Będą obcy prowadzący propagandę za pomocą zabawek dla dzieci i maszyna pozwalająca na jakie-takie życie po śmierci. Smutne małżeństwo człowieka z obcą i samowystarczalna fabryka. Bezwzględna staruszka robiąca biznes na ofiarach wojny totalnej i maszyna preparująca dowody zbrodni. Komputer rządzący Ameryką i mężczyzna bojący się wejść na pierwsze piętro. Bloki mieszkalne toczące ze sobą zawziętą rywalizację i samoredagująca się gazeta. Robot-psycholog działający po wrzuceniu dwudziestodolarówki i skazańcy studiujący fizykę kwantową w celu powrotu do normalnych rozmiarów.Takie to, panie, cuda na patyku w tym zbiorku opowiadań.

Dick ma to, o co wielu pisarzy science-fiction modli się przez całe życie – pomysły. Nieraz proste, ale zawsze niezwykle ciekawe i chwytliwe (nie licząc kiepawej „Beztroskiej Pat”). Pisarze parający się SF jako prekognici zamieszczający wizje przyszłości w swoich opowiadaniach? Dla mnie bomba! Tak, jeżeli idzie o wyobraźnię i łapanie czytelnika na koncept, to Dick sprawdza się doskonale.
Niestety, gorzej z warsztatem. Autor za bardzo się spieszy, nieraz akcja rozwija się zbyt szybko, przeskakując dosłownie w ciągu dwóch zdań, co, nie da się ukryć, psuje dramatyzm. Opowiadania budzą zaciekawienie i smutek, ale z pewnością nie napięcie. Bohaterowie – zwykli ludzie, którzy zetknęli się w swoim normalnym życiu z nietypową sytuacją – nie budzą specjalnej sympatii, ot, rekwizyty.

Może gdyby to nie były opowiadania, tylko powieści… Gdyby dać więcej czasu na rozwój wydarzeń i postaci… Bo te pomysły naprawdę rozgrzewają wyobraźnię, o czym świadczy chociażby ilość ekranizacji, w tym świetny „Raport mniejszości”. No ale.

Będą obcy prowadzący propagandę za pomocą zabawek dla dzieci i maszyna pozwalająca na jakie-takie życie po śmierci. Smutne małżeństwo człowieka z obcą i samowystarczalna fabryka. Bezwzględna staruszka robiąca biznes na ofiarach wojny totalnej i maszyna preparująca dowody zbrodni. Komputer rządzący Ameryką i mężczyzna bojący się wejść na pierwsze piętro. Bloki mieszkalne...