Zawsze mam problemy z oceną klasyków literatury, których nie ogarniam. Potępić w czambuł, bo nie zrozumiałem łatwo, ale co, jeżeli faktycznie mamy do czynienia z dziełem wybitnym, które krzywdzę swoją ignorancją?

Maria jest właśnie takim dziełem. Niezbyt długim, ale wymagającym koncentracji nad niemal każdą linijką. Ale nawet koncentracja nie pomoże - sporo rzeczy (włącznie z osobą sprawcy tragedii będącej osią akcji) musimy domyślać się między wierszami. Pisane trudnym językiem, ze skrótami myślowymi.

Zostawmy analizę tego dzieła krytykom literatury. Niech się spierają ile tu Byrona, a ile tu Waltera Scotta. Niech do woli kłócą się o motywy, cele artystyczne, o to, co Malczewskiemu przyświecało pisząc to dzieło, co umieścił celowo, a co jest jedynie niezamierzoną przez autora spuścizną epoki.

Ja, nędzny żuczek, mogę jedynie powiedzieć czy mi się podobało. Otóż nie. Dzieło może nie nadęte, jednak trudne w odbiorze, niejednoznaczne w treści, najeżone archaizmami, skażone zrozumiałą dla autora tylko składnią.

Kilka inteligentnych sformułowań czy ciekawych porównań sprawia, że nie potępiam tego dzieła w czambuł i daję mu aż trzy gwiazdki. Ale wrócę do tego dopiero w następnym wcieleniu.

Zawsze mam problemy z oceną klasyków literatury, których nie ogarniam. Potępić w czambuł, bo nie zrozumiałem łatwo, ale co, jeżeli faktycznie mamy do czynienia z dziełem wybitnym, które krzywdzę swoją ignorancją?

Maria jest właśnie takim dziełem. Niezbyt długim, ale wymagającym koncentracji nad niemal każdą linijką. Ale nawet koncentracja nie pomoże - sporo rzeczy...