Mniej benzedryny, a może nie musielibyśmy wyszarpywać sensu książki z gąszczu chaotycznych dygresji.

Rozumiem generalny nurt i styl pisania tzw. słowotokiem. Rozumiem zdania wielokrotnie złożone, ciągnące się na pół lub więcej strony i dodatkowe totalne olewatorstwo interpunkcyjne.

Na mnie niestety nie zrobiło to spodziewanego wrażenia. Źle się czytało i nie widzę żadnej subtelności w kreowaniu zagubienia w tekście, co ma przełożenie na zagubienie w życiu rzeczywistym głównego bohatera - autora książki. Bo chyba o to tu chodziło, prawda?

Książka miała 140 stron, a ja czytałam ją 3 dni i końca nie było widać.

Może mnie to nie rusza z powodu tematu książki. Szasta się tutaj pojęciem miłości, samemu będąc w szponach codziennej nieporadności życiowej i całkowitego oderwania od rzeczywistości.

Coś mnie w tej książce cały czas irytowało. Co? Miałam ochotę powiedzieć, nie, wykrzyczeć głównemu bohaterowi: ogarnij się palancie! Życie cię skrzywdziło, czy to ty sam siebie krzywdzisz mącąc sobie umysł używkami?!

Nie zrozumcie mnie źle, ale miłość w oparach alkoholu i narkotyków tutaj wydaje się być czymś śmiesznym, błahym, naiwnym, banalnym, nierzeczywistym i mało wiarygodnym.

Nie kupuję tego.
Chyba się nie dogadamy panie K.

Mniej benzedryny, a może nie musielibyśmy wyszarpywać sensu książki z gąszczu chaotycznych dygresji.

Rozumiem generalny nurt i styl pisania tzw. słowotokiem. Rozumiem zdania wielokrotnie złożone, ciągnące się na pół lub więcej strony i dodatkowe totalne olewatorstwo interpunkcyjne.

Na mnie niestety nie zrobiło to spodziewanego wrażenia. Źle się czytało i nie widzę żadnej...