Po raz pierwszy od dawna mam tak mieszane uczucia po przeczytaniu jakiejś książki. Z jednej strony opisy niektórych istot, światów czy nawet bohaterów są świetne, a z drugiej strony znaleźć można kwiatki w stylu- winnica wielkości znaczka pocztowego.... (mam nadzieję, że to błąd w tłumaczeniu ;)) Ostatnie kilka rozdziałów książki na całe szczęście wynagradza braki z początku i wreszcie mamy dobry kawałek prozy, który czytamy z zapartym tchem, szkoda tylko że tak szybko się ta dobra passa kończy.
Widać bardzo wyraźnie, że autor wzorował się na Harrym Potterze, bo mamy ucznia uniwersytetu magicznego, ale starał się zrobić z tego powieść dla dorosłych odbiorców, więc pojawiają się m.in. używki. Mamy też nawiązania do Opowieści z Narni. Ogólnie takie pomysły mi nie przeszkadzają o ile nie są aż tak widoczne i nie tak nachalne, tutaj raczej to drażni. Na całe szczęście później nawiązania trochę się zmniejszają i robi się ciekawiej.
Co do głównego "bohatera"... Jest on postacią tak żałosną, że nazwanie go antybohaterem stanowi dla nich ujmę. Na początku książki jest po prostu zwykłym nastolatkiem z problemami egzystencjonalnymi i nieszczęśliwą miłością. Bardzo typowe i można go nawet trochę żałować. Im dalej w las tym gorzej i tym bardziej miałam ochotę pacnąć go w twarz i powiedzieć- ogarnij się! Nie wiem czy to jest zabieg celowy autora, ale Quentina po prostu nie da się lubić. Jest leniwym egoistą, wiecznym malkontentem, wiecznie nieszczęśliwym i rozmemłanym typem na skraju depresji. Wszystko jest źle, wszystko jest nie tak jak należy, zawsze znajdzie powód do tego żeby być nieszczęśliwym człowiekiem. Najlepiej obrazuje to Alice, jego dziewczyna: "Przestań szukać kolejnych ukrytych drzwi, które mają cię zaprowadzić do twojego prawdziwego życia. Przestań czekać. To jest to: nie ma niczego innego. To jest tutaj, więc zacznij się tym cieszyć, inaczej wszędzie będziesz nieszczęśliwy, przez resztę życia, zawsze." Zdecydowanie Alice jest za dobra dla tego irytującego typa bez pomysłu na siebie i życie. Zrozumieć można takie problemy nastolatka, ale nie dorosłego mężczyzny, który ma wszystko. Dopiero ostatnie rozdziały dają nadzieję, że ten idiota wreszcie dorósł, choć zdecydowanie za późno dla kilku osób.

Po raz pierwszy od dawna mam tak mieszane uczucia po przeczytaniu jakiejś książki. Z jednej strony opisy niektórych istot, światów czy nawet bohaterów są świetne, a z drugiej strony znaleźć można kwiatki w stylu- winnica wielkości znaczka pocztowego.... (mam nadzieję, że to błąd w tłumaczeniu ;)) Ostatnie kilka rozdziałów książki na całe szczęście wynagradza braki z...