To była trudna decyzja: dwa wolne miejsca na bibliotecznej karcie i cała półka książek. Po długiej walce z samą sobą wyselekcjonowałam pięć, rywalizacja stała się ostra i cokolwiek zacięta. "Asfaltowy saloon" przedstawiał się najmniej interesująco: stara, starutka książka w niemodnej okładce, brzydko wydana i nudno złożona. Żeby sprawiedliwości stało się zadość otworzyłam na chybił-trafił i przeczytałam kilka zdań.
Potem jeszcze kilka.
I jeszcze.
Następnie odłożyłam pozostałą czwórkę na półkę i wyszłam z biblioteki tylko z tą jedną. To była całkiem niezła decyzja.

Rzadko, naprawdę rzadko się zdarza, żeby znaleźć prozę tak wysokiej próby, dźwięczącą przy pierwszym lekkim uderzeniu, prozę jak żywe srebro, giętką i celną zarazem.
Pewnie, niektóre rzeczy wydawały mi się słabsze, pewnie, że to natrętne podnoszenie kwestii polskiej w regularnych odstępach czasu - co dla wielu, jak myślę, byłoby zaletą - trochę mnie odstręczało, pewnie, że pozostał lekki niedosyt samej Ameryki, jej prowincji, jej codzienności, jej życia, jej mieszkańców. Pewnie, że nie obyło się bez mielizn, które trochę mnie nużyły. Pewnie, że słychać silne emocje w opisach zmagań rdzennych Amerykanów z kolonizatorami (żeby nie powiedzieć "najeźdźcami"), silne emocje, które mogą budzić pewne zażenowanie (obok żalu, goryczy i zwyczajnego ludzkiego wstydu); pewnie, że słychać chłopięcą fascynację w tym, jak Łysiak przywołuje kolejnych legendarnych rewolwerowców Dzikiego Zachodu. Ale czy to są wady? Łysiak jakimś cudem zachowuje wdzięk i urok do tego stopnia, że czytelnik jest w stanie wybaczyć mu znacznie, znacznie więcej.

Klasa sama w sobie.

To była trudna decyzja: dwa wolne miejsca na bibliotecznej karcie i cała półka książek. Po długiej walce z samą sobą wyselekcjonowałam pięć, rywalizacja stała się ostra i cokolwiek zacięta. "Asfaltowy saloon" przedstawiał się najmniej interesująco: stara, starutka książka w niemodnej okładce, brzydko wydana i nudno złożona. Żeby sprawiedliwości stało się zadość otworzyłam...