Ta książka to moje odkrycie twórczości Amy Tan. Nieco zaskakujące. Jednocześnie satysfakcjonujące. Autorka dotyka nie tylko problemu relacji międzypokoleniowych: matka – córka. Odmienność ich doświadczeń związanych z kulturą, w której dorastały. Przy czym córka tkwi w rzeczywistości tu i teraz, zaś matka pozostaje w jej wspomnieniach oraz we wspomnieniach trzech kobiet, z którymi spotykała się co tydzień, aby rozegrać partyjkę madżonga, poplotkować i wspólnie tworzyć iluzję szczęśliwego, dostatniego życia na obczyźnie. Matka pozostała wierna kulturze Wschodu, twierdziła. Iż „Ze Wschodu wszystko bierze swój początek (…) Tam budzi się słońce, stamtąd wieją wiatry”. I może to przeświadczenie i tęsknota za rodzinnymi stronami powodują, że pielęgnuje tradycję niedzielnych spotkań jak próby tworzenia namiastki w obcym kraju tego, co utracone. Spotkania te dają szansę trzem żyjącym matkom i czterem córkom na dzielenie się przeżyciami (tak odmiennymi), odkrywanie przeszłości i budowanie poczucia tożsamości. Wbrew tytułowi atmosfera tych spotkań bywa nostalgiczna, czasem smutna.

Ta książka to moje odkrycie twórczości Amy Tan. Nieco zaskakujące. Jednocześnie satysfakcjonujące. Autorka dotyka nie tylko problemu relacji międzypokoleniowych: matka – córka. Odmienność ich doświadczeń związanych z kulturą, w której dorastały. Przy czym córka tkwi w rzeczywistości tu i teraz, zaś matka pozostaje w jej wspomnieniach oraz we wspomnieniach trzech kobiet, z...