Według mnie to jedna z tych książek które nie porywają i nie wzbudzają większych emocji mnie ale gdy biegasz ich końca jesteś przekonany ze bedziesz tęsknił za bohaterami.

Według mnie to jedna z tych książek które nie porywają i nie wzbudzają większych emocji mnie ale gdy biegasz ich końca jesteś przekonany ze bedziesz tęsknił za bohaterami.

Pod koniec już drażniły mnie charaktery matki i córki, które żyły w wielkim permanentnym kłamstwie i zawsze miały wytłumaczenie, że tak będzie lepiej. To wielka naiwność i krótkowzroczność.

Pod koniec już drażniły mnie charaktery matki i córki, które żyły w wielkim permanentnym kłamstwie i zawsze miały wytłumaczenie, że tak będzie lepiej. To wielka naiwność i krótkowzroczność.

Lektura tej książki, autorstwa Maeve Binchy, wzbudzała we mnie fale zaciekawienia, zniechęcenia i irytacji, naprzemiennie. Przez ponad 700 stron, kilkakrotnie miałam chęć odłożyć ją niedoczytaną, jednak ciekawość co dalej, nie pozwoliła mi tego zrobić. Właściwie irytująca nie była stricte sama książka, co postać głównej bohaterki, Helen vel Leny. Miejscami, miałam wrażenie że Lena jest cudem świata, do tego świętym i że niedługo należałoby ją beatyfikować jeszcze za życia. Taka mądra, zaradna i empatyczna z bardzo dobrze rozwiniętym talentem organizacyjnym, a jednocześnie taka głupio naiwna i ślepo wierząca we wszelkie kłamstwa Louisa

Wszystko zaczyna się w Lough Glass, małym miasteczku, w roku 1952 gdzie, jak w większości takich miasteczek, wszyscy się znają i wszyscy wszystko o sobie wiedzą. W tym to ślicznym i na wskroś katolickim miejscu Irlandii żyje sobie rodzinka McMahonów . Rodzinka 2 + 2 . Rodzice z młodszym synem i starszą córką. Żona nie pracuje, mąż jest cenionym w miasteczku aptekarzem . Rozważna córka i wspaniały syn dopełniają rodzinnego stadła. Jednak któregoś wieczoru miasteczkiem wstrząsa straszliwe zdarzenie, które zmieni życie wielu ludzi .

Historia jest całkiem przyzwoicie napisana, ale te postacie jak dla mnie średnio wiarygodne, o Lenie już nadmieniłam. Jej córka Kit, również jakaś niedorobiona jako postać. Niby taka rozważna, cnotliwa i porządna, zawsze potrafi wszystko tak wytłumaczyć że aż się człowiekowi lżej na sercu robi i nagle wierzy w pierwsze z brzegu kłamstwo, bez sprawdzenia, bez wyjaśnień, które zaserwowała jej Clio. Przyjaciółka którą znała od dziecka i doskonale wiedziała że tamta ma bujną fantazję i niewyparzony język.

Jest jeszcze Siostra Madeleine, pustelnica mieszkająca w chatce z dala od ludzi, na jej przykładzie (tutaj akurat bardzo udanie) autorka pokazała jak to łaska ludzka na pstrym koniu jeździ, mówiąc z lekka parafrazą. To chyba najbardziej wiarygodna postać, jak dla mnie, aczkolwiek, dzisiaj już pewnie nie spotykana w rzeczywistości. A tak w ogóle, chyba głównym ''bohaterem '' tej książki jest '' Wielkie Kłamstwo '' i manipulacja. Książka mnie nie znudziła, chociaż też i nie zafascynowała jakoś specjalnie. Da się przeczytać i nawet miejscami z ciekawością, jednak bez większego zaangażowania.

Lektura tej książki, autorstwa Maeve Binchy, wzbudzała we mnie fale zaciekawienia, zniechęcenia i irytacji, naprzemiennie. Przez ponad 700 stron, kilkakrotnie miałam chęć odłożyć ją niedoczytaną, jednak ciekawość co dalej, nie pozwoliła mi tego zrobić. Właściwie irytująca nie była stricte sama książka, co postać głównej bohaterki, Helen vel Leny. Miejscami, miałam wrażenie...

Ciekawa opowieść, choć miejscami nieco chaotyczna. Samo tłumaczenie z angielskiego wydało mi się nie do końca trafione, np. hot water bottle nie oznacza bynajmniej "butelki z gorącą wodą", którą się wkłada do łóżka - a termofor.

Ciekawa opowieść, choć miejscami nieco chaotyczna. Samo tłumaczenie z angielskiego wydało mi się nie do końca trafione, np. hot water bottle nie oznacza bynajmniej "butelki z gorącą wodą", którą się wkłada do łóżka - a termofor.

książka stara jak świat i do której wracam często aby ponownie ją przeczytać. Książka od której poważnie zaczęłam się interesować czytaniem

książka stara jak świat i do której wracam często aby ponownie ją przeczytać. Książka od której poważnie zaczęłam się interesować czytaniem

No... 692 strony... długo się czytało (po angielsku). Czytałam i czytałam... Były momenciki, że miałam dość już Lough Glass ale był też i moment, pod sam koniec, że na ulicy patrzyłam na ludzi i zastanawiałam się, czy wiedzą o Lenie czy nie i jak zachować sekret... żeby się nie dowiedzieli.
Czytało się bardzo dobrze. Przede wszystkim język - zero problemów, prosta normalna angielszczyzna, to lubię. Poza tym podoba mi się styl autorki, spokojnie, powoli, nie pali się, a od czasu do czasu "jeb!" - coś się dzieje. I dobrze, dzięki temu nie było nudno.
Bardzo dobra powieść.
Podobały mi się postaci, było się z nimi na tyle długo, że wiedziało się kto jest kto, nawet ci trzecio- czy czwartoplanowi. Lough Glass - na pewno gdzieś jest takie irlandzkie miasteczko, które może nawet nie zmieniło się zbytnio od lat 60-tych, ale Lough Glass jako takiego nie ma, sprawdziłam. Szkoda, bo można by kiedyś kiedyś pojechać.

Gdzieś w sieci przeczytałam, że zakończenie jest "na chybcika". No trochę jest. Jest tylko jedna i mało znacząca wzmianka, że Lena powinna mieć samochód, a potem na jednej stronie już go ma i od razu jak się czytelnik o tym dowiaduje, to następuje zakończenie niczym deus ex machina... - Lena ginie. Wiedziałam chwilę wcześniej, że tak właśnie się stanie i stwierdziłam, że to kiepskie zakończenie... Chciałam chyba czegoś innego, czegoś bardziej niezwykłego, czegoś co by mnie bardziej zaskoczyło... Po namyśle jednak nie wiem co by to mogło być... Lena mogłaby się ujawnić w Lough Glass, ale... co by to dało... Albo to Louis mógłby zginąć w wypadku, on miał samochód dłużej – problem by się rozwiązał, ale... zakończenie byłoby szczęśliwe i zapewne nijakie, bo domyślam się, że autorka chciała, żeby niezwykłe życie niezwykłej kobiety miało jakieś konkretne zakończenie, a nie po prostu śmierć ze starości... No to chyba to zakończenie można uznać za satysfakcjonujące, przynajmniej pozostawia duszę czytelnika w spokoju, wątki pokończone, źli ukarani... czego chcieć więcej?

Trochę żal, że już koniec, bo jak się było w Lough Glass przez półtora tygodnia dzień w dzień, to się człowiek przyzwyczaił...

No... 692 strony... długo się czytało (po angielsku). Czytałam i czytałam... Były momenciki, że miałam dość już Lough Glass ale był też i moment, pod sam koniec, że na ulicy patrzyłam na ludzi i zastanawiałam się, czy wiedzą o Lenie czy nie i jak zachować sekret... żeby się nie dowiedzieli.
Czytało się bardzo dobrze. Przede wszystkim język - zero problemów, prosta normalna...

Prawdę mówiąc przeczytałam tylko kilka rozdziałów. Zdecydowanie nie dla mnie. Może to nie fair oceniać książkę nie przeczytawszy jej do końca, ale kto nie lubi opowieści "kobiecych" znad rozlewiska, ten zrozumie.

Prawdę mówiąc przeczytałam tylko kilka rozdziałów. Zdecydowanie nie dla mnie. Może to nie fair oceniać książkę nie przeczytawszy jej do końca, ale kto nie lubi opowieści "kobiecych" znad rozlewiska, ten zrozumie.

Piękna i porywająca, nie mogłam się od niej oderwać. Baedzo spodobało mi się zakończenie.

Piękna i porywająca, nie mogłam się od niej oderwać. Baedzo spodobało mi się zakończenie.

Ciężko było przetrwać przez pierwsze kilkadziesiąt stron, jednak cieszę się że przez nie przebrnęła gdyż następne stronice okazały się całkiem przyjemną lekturą.

Ciężko było przetrwać przez pierwsze kilkadziesiąt stron, jednak cieszę się że przez nie przebrnęła gdyż następne stronice okazały się całkiem przyjemną lekturą.

po raz kolejny zaskoczenie - jak można oczarowac czytelnika zwykłym zyciem zwykłych ludzi, ile z ich pobudek można odnaleść w sobie...
POLECAM

po raz kolejny zaskoczenie - jak można oczarowac czytelnika zwykłym zyciem zwykłych ludzi, ile z ich pobudek można odnaleść w sobie...
POLECAM