Jest to pewien paradoks, którego natury do końca nie rozumiem: marzę o doskonałej książce, a kiedy wreszcie natrafiam na taką, budzi we mnie mieszaninę zachwytu, absolutnego uniesienia, najczarniejszej rozpaczy, że coś tak doskonałego jednak mogło powstać i mrocznej zawiści. Zdarza mi się połykać kolejne strony z mściwą pewnością, że autorowi w czymś się jednak powinie noga i jakkolwiek miałabym wtedy mściwą satysfakcję – syndrom „a nie mówiłam”? – złamałoby mi to serce. Potem wracam do połkniętych stron, czytam jeszcze raz i nie ma, nie ma do czego się przyczepić, toż to budzi aż zawistny zachwyt, że ktoś może napisać coś AŻ TAK dobrego. Kim Youngha, „Wampir i inne opowiadania”. Tyle razy nie chciało mi się zabrać z półki, tyle razy z góry skreślałam, a zabierałam się do niechętnej lektury jak pies do jeża, a sarkałam nad superlatywami na tylnej stronie okładki zamieszczonymi, a jak się mądrzyłam, że kolejny gniot w stylu „Zawieście czerwone latarnie”. O ja głupia. O ja małej wiary. O ja pokarana za pychę własnym zachwytem. Książka roku, nie może inaczej być. Niby taki prosty i bezpretensjonalny język – a tak precyzyjny, tak żywy, tak przekonujący, że ani przez chwilę nie można wątpić, że mężczyzna kochał śrubokręt, a kobieta szukała okazji do tego, aby poraził ją piorun. Niby takie naturalnie napisane opowiadania – a ile w nich przejmujących uczuć i pewnego wyrafinowania emocji. I jeszcze ten styl, który sprawia, że bez zastrzeżeń wierzy się we wszystko, w każde zdanie, w każde słowo bohatera, w każdą myśl, w każdy szczegół. Najdziwniejsze zdarzenie i najbardziej nietypowa uwaga, które u innych mogłyby razić, u niego są naturalne, są bardzo na miejscu, są częścią świata odmiennego od rzeczywistości – i tak cholernie realnego. „Piorunochron”. „Co się stało z mężczyzną, który utknął w windzie?”. „Linia wysokiego napięcia”, piękne opowiadanie o mężczyźnie, który zaczynał znikać, kiedy prawdziwie kochał kobietę. Pod jednym, jedynym względem Kim Youngha może być porównany do Murakamiego: w podobny sposób wplata w fabuły opowiadań elementy fantastyczne, nadprzyrodzone, irracjonalne, surrealistyczne wreszcie – ale jest w tym o niebo, o niebo całe lepszy od Japończyka, który przy Kimie Youngha jest co najwyżej przeciętnym pisarzyną. O takiej dojrzałości stylu, przenikliwości myśli, wreszcie naturalności, która nie ma nic wspólnego z banałem niektórych ustępów długaśnych powieści, Murakami może pomarzyć (uwaga na marginesie: jakość, a nie ilość, Haruki-san). Boże, ta atmosfera niektórych opowiadań, lekko klaustrofobiczna i duszna, poetyka innych, toż to jest mistrzostwo. Pulitzera mu! Bookera! Nobla! W tym zbiorze jest wszystko, aby zaprezentować Koreańczyka jako autora od najlepszej strony. Szczególnie „Wampir”, nietypowo ujmujący problem wampiryzmu i nieśmiertelności, najciekawszy chyba, jaki spotkałam (a swoją drogą przypominał mi „Lodowatego mężczyznę” Murakamiego, tylko że był znacznie lepszy) i kapitalne „Morderstwo w zakładzie fotograficznym” – dziwna, niejednoznaczna relacja trójki ludzi powoli naświetlana w czasie śledztwa w sprawie śmierci jednego z nich, dotykająca problemu znacznie głębszego niż wina i odpowiedzialność. Ach, to jest aż niesprawiedliwe, żeby powstawały książki równie dobre. Kim, ożeń się ze mną!

Jest to pewien paradoks, którego natury do końca nie rozumiem: marzę o doskonałej książce, a kiedy wreszcie natrafiam na taką, budzi we mnie mieszaninę zachwytu, absolutnego uniesienia, najczarniejszej rozpaczy, że coś tak doskonałego jednak mogło powstać i mrocznej zawiści. Zdarza mi się połykać kolejne strony z mściwą pewnością, że autorowi w czymś się jednak powinie noga...