Opowiadanie nie skradło mego serca, ale myślę, że po prostu klasyka Hemingweay'a, to nie jest mój konik. Niemniej była to miła chwilą z lekturą.

Opowiadanie nie skradło mego serca, ale myślę, że po prostu klasyka Hemingweay'a, to nie jest mój konik. Niemniej była to miła chwilą z lekturą.

Na wstępie zaznaczam, iż mój komentarz i ocena dotyczą jedynie tytułowego opowiadania - okazję, aby się z nim zapoznać, miałem bowiem dzięki innej książce, mianowicie antologii "18 współczesnych opowiadań amerykańskich".

Jakie odczucia? Na pierwszy plan wysuwa się niestety rozczarowanie. Utwór jest bardzo krótki i to jest jego największy grzech - pierworodny można powiedzieć. Całość sprawia wrażenie napisanej na kolanie, byle szybko, byle już, w efekcie opowiadanie jest ckliwe i dość płytkie, balansując na granicy kiczu typowego dla tureckich telenoweli. Wszelkie informacje i wskazówki - pozwalające czytelnikowi zrekonstruować świat przedstawiony "Śniegów..." - zostały przez autora ledwo zasygnalizowane. Hemingway chciał stworzyć opowiadanie w gruncie rzeczy psychologiczne, dlatego dziwi, że w ślad za jego ambicjami nie poszły starania. Nie trzeba być przyszłym noblistą, aby wiedzieć - a jeśli już się nim jest, to wiedzieć by wypadało - że forma krótkiego opowiadania nie sprzyja budowaniu głębi utworu.

Co zaliczę do plusów? Początek i koniec. A konkretnie: intrygujący pierwszy akapit oraz sprytne i zręczne zwieńczenie historii. Dodam też, że retrospekcyjna, wspomnieniowa narracja - tak często stosowana w tej książce - reprezentuje wyższy poziom niż opisy akcji dziejącej się w czasie teraźniejszym.

Zaraz po lekturze szczęśliwie miałem okazję obejrzeć hollywoodzką ekranizację z 1952 r. z Gregorym Peckiem w roli głównej. Konfrontacja obu dzieł wypadła zdecydowanie na korzyść filmu, który okazał się ciekawszy. Był on dopracowany i - co oczywiste - bardziej rozbudowany: niektóre wątki rozwinięto, a niektóre dodano. Podobnie postąpiono z czołowymi postaciami: dwójka głównych bohaterów nabrała charakteru (choć wizerunek Harry'ego został jednocześnie ocieplony),ponadto wprowadzono drugą postać kobiecą, o której książka jedynie napomyka. Film przedstawia też własną interpretację wspomnianego już pierwszego akapitu - choć nie jestem pewien, czy właściwą. Najistotniejsza zmiana dotyczy jednak finału. Film forsuje tutaj własne rozwiązanie i choć w ten sposób pozbawia historię elementu zaskoczenia, to wprowadza do niej nową wartość, stawiając bardziej na przesłanie niż na efekt.

5/10

Pozdrawiam.

Na wstępie zaznaczam, iż mój komentarz i ocena dotyczą jedynie tytułowego opowiadania - okazję, aby się z nim zapoznać, miałem bowiem dzięki innej książce, mianowicie antologii "18 współczesnych opowiadań amerykańskich".

Jakie odczucia? Na pierwszy plan wysuwa się niestety rozczarowanie. Utwór jest bardzo krótki i to jest jego największy grzech - pierworodny można...

Hemingway (poza "Stary człowiek i morze" i paroma opowiadaniami) zupełnie mi nie podchodzi. Robiłem kilka podejść, bo to przecież tak wybitny pisarz, ale jego pióro zupełnie do mnie nie trafia i "Śniegi" czytało mi się bardzo ciężko.

Hemingway (poza "Stary człowiek i morze" i paroma opowiadaniami) zupełnie mi nie podchodzi. Robiłem kilka podejść, bo to przecież tak wybitny pisarz, ale jego pióro zupełnie do mnie nie trafia i "Śniegi" czytało mi się bardzo ciężko.

Książka zawiera trzy opowiadania wybitnego pisarza amerykańskiego. Są to: "Śniegi Kilimandżaro" ("The snows of Kilimanjaro"),"Zapaśnik" ("The Battler") oraz "Rzeka dwóch serc" ("Big Two - Hearted River"). Wszystkie trzy rewelacyjne i warte uwagi.
Te opowiadania można określić jako psychologiczne i minimalistyczne. Autor, laureat Nagrody Nobla, nietuzinkowa postać o barwnym życiu nie zawiódł mnie i znów jego nowelistyczne wyczyny zasługują na brawa, szacunek i uznanie. Opowiadania zawarte w książce stanowią niezwykłe i fascynujące zjawisko literackie i pochwał wszelkich godną przygodę książkową. Styl ich lapidarny, prosty i ujmujący. Opowiadania niezwykłe, nacechowane od pierwszych słów i zdań wyjątkowym klimatem. Za każdym opowiadaniem ukazuje się jakiś kawałek wiedzy o człowieku, refleksja nad życiem, prawdziwe spotkanie z człowiekiem. Są to miniaturowe uczty słowne, które przyczynić się mogą do różnych form refleksji (może nawet do autorefleksji),zastanowienia, zadumy u czytelnika. U mnie tak właśnie było.
Warto sięgnąć po tą krótką książkę i zapoznać się z tymi nieprzeciętnymi opowiadaniami. Krótkie formy literackie w przypadku Hemingwaya są zazwyczaj warte przeczytania. Nie inaczej jest tym razem. Jestem stanowczo ukontentowany z lektury i wszystkich do niej szczerze zachęcam.

Książka zawiera trzy opowiadania wybitnego pisarza amerykańskiego. Są to: "Śniegi Kilimandżaro" ("The snows of Kilimanjaro"),"Zapaśnik" ("The Battler") oraz "Rzeka dwóch serc" ("Big Two - Hearted River"). Wszystkie trzy rewelacyjne i warte uwagi.
Te opowiadania można określić jako psychologiczne i minimalistyczne. Autor, laureat Nagrody Nobla, nietuzinkowa postać o barwnym...

Wnikliwie opisana natura człowieka, która musi mierzyć się z różnymi życiowymi sytuacjami. Dodaje męskości.

Wnikliwie opisana natura człowieka, która musi mierzyć się z różnymi życiowymi sytuacjami. Dodaje męskości.

Mówi się, że czasem ktoś jednym uchem słucha, a drugim wypuszcza. Czy jest odnośnik do czytania? Można coś jednym okiem czytać, a drugim wypuszczać? W każdym razie chyba łapiecie sens mojej wypowiedzi. Opowiadania Hemingway’a właśnie takie były. Przeczytałem, ale zaraz zaczęły mi ulatywać. Nie moja bajka, nie mój styl, nie moja półka. Nie podobało mi się w sumie. Takie miałem wrażenie, że on to napisał żeby napisać. Więc ja przeczytałem, żeby przeczytać, ale nie porwało mnie, nie oczarowało, nie zachwyciło.

No „Stary człowiek i morze” to to nie jest. Tam jeszcze były momenty kiedy czytałem mocno zaintrygowany. A tu nie. Żadne z trzech opowiadań nie trafiło w mój gust nawet w minimalny sposób. To, że noblista to nie znaczy zaraz, że każde jego dzieło musi się każdemu podobać…

Mówi się, że czasem ktoś jednym uchem słucha, a drugim wypuszcza. Czy jest odnośnik do czytania? Można coś jednym okiem czytać, a drugim wypuszczać? W każdym razie chyba łapiecie sens mojej wypowiedzi. Opowiadania Hemingway’a właśnie takie były. Przeczytałem, ale zaraz zaczęły mi ulatywać. Nie moja bajka, nie mój styl, nie moja półka. Nie podobało mi się w sumie. Takie...

Rammstein - Ohne Dich

Rammstein - Ohne Dich

Po raz kolejny okazuje się, że zrozumienie fenomenu prozy Hemingwaya to dla mnie zbyt trudne zadanie. "Stary człowiek i morze" urzekł mnie swoją mądrością. Każda następna lektura stanowiła dla mnie barierę nieomal nie do przejścia. Podobnie jest ze "Śniegami Kilimandżaro". Trudno znaleźć tu coś ciekawego czy wartościowego. Znudzenie towarzyszy mi od pierwszych do ostatnich kartek. Wiem jednak, że będę wracał do Hemingwaya i na nowo próbował coś z niego zrozumieć. Tymczasem nie polecam.

Po raz kolejny okazuje się, że zrozumienie fenomenu prozy Hemingwaya to dla mnie zbyt trudne zadanie. "Stary człowiek i morze" urzekł mnie swoją mądrością. Każda następna lektura stanowiła dla mnie barierę nieomal nie do przejścia. Podobnie jest ze "Śniegami Kilimandżaro". Trudno znaleźć tu coś ciekawego czy wartościowego. Znudzenie towarzyszy mi od pierwszych do...