Akcja tej powieści dzieje się zaraz po Czerwonych Ćwiekach, kiedy to Conan z Valerią uciekają z Xuhotl po masakrze tego miasta. Ucieczka oczywiście przebiega przez Czarne Królestwa, a tam akurat dwa zwaśnione ze sobą plemiona toczą wojnę. Jedno z nich, ze zorganizowaną armią walczącą w szeregu, tarcza przy tarczy, posiadające wsparcie boskiego Żywego Wiatru oraz dzielnie stawiające im czoło drugie, z potężnym szamanem i dzielnymi wojownikami oraz umiejętnością walki na rzece.

Conan z Valerią, w trakcie ucieczki, nie do końca intencjonalnie wplątują się w ten konflikt i po przejściu prób, przyłączają się do jednego z nich.

Czy imię Amra Lew będzie wysławiane przez większą ilość plemion w Czarnych Królestwach? Czy Conan wreszcie zdobędzie serce opornej Valerii?

Kolejna przygoda Conana tocząca się dość powolnym rytmem. Nie do końca podobają mi się przygody Conana, które w stu procentach dzieją się w dżungli. Brakuje mi w nich szczęku oręża, pełnych intryg magów, skrytobójców oraz potężnych armii ścierających się ze sobą. Według mnie takie przygody tylko kastrują piękny świat hyboryjski z tego co najlepsze, bo czymże jest uniwersum Conana bez potężnego maga-kapłana Seta, hyrkańskich konnych łuczników, czy aquilońskiej ciężkozbrojnej konnicy?

Akcja tej powieści dzieje się zaraz po Czerwonych Ćwiekach, kiedy to Conan z Valerią uciekają z Xuhotl po masakrze tego miasta. Ucieczka oczywiście przebiega przez Czarne Królestwa, a tam akurat dwa zwaśnione ze sobą plemiona toczą wojnę. Jedno z nich, ze zorganizowaną armią walczącą w szeregu, tarcza przy tarczy, posiadające wsparcie boskiego Żywego Wiatru oraz dzielnie...

To taka książka o której można powiedzieć wiele złego: że słaba fabuła, naiwna, niepoważna itd.
Ale autor posiada dwie kluczowe umiejętności, które sprawiają, że jego opowieści są niezwykle wciągające:
umiejętność kreowania alternatywnego świata (na równi z Tolkienem) oraz umiejętność prowadzenia akcji.
Jak zwykle w cyklach te pierwsze części są lepsze niż środkowe. Końcowe zaś są tylko cieniem.

To taka książka o której można powiedzieć wiele złego: że słaba fabuła, naiwna, niepoważna itd.
Ale autor posiada dwie kluczowe umiejętności, które sprawiają, że jego opowieści są niezwykle wciągające:
umiejętność kreowania alternatywnego świata (na równi z Tolkienem) oraz umiejętność prowadzenia akcji.
Jak zwykle w cyklach te pierwsze części są lepsze niż środkowe....

Już ujrzenie nazwiska autora bardzo zniechęciło mnie do tej książki. Cały czas pamiętam, jak jego bohaterki gziły się ze wszystkimi i bez przerwy gubiły ubrania, a cała reszta fabuły też nie zachwycała.
Uznałem jednak, że kronikarski obowiązek nakazuje wstrzymanie się z oceną do czasu ujrzenia ostatniej strony okładki. Wziąłem więc głęboki oddech i przystąpiłem do czytania.

Pierwsze co mnie spotkało, to bardzo przyjemne umieszczenie akcji w korelacji z oryginalnymi tekstami, konkretnie - z Czerwonymi Ćwiekami. Conan i Valeria opuszczają przeklęte miasto, próbując dostać do znanych Cymerianinowi terenów Czarnych Królestw.
A jednocześnie zniszczenie przeklętych ludów jakie nastąpiło za sprawą tych ludów sprawia, że dwa inne zwaśnione, wspomagane magią i demonami ludy postanawiają rzucić się sobie do gardeł.
I robią to dokładnie na drodze naszych bohaterów.

W porządku, książka ta przyjemnie mnie zaskoczyła. Nie jest żadną miarą świetna, ani wybitna, ale stanowi znaczy wzrost formy w porównaniu do wcześniejszych dzieł autora.
Fabuła miejscami się trochę dłuży, ale w sposób jak najbardziej naturalny. Miejsce akcji jest też na tyle oryginalne, że przez większość książki kompletnie nie wiemy co się zaraz wydarzy.

Romans pomiędzy Conanem a piratką jest mocnym elementem opowieści, odbiega bowiem od schematu do jakiego przyzwyczaiły nas inne tomy (zwłaszcza tego autora).
Podobnie sprawa się ma z kreacją postaci. Są one wyraźne i kolorowe, nawet jeśli płaskie.
Mimo to całości brakuje blasku, błysku, tego czegoś co oddziela czytadło od dzieła. A szkoda.
Bo w efekcie trudno też dużo z niego zapamiętać. Piszę te słowa po niecałym miesiącu od końca lektury i niestety, niewiele udaje się wykopać z otchłani pamięci.

Oprawa to standard Czarnej Serii Amberu, czyli współcześnie niespotykanie wysoka jakość. Okładki są twarde i lakierowane. Strony - szyte. Ilustracja tytułowa jest piękna i klimatyczna. Choć sensu stricte nie przedstawia ona sceny z powieści, to jest na tyle ogólna, że oddaje jej ducha.

Podsumowując, powieść ta może być warta przeczytania, do pociągu, ale w długi, nudny wieczór. Lepiej jednak wyłowić ją w bibliotece, albo od kogoś pożyczyć. Chyba, że kolekcjonuje się całą serię...

Już ujrzenie nazwiska autora bardzo zniechęciło mnie do tej książki. Cały czas pamiętam, jak jego bohaterki gziły się ze wszystkimi i bez przerwy gubiły ubrania, a cała reszta fabuły też nie zachwycała.
Uznałem jednak, że kronikarski obowiązek nakazuje wstrzymanie się z oceną do czasu ujrzenia ostatniej strony okładki. Wziąłem więc głęboki oddech i przystąpiłem do...