Hemingwaya poznałam w gimnazjum podczas lektury "Starego człowieka i morza", jak ostatnio wynikało z pewnej rozmowy, podobno kanon obejmował fragmenty, ale coś mi się wydaje, że ze względu na objętość, przeczytałam całe opowiadanie i wzburzyłam się po Gombrowiczowsku, że jak ta literatura ma zachwycać, skoro nie zachwyca. Oczywiście, nie byłam gotowa na tak ciężki kaliber w tamtym czasie, zwłaszcza, że nauczycielka obok pedagoga to stała może na rozpoczęciu roku szkolnego i nie chodziło o nią. Na szczęście, jest sobie twórczość Woodyego Allena i jest "Paryż o północy", jest także Corey Stoll (a jednak ekranizacja" Wirusa" Hogana i del Torro na coś się przydała) i jest w końcu ten ekranowy Hemingway, którego cierpienie egzystencjalne w końcu zrozumiałam, i to picie oraz samobójstwo ze strzelby (palec Hemingwaya, jak się ostatnio gdzieś na to natknęłam, chyba u Marqueza) już mnie nie denerwowało a wywoływało współczucie. Teraz, gdy Hemingwaya kocham, zdecydowałam się na podróż z jego literaturą do jego świata. I o ile wyczuwam jego filozofię, o tyle zrozumieć nie mogę ze wstępu, co kierowało wydawcą w wyborze takich a nie innych opowiadań do tomiku. Przedmowa Lecha Budreckiego jest pewnym tropem interpretacyjnym i warto go mieć z tyłu głowy, gdy dochodzi się do otwartego końca danego opowiadania, jednocześnie to zamyka odczytanie czytelnika w pułapce klucza i nie pozwala na własne, w pełni wolne przemyślenia. Z tego powodu, utwory czytałam w nadanej przez siebie kolejności, w oparciu o słowo wstępne. Być może kiedyś przeczytam je w porządku wydawniczym. Brakuje pewnego dopowiedzenia do twórczości, ale być może większe zrozumienie przyjdzie z kolejnymi tekstami. Największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie "Mój stary". Wśród innych przejmujących zdań widać, kiedy Hemingway pisze o sobie w postaci dalszoplanowych, co wzmaga refleksję, że "szkoda chłopa", wyrażając się bezpośrednio. Ogólnie polecam lekturę fanom zaprawionym w bojach. Tytułowy "Niepokonany" skojarzył mi się z "Matadorem" Almodovara, ale nie umiem dokładnie określić, czemu. W każdym razie zostaję z Ernestem, ale "Stary człowiek i morze" będą czekać długo na ponowne przeczytanie.

Hemingwaya poznałam w gimnazjum podczas lektury "Starego człowieka i morza", jak ostatnio wynikało z pewnej rozmowy, podobno kanon obejmował fragmenty, ale coś mi się wydaje, że ze względu na objętość, przeczytałam całe opowiadanie i wzburzyłam się po Gombrowiczowsku, że jak ta literatura ma zachwycać, skoro nie zachwyca. Oczywiście, nie byłam gotowa na tak ciężki kaliber w...