Już ujrzenie nazwiska autora bardzo zniechęciło mnie do tej książki. Cały czas pamiętam, jak jego bohaterki gziły się ze wszystkimi i bez przerwy gubiły ubrania, a cała reszta fabuły też nie zachwycała.
Uznałem jednak, że kronikarski obowiązek nakazuje wstrzymanie się z oceną do czasu ujrzenia ostatniej strony okładki. Wziąłem więc głęboki oddech i przystąpiłem do czytania.

Pierwsze co mnie spotkało, to bardzo przyjemne umieszczenie akcji w korelacji z oryginalnymi tekstami, konkretnie - z Czerwonymi Ćwiekami. Conan i Valeria opuszczają przeklęte miasto, próbując dostać do znanych Cymerianinowi terenów Czarnych Królestw.
A jednocześnie zniszczenie przeklętych ludów jakie nastąpiło za sprawą tych ludów sprawia, że dwa inne zwaśnione, wspomagane magią i demonami ludy postanawiają rzucić się sobie do gardeł.
I robią to dokładnie na drodze naszych bohaterów.

W porządku, książka ta przyjemnie mnie zaskoczyła. Nie jest żadną miarą świetna, ani wybitna, ale stanowi znaczy wzrost formy w porównaniu do wcześniejszych dzieł autora.
Fabuła miejscami się trochę dłuży, ale w sposób jak najbardziej naturalny. Miejsce akcji jest też na tyle oryginalne, że przez większość książki kompletnie nie wiemy co się zaraz wydarzy.

Romans pomiędzy Conanem a piratką jest mocnym elementem opowieści, odbiega bowiem od schematu do jakiego przyzwyczaiły nas inne tomy (zwłaszcza tego autora).
Podobnie sprawa się ma z kreacją postaci. Są one wyraźne i kolorowe, nawet jeśli płaskie.
Mimo to całości brakuje blasku, błysku, tego czegoś co oddziela czytadło od dzieła. A szkoda.
Bo w efekcie trudno też dużo z niego zapamiętać. Piszę te słowa po niecałym miesiącu od końca lektury i niestety, niewiele udaje się wykopać z otchłani pamięci.

Oprawa to standard Czarnej Serii Amberu, czyli współcześnie niespotykanie wysoka jakość. Okładki są twarde i lakierowane. Strony - szyte. Ilustracja tytułowa jest piękna i klimatyczna. Choć sensu stricte nie przedstawia ona sceny z powieści, to jest na tyle ogólna, że oddaje jej ducha.

Podsumowując, powieść ta może być warta przeczytania, do pociągu, ale w długi, nudny wieczór. Lepiej jednak wyłowić ją w bibliotece, albo od kogoś pożyczyć. Chyba, że kolekcjonuje się całą serię...

Już ujrzenie nazwiska autora bardzo zniechęciło mnie do tej książki. Cały czas pamiętam, jak jego bohaterki gziły się ze wszystkimi i bez przerwy gubiły ubrania, a cała reszta fabuły też nie zachwycała.
Uznałem jednak, że kronikarski obowiązek nakazuje wstrzymanie się z oceną do czasu ujrzenia ostatniej strony okładki. Wziąłem więc głęboki oddech i przystąpiłem do...