Drzewo genealogiczna Ludzi Lodu zaczyna się zagęszczać. W centrum wydarzeń stają kolejne pokolenia. Rodzą się dzieci a dobrze znani nam bohaterowie, chociaż umierają, to na zawsze wpisują się w historię rodu i często powracają we wspomnieniach pozostałych członków rodziny.

Tym razem poznajemy historię syna przedwcześnie zmarłego Tarjeia (jednego z trzech synów Arego i Mety). Życie Mikaela jest smutne a on sam jest bohaterem co najmniej neurotycznym, chorującym na przewlekłą depresję. Gdyby tego było mało, spotykają go różne, niekoniecznie pozytywne wydarzenia, które nie pomagają mu w doprowadzeniu emocji do porządku.

Tym co czyni tę książkę bardzo dobrą, jest rzetelny i dokładny opis życia wewnętrznego bohatera. Do tej pory postacie tworzone przez pisarkę były szablonowe, przewidywalne i przedstawiane dość powierzchownie. Mikael jest inny. Mamy przyjemność zagłębienia się w jego lęki i myśli. Ponadto w przeciwieństwie do reszty bohaterów, jest on niejednoznaczny i skomplikowany. Ta postać jest ambitnie naszkicowana i wiemy o niej najwięcej.

Na koniec dodam, że chociaż czytałam tę książkę powoli, to tak naprawdę bardzo mnie wciągnęła. Płynęłam razem z nią spokojnym, regularnym nurtem. Dzięki "Samotnemu" przeżyłam jedne z lepszych chwil z "Sagą o Ludziach Lodu".

Drzewo genealogiczna Ludzi Lodu zaczyna się zagęszczać. W centrum wydarzeń stają kolejne pokolenia. Rodzą się dzieci a dobrze znani nam bohaterowie, chociaż umierają, to na zawsze wpisują się w historię rodu i często powracają we wspomnieniach pozostałych członków rodziny.

Tym razem poznajemy historię syna przedwcześnie zmarłego Tarjeia (jednego z trzech synów Arego i...