Główna bohaterka jest niezwykła. Na początku, jeszcze nie wiedziałam, że tak dużą sympatią i podziwem obdarzę Rosjankę, komunistkę, członka partii! Zachwycała mnie rozległa wiedza Eugenii, jest miłość do książek, jej inteligentne i trafne przywoływanie postaci z literatury i historii, a przede wszystkim jej ogromną zdolność obserwacji i pamięć.

Powieść czyta się bardzo szybko. Język jest piękny, przejrzysty, precyzyjny. I mimo, że wiedziałam – mniej więcej, co bohaterka przeżyje, to i tak nie byłam przygotowana na wydarzenia, których stałam się świadkiem. Los nie oszczędzał Eugenii! Czasami zaciskałam usta i myślałam że już gorzej być nie może – i zawsze okazywało się, że jednak może być gorzej – bo kręgi piekła nigdy się nie kończą! Były sceny wzruszające, kiedy po prostu łzy kręciły się w oczach. Ale czasami błyskał uśmiech – bo mimo wszystko była to powieść o życiu i o woli przetrwania, a nie o śmierci. Scena, kiedy bohaterka „łapie” Ptaka Szczęścia – jest cudowna!

Poruszało mnie, kiedy w powieści pojawiali się bohaterowie, i czasami, w nawiasie, autorka pisała precyzyjnie, co się później z daną osobą stało. Po prostu, dreszcze przechodziły – bo czytałam o żywym człowieku, który mówił, śmiał się, myślał, i zupełnie nagle znałam już jego przeznaczenie.

Bohaterka kilka razy pisała o tym, że wykształcenie czy poezja były dla niej pancerzem - jednym ze sposobów, aby przetrwać w piekle. Nie oznacza to, że ludziom wykształconym było lżej w warunkach łagrów – przeciwnie! Jednak wykształcenie daje świadomość, daje pamięć, zdolność kojarzenia i zdolność obserwacji, co można wykorzystać jako swoisty pancerz. Oczywiście, taki pancerz nie jest wieczny – ale dłużej trwa, nim okrutne warunki i los zgniotą człowieka.

Dziwna jest historia roku 1937 w Rosji. Decyzją Stalina MILIONY ludzi ( i to komunistów i rewolucjonistów) zostało, dosłownie, zmielonych przez system i skazanych na straszliwy los. Dziwny wydał mi się Stalin – który najwidoczniej nie widział różnicy i mordował, tak samo, własnych rodaków, jak i obcokrajowców. Muszę koniecznie trochę poczytać o Stalinie – bo, niby, z historii wiem o nim wiele, ale w sumie, to nie wiem o nim nic.

Przerażające są ilości ofiar – blisko 20 MILiONÓW Rosjan zabitych i osadzonych w łagrach, i to nie licząc okresu sprzed roku 1937 i później w czasie II Wojny Światowej. Liczby dochodzą do 40 MILIONÓW ofiar łącznie. Mam teraz wrażenie (nie wiem czy słuszne), że my, Polacy, nie mamy żadnego poczucia proporcji. Pieklimy się już tyle lat o zbrodnię Katyńską (ok. 10000 TYSIĘCY oficerów i drugie tyle zamordowanej ludności polskiej na wschodzie), gdy Rosjanie nie mogą się doliczyć MILIONÓW własnych obywateli. Nic dziwnego, że patrzą na nas z politowaniem i nas nie rozumieją. Nie umniejszam, w żaden sposób, tragedii Rodzin Katyńskich, ale obiektywnie, to była kropla w morzu ofiar.

I myślę, że mimo wszystko – mieliśmy wielkie szczęście po II WŚ. To cud, że Stalinowi nie przyszło do głowy, aby zapakować wszystkich Polaków do wagonów i wywieźć do łagrów. Kto, by go powstrzymał? – przecież na pewno nie Roosevelt czy Churchill!!! A skoro Stalin – bez większych problemów, zgładził 40 MILIONÓW Rosjan, czy miałby kłopot ze zmieleniem podobnej ilości Polaków? Tylko, że wtedy, w ogóle, zniknęlibyśmy ze świata jako naród.

Główna bohaterka jest niezwykła. Na początku, jeszcze nie wiedziałam, że tak dużą sympatią i podziwem obdarzę Rosjankę, komunistkę, członka partii! Zachwycała mnie rozległa wiedza Eugenii, jest miłość do książek, jej inteligentne i trafne przywoływanie postaci z literatury i historii, a przede wszystkim jej ogromną zdolność obserwacji i pamięć.

Powieść czyta się bardzo...