Pięknie snuta opowieść pełna słów dziś nieużywanych.

Pięknie snuta opowieść pełna słów dziś nieużywanych.

Nic nie dodam, tyle, że brak innych wydań na portalu. Sam posiadam wersje ciemnoniebieską w twardej oprawie, a były chyba i wcześniejsze wydania niż 1985.

Nic nie dodam, tyle, że brak innych wydań na portalu. Sam posiadam wersje ciemnoniebieską w twardej oprawie, a były chyba i wcześniejsze wydania niż 1985.

Książka wydana w latach 60-tych ubiegłego wieku, ale dopiero kilka dni temu ją odkryłem i przeczytałem. Nie wiem jak Pan Jerzy Cepik to zrobił, jakim niewytłumaczalnym sposobem mnie omamił swoją elokwencją i stylem pisania. Wiem, że opowieść mnie pochłonęła bez reszty co jest niezwykle trudne w moim przypadku, bo jestem dosyć wybredny i potrafię przestać czytać książkę w połowie powieści, jeśli się nie podoba. W trakcie przewracania kolejnych stron i zagłębiania się w opisane wydarzenia czułem, że jestem w samym środku historii. To JA sam biłem się z wikingami, wybudowałem Poznań, ochrzciłem Polan, zwyciężyłem pod Cedynią.

Książka wydana w latach 60-tych ubiegłego wieku, ale dopiero kilka dni temu ją odkryłem i przeczytałem. Nie wiem jak Pan Jerzy Cepik to zrobił, jakim niewytłumaczalnym sposobem mnie omamił swoją elokwencją i stylem pisania. Wiem, że opowieść mnie pochłonęła bez reszty co jest niezwykle trudne w moim przypadku, bo jestem dosyć wybredny i potrafię przestać czytać książkę w...

Powieść historyczna, raczej młodzieżowa, acz w trochę innym rozumieniu niż to się pojmuje dzisiaj, o odrobię mylącym tytule. Z jednej strony niby opowiada o przygodach Wikingów (ale też nie tylko),choć nietypowych bo z Wolina, ale w szerszej perspektywie przedstawia historię i procesy powstawania państwa polskiego za władztwa Mieszka I.

Rzecz składa się z trzech części: Wikingowie, Książę Mieszko i Pochód Polan ku morzu. Pierwsza z nich przypomina w swej konstrukcji sagi skandynawskie czyli rodzaj opowieści nadętej, monotonnej i nudnej, na poły mitologicznej. Stanowi rodzaj bazy do zawiązania intrygi, poznajemy również bliżej głównych bohaterów aspektu przygodowego. Ciężko mi się te fragmenty czytało. Dwie pozostałe to już zwyczajne powieści historyczne starszej daty, wciągnęły mnie bardzo elegancko. Oczywiście wszystkie trzy są powiązane fabularnie i przeplatając się, stanowią jedną, wielowątkową, opowieść.

Twarde dane na temat tego okresu to zbiór bardzo skromniutki, skutkujący całą rzeszą rozmaitych hipotez, pomiędzy którymi szwendają się też i te o udziale Wikingów w tworzeniu państwa Mieszka I. Cepik zgrabnie pozbierał owe fakty i hipotezy, a wypełniając luki i białe plamy własną wyobraźnią, stworzył opowieść bardzo koherentną. Oczywiście mamy tu stan wiedzy historycznej z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Jednakże, autor prezentuje bardzo zdroworozsądkowe podejście do oglądu procesów historycznych czy motywów działania postaci historycznych. Nie pierniczy mistycznych kocopołów o "pokornym przystępowaniu do wiary w miłosiernego Ukrzyżowanego Zbawiciela" czy innych tego typu farmazonów. Cepikowy Mieszko to wizjoner, który jednak stoi twardo na ziemi, a chrześcijaństwo to dla niego narzędzie jak każde inne.

Cepik ma swój styl, dodatkowo rzecz powlekł dość mocną stylizacją językową. Mnie to się czytało fajnie, ale nie widzę w dzisiejszym świecie zbyt wielu czytelników tej książki. Młodzież odbije się od niej jak groch od ściany. Jeśli kiedykolwiek o tej pozycji usłyszy.

Dla staruszka takiego jak ja, rzecz bardzo smaczna.
8/10

Powieść historyczna, raczej młodzieżowa, acz w trochę innym rozumieniu niż to się pojmuje dzisiaj, o odrobię mylącym tytule. Z jednej strony niby opowiada o przygodach Wikingów (ale też nie tylko),choć nietypowych bo z Wolina, ale w szerszej perspektywie przedstawia historię i procesy powstawania państwa polskiego za władztwa Mieszka I.

Rzecz składa się z trzech części:...

Może,ktoś powie. Dlaczego,tak pięknie i mądre książki,nie są dziś polecane.
Dlaczego,to nie są lektury szkolne.Przecież,to co się tu czytało.To,mistrzostwo słowa.
Cepik ,piszę o Wikingach.Ale,nie w kiczowaty czy infantylny sposób.On piszę,zgodnie z historią taka,jaka ona była.
Mamy,tu Mieszka i Dobrawę i ciekawostka.Wcale,dla papieża nie.Była,na rękę chrystianizacja Polan ?
Także,Cepik piszę w cudzysłowie chrześcijańska Polska ? I m,a rację ,chrzest przyjął tylko Mieszko.Nie cały naród.
Może,dlatego dziś Cepika się wyklina ?
Mamy,tu pogan i katolików.Bo nie było luteran.
Jedni z okrzykiem Jezu,drudzy Boże Odynie i stają do walki.
Język,jest dawny,plastyczny.Jakby pisarz zwracał się do każdego czytelnika z osobna.

A mi się też podobały,dawne nazwy miesięcy.Łżykwiat - kwiecień.
Księżyc pajęcznik -listopad.
Opisy,jak woje na koniach. Wyjeżdżali z sosnowego lasu,będą moimi ulubionymi opisami.Z tej książki.
Owszem,mamy tu też fiordy.Bo jak,jak może być drakach.Bez tych zatok ? No nie może.
A co wiemy o Czciborze ? Prawie nic .
Jakiej był wiary ? czy miał dzieci.A ostatnio wiem,że był Jarlem Wikingów.Tak,brat Mieszka,tego mieszka.
Mało,było kobiet,oprócz Dobrawy,mało ich tu.I są dość ukryte.
Arkona,Arkona,jest taki zespół.Czasem słucham.Polski i inny rosyjski.
Uff,co za przygoda.

Może,ktoś powie. Dlaczego,tak pięknie i mądre książki,nie są dziś polecane.
Dlaczego,to nie są lektury szkolne.Przecież,to co się tu czytało.To,mistrzostwo słowa.
Cepik ,piszę o Wikingach.Ale,nie w kiczowaty czy infantylny sposób.On piszę,zgodnie z historią taka,jaka ona była.
Mamy,tu Mieszka i Dobrawę i ciekawostka.Wcale,dla papieża nie.Była,na rękę chrystianizacja Polan...