Z jednej strony treściwa książka - duża objętość i dużo faktów.

Wspomniana konkwista Syberii, dobry opis reform Nikona, oporu Raskolnikowów i powstania idei Moskwy jako III Rzymu. Warte uwagi jest podkreślenie przez autora wysokiego poziomu wykształcenia kleru ukraińskiego w stosunku do tego z Rosji (i jego udziału w przemianach). Godne uwagi jest poszukiwanie w literaturze Krizanicia rodzącego się nacjonalizmu rosyjskiego (idei słowiańszczyzny, która miała zwalczać obce wpływy). Autor nie raz zaskakuje tym, że próbuje krytykować niektórych carów i caryce np. Katarzynę Wielką. Niestety nie idzie zbyt dobitnie w tym kierunku tak jakby coś onieśmielało go w nazwaniu rzeczy po imieniu czy pójściu krok dalej w negatywnej ocenie. Może taki poziom krytyki carów był dość przełomowy w latach 90tych XX wieku. Ale obecnie należałoby napisać coś więcej o zgubnych dla Europy (w tym Polski czy Ukrainy) skutkach imperializmu rosyjskiego np. o dyplomacji cara Piotra Wielkiego względem sojuszników (wasalizacja Rzeczpospolitej, Meklemburgii itd.).

Z drugiej strony niestety czytelnik cały czas atakowany jest przez autora cytatami- opiniami XIX wiecznych historyków rosyjskich (to akurat jeszcze nie najgorzej),historyków również z zachodu niezdrowo zafascynowanych dziejami i władcami Rosji czy różnych komunistów - Lenina, Stalina czy jeszcze innych działaczy. Można sobie poczytać jakieś huraoptymistyczne porównania np. Piotra Wielkiego do Napoleona (genialna synchronizacja działań armii i łączenie sił we właściwym momencie) czy jakieś wydumane zdania w rodzaju "Rosja od wieków czekała na takiego władcę, więc musiał się on w końcu pojawić, by przywrócić Rosji należne jej miejsce" lub "Rosja bywała uśpiona w letargu, ale co jakiś czas następował władca, który błyskawicznie nadganiał dystans do zachodu i robił w kilkanaście lat to co zachodowi zajmowało lat kilkaset". Jeśli ktoś lubi poczytać sobie o postrzeganiu władców przez kolejne pokolenia rosyjskich, radzieckich historyków i postaci historycznych będzie czuł się jak ryba w wodzie. Inni czytelnicy mogą poczuć się srogo indoktrynowani cytatami w miłości do Rosji i carów.

Z jednej strony treściwa książka - duża objętość i dużo faktów.

Wspomniana konkwista Syberii, dobry opis reform Nikona, oporu Raskolnikowów i powstania idei Moskwy jako III Rzymu. Warte uwagi jest podkreślenie przez autora wysokiego poziomu wykształcenia kleru ukraińskiego w stosunku do tego z Rosji (i jego udziału w przemianach). Godne uwagi jest poszukiwanie w...

Fundamentalna praca przebywającego na emigracji rosyjskiego historyka na temat dziejów Rosji. Na niespełna 800 stronach przedstawiona historia imperium - od dynastii Rurykowiczów do upadku Romanowów i przewrotu bolszewickiego. Rzecz niezbędna dla każdego historyka i każdego, kto interesuje się Rosją.

Fundamentalna praca przebywającego na emigracji rosyjskiego historyka na temat dziejów Rosji. Na niespełna 800 stronach przedstawiona historia imperium - od dynastii Rurykowiczów do upadku Romanowów i przewrotu bolszewickiego. Rzecz niezbędna dla każdego historyka i każdego, kto interesuje się Rosją.

Genialna książka, pisana w typowo "męski" sposób (porównajcie sobie narrację Sapkowskiego i Anny Brzezińskiej, to będziecie wiedzieli o co chodzi ;) ) - najpierw fakty, nakreślenie całej sytuacji w danym okresie, a potem ich analiza i różne dywagacje. Wziąłem się za tą książkę ponieważ od dawna mnie fascynowało pytanie, jak to się stało, że Rosjanie ściągneli sobie na głowę koszmar ZSRR. I z wielkim zdziwieniem odkryłem, że oni Nietzschego ;) sobie na głowę nie ściągali - oni NIGDY (no, prawie nigdy) nie mieli inaczej!! Coś niesamowitego, ten kraj nigdy nie był "normalny". Fascynujące połączenie zacofania i postępu, i aż wierzyć się nie chce, że stworzyli tak wielkie imperium. Zaletą Hellerowskiego sposobu prowadzenia wywodu jest to, że przechodzi do analiz akurat wtedy, gdy czytelnik (czyli ja, w tym przypadku :P ) zdąży się już troszkę znużyc gołymi faktami :) (i odwrotnie).

Genialna książka, pisana w typowo "męski" sposób (porównajcie sobie narrację Sapkowskiego i Anny Brzezińskiej, to będziecie wiedzieli o co chodzi ;) ) - najpierw fakty, nakreślenie całej sytuacji w danym okresie, a potem ich analiza i różne dywagacje. Wziąłem się za tą książkę ponieważ od dawna mnie fascynowało pytanie, jak to się stało, że Rosjanie ściągneli sobie na głowę...

Książka niewątpliwie potrzebna i ciekawa. Rosyjska perspektywa spojrzenia, sprawia jednak u Polaków znających swoją historię, pewną irytację. Być może, jak to w dzisiejszych czasach (walka o jak najniższe koszty wydania) jest to częściowo wina tłumaczenia. Starosłowiański "WIEC" czyli zgromadzenie ludowe, z uporem maniaka tłumaczone jest na "WIECZ" (rusycyzm ?). "Pierwszym królem Polski był Władyslaw Łokietek" - wcześniej byli książęta (chyba tylko dlatego, że na Rusi panowali wtedy TEŻ książęta). Upadek Konstantynopola nastąpił w 1204r. To tylko pierwszych kilkadziesiąt stron. Nad całością unosi się bardzo delikatna woń rosyjskiego szowinizmu i imperializmu. Mam nieodparte wrażenie, że dla Polaków bedzie to ciekawa lektura ze względu właśnie na perspektywę.

Książka niewątpliwie potrzebna i ciekawa. Rosyjska perspektywa spojrzenia, sprawia jednak u Polaków znających swoją historię, pewną irytację. Być może, jak to w dzisiejszych czasach (walka o jak najniższe koszty wydania) jest to częściowo wina tłumaczenia. Starosłowiański "WIEC" czyli zgromadzenie ludowe, z uporem maniaka tłumaczone jest na "WIECZ" (rusycyzm ?). "Pierwszym...

Próba ujęcia historii Rosji w sposób całościowy. Dużo tutaj odniesień i analogii do Związku Sowieckiego, jego przywódców i ideologów. Autor przyrównuje do siebie różne postacie z różnych epok historii rosyjskiej. Książka warta polecenia, chociaż trudna w czytaniu.

Próba ujęcia historii Rosji w sposób całościowy. Dużo tutaj odniesień i analogii do Związku Sowieckiego, jego przywódców i ideologów. Autor przyrównuje do siebie różne postacie z różnych epok historii rosyjskiej. Książka warta polecenia, chociaż trudna w czytaniu.