Chyba nie znajdę słów oddających w pełni mój podziw nad tym człowiekiem z przyszłości. Dogodził mi, nawsadzał do głowy jak nikt, a czytam jego Dzienniki (pierwszy tom) trzeci raz. Niezmiennie nie mogę sobie poradzić z celnością spostrzeżeń, z lekkością stylu, a nade wszystko z postawą samego Gombrowicza, który, owszem, ceni siebie dając sobie prawo orzekania w sprawach najwyższej wagi, jednak robi to nie dlatego, że uważa się za przemawiającego ze szczytów intelektu i talentu, ale że stoi na ziemi! To nie jest człowiek wywyższający się, nie jest też kulturalnie uniżony, to człowiek skalibrowany, tożsamy ze sobą i tego świadomy. Poza tym, jego postawa jest integralną i niezbywalną częścią stylu, potwierdzeniem słów, które przez to nie są rzucane na wiatr.

Jakie to szczęście, że Gombrowicz był Polakiem i cały wysiłek intelektualny poświęcił Polsce, a ta, niewdzięczna, do tej pory strzępi na nim bat za uczciwość artystyczną – grzech sztuki prowincjonalnej. Mam wrażenie, że gdy autor „Ferdydurke” pisze: „Dla Polaka kultura nie jest czymś czego i on jest współtwórcą, ona przychodzi mu z zewnątrz jako coś wyższego, nadludzkiego – i ona mu imponuje”, to polski czytelnik zapamięta i podda refleksji tylko słowa ”dla Polaka”, po czym przejdzie do, tak znanego również z gówniarskich forów dyskusyjnych i mediów społecznościowych, ataku ad persona: co on sobie myśli? za kogo się ma? Co w nas za choróbsko jest, śmieszna nadwrażliwość dumy, tego balonu, którego nie wolno tykać ostrzejszym słowem? Dlaczego? bo pęknie i okaże się niczym?

Przykre jest, że Gombrowicz zamiast stać się kluczem do przyszłości kultury polskiej, do odmiany naszej mentalności, literat który uciekł z kraju, żeby zatopić się w gołym bycie, zresetować się, namacać twardy grunt i powrócić do ojczyzny jako umyta dusza (witkacowska), polsko-światowa, pozostał rozpoznany jako arogant. Mało tego, karlejemy z roku na rok i Gombrowicz nam rośnie, ale ojczyźniana duma-balon widzi tylko balon arogancji, którego jednak nie odważy się przebić ze strachu przed ujrzeniem w nim człowieka z krwi i kości zamiast spodziewanego niczego, które sobie dośpiewuje ot tak, dla spokojności.

A bo czytam recenzje poniżej i rozmawiam z „pis(d)arzami”...

Chyba nie znajdę słów oddających w pełni mój podziw nad tym człowiekiem z przyszłości. Dogodził mi, nawsadzał do głowy jak nikt, a czytam jego Dzienniki (pierwszy tom) trzeci raz. Niezmiennie nie mogę sobie poradzić z celnością spostrzeżeń, z lekkością stylu, a nade wszystko z postawą samego Gombrowicza, który, owszem, ceni siebie dając sobie prawo orzekania w sprawach...