jest ukazany w powieści tragizm ludzkiego życia, szlachetne swego typu ukazanie śmierci („Zgoda na zebranie ze sobą ukochanej istoty na śmierć była może ostateczną formą miłości,...