Na debiutancką książkę Anny Szepielak trafiłam w bibliotece i zaskoczyła mnie trochę, choć i wciągnęła. Widać jednak , że to debiut.
Wątki, bohaterowie, pomysł naprawdę fajne, człowiek się wciąga i chce wiedzieć co dalej. Historia szalonej fotograficzki odkrywającej tajemnice starego pałacu w Prowansji jest ciepła, zabawna i tak się lekko czyta.
Fajne jest zakończenie, takie aluzyjne i nie do końca dopowiedziane.
A co mnie zaskoczyło? Przede wszystkim sposób pisania - poprzednie książki Autorki, które znam są dużo dojrzalsze, napisane tak poważnie. Ta wydaje się być książką dla młodzieży bardziej niż dla dorosłych lub czymś jak baśń dla dorosłych. Nie chodzi nawet o wątki paranormalne, a raczej właśnie o sposób pisania - lekki, ale taki jakiś prosty i chwilami trochę przegadany.
Z powodu tego zaskoczenia odszukałam w internecie, że to był debiut i wtedy przestały mnie dziwić pewne wady powieści, bo historia jest świetna. Ucieszyłam się też, że podobno ukaże się nie tylko druga część, ale w przyszłym roku ta książka ma być wydana po raz drugi w wersji mocno poprawionej. Taką informację znalazłam na blogu Autorki i to mnie zaintrygowało. Bo jeśli Autorka poprawiła te wady w stylu pisania to super i bardzo chętnie za rok wrócę do tej książki. Mam tylko nadzieję, że nie zmieniła za bardzo treści, bohaterów a zwłaszcza Ewy i Gerarda, który był tak zabawnie słodki jak w prawdziwej bajce o księciu.
Ogólnie bardzo polecam tą historię, choć właściwie może warto poczekać na tą drugą wersję. Ja przeczytam na pewno, żeby porównać.

Na debiutancką książkę Anny Szepielak trafiłam w bibliotece i zaskoczyła mnie trochę, choć i wciągnęła. Widać jednak , że to debiut.
Wątki, bohaterowie, pomysł naprawdę fajne, człowiek się wciąga i chce wiedzieć co dalej. Historia szalonej fotograficzki odkrywającej tajemnice starego pałacu w Prowansji jest ciepła, zabawna i tak się lekko czyta.
Fajne jest zakończenie,...