Nie byłem wielkim entuzjastą klasycznej powieści o bitnikach "W drodze". Jednak postanowiłem dać drugą szansę Kerouacowi i znów mnie nie przekonał. Dwie powieści, w których pisarz składa pewnego rodzaju hołd bopmenom i erze jazzu. Pierwsza powieść "Podziemni" to historia romansu białego z czarnoskórą, próby szukania siebie, sensu życia, muzyki i rytmu. Całkiem przyzwoite, ale bez większego szału. Natomiast drugie opowiadanie "Pic" było słabe. Infantylnie przedstawiona historia z perspektywy czarnoskórego sieroty, który przybywa z Północnej Karoliny do Nowego Jorku pod opiekę brata, który próbuje się gdzieś zaczepić jako muzyk. Kerouac ma swój styl, podoba mi się to nawiązywanie do muzyki, uwielbiam jazz, ale jego styl jest ciężkostrawny. Popisuje się niezwykle długimi i niekończącymi się zdaniami. Znane mi jest pojęcie strumienia świadomości, bardzo podoba mi się ten zabieg, ale to trzeba jeszcze umieć zrobić tak, że czytelnik ma przyjemność z czytania. Kerouac mógłby się czegoś nauczyć w tej materii od Virginii Wolf. Podsumowując- raczej ciężkostrawna lektura, która mi się dłużyła.

Nie byłem wielkim entuzjastą klasycznej powieści o bitnikach "W drodze". Jednak postanowiłem dać drugą szansę Kerouacowi i znów mnie nie przekonał. Dwie powieści, w których pisarz składa pewnego rodzaju hołd bopmenom i erze jazzu. Pierwsza powieść "Podziemni" to historia romansu białego z czarnoskórą, próby szukania siebie, sensu życia, muzyki i rytmu. Całkiem przyzwoite,...

Przeczytałam książkę Pic. Świetna, jak na powieść krótka, powieść drogi. Czarnoskóry chłopiec, któremu umiera dziadek wyrusza szukając z bratem swojego miejsca do życia. W tle ciekawe opisy ludzi, miejsc, muzyki, klubów, jazzu. Dobrze się czyta. Polecam. Zdecydowanie.

Przeczytałam książkę Pic. Świetna, jak na powieść krótka, powieść drogi. Czarnoskóry chłopiec, któremu umiera dziadek wyrusza szukając z bratem swojego miejsca do życia. W tle ciekawe opisy ludzi, miejsc, muzyki, klubów, jazzu. Dobrze się czyta. Polecam. Zdecydowanie.

Podziemni to zdecydowanie jedna z najlepszych pozycji w twórczości Kerouaca. Zapraszam do zapoznania się z recenzją.

Podziemni to zdecydowanie jedna z najlepszych pozycji w twórczości Kerouaca. Zapraszam do zapoznania się z recenzją.

"Podziemni" to nieco krótsza wersja bardziej kojarzonej przez czytelników Kerouaca "W drodze". Tak samo obrazuje nam dosyć dobrze chaotyczność jego stylu, wykorzystywanie strumienia świadomości, a jednocześnie wplataną w to wszystko historię ludzi, których autor faktycznie spotkał w swoim życiu. Oczywiście całość jest odwzorowaniem życia pokolenia beatników, co jest największą wartością tej powieści. Nie twierdzę, że jest identyczna, ale to dokładnie styl, jakiego można się po Keroacu spodziewać i jakiego powinno się w zasadzie oczekiwać.

"Pic" natomiast to krótka historia opowiedziana z perspektywy ciemnoskórego dziecka, co czyni ją dosyć wyjątkową i pokazuje zupełnie inną stronę autora. Generalnie przedstawienie pod koniec lat 50. XX wieku takiego punktu widzenia, w który wplecione zostały elementy dotyczące rasizmu w Stanach, traktuję poniekąd jako pewien akt odwagi. Nie jest to wcale jakieś przełomowe, nie zawiera elementów krytyki, a jedynie prostą obserwację rzeczywistości - a jednak ważne jest, że w ogóle zostało zauważone.

Myślę, że na twórczość Jacka Kerouaca należy patrzeć bardziej z perspektywy czasów i pokolenia, które reprezentował, niż pod względem tego, czy jego powieści dostarczają rozrywki.

"Podziemni" to nieco krótsza wersja bardziej kojarzonej przez czytelników Kerouaca "W drodze". Tak samo obrazuje nam dosyć dobrze chaotyczność jego stylu, wykorzystywanie strumienia świadomości, a jednocześnie wplataną w to wszystko historię ludzi, których autor faktycznie spotkał w swoim życiu. Oczywiście całość jest odwzorowaniem życia pokolenia beatników, co jest...

Ojej, ten style jest jednak nie dla mnie. Mam wrażenie, że cała książka "Podziemni" jest wyłącznie o seksie a ja jednak wymagam jakiejś głębi. Wiem, lata 60, przewrót, nowość, ale czyta się ciężko, a wrażenia rozczarowujące.

Ojej, ten style jest jednak nie dla mnie. Mam wrażenie, że cała książka "Podziemni" jest wyłącznie o seksie a ja jednak wymagam jakiejś głębi. Wiem, lata 60, przewrót, nowość, ale czyta się ciężko, a wrażenia rozczarowujące.

"Podziemni" są jak monumentalna jazzowa improwizacja. Zespół przestaje grać, a my nie potrafimy przywołać choćby fragmentu. W głowie mamy wrażenia ze słuchania, a nie samą kompozycję.
Fabuła wywietrzeje, ale klimat klubów muzycznych i ciepło nocnych spacerów pozostanie.

"Pic" z kolei, bardziej linearny, klasyczny, to opowieść o wolności (nawet jeśli to wolność ograniczona brakiem pieniędzy i dachu nad głową),piękna i smutna.

Warto.

"Podziemni" są jak monumentalna jazzowa improwizacja. Zespół przestaje grać, a my nie potrafimy przywołać choćby fragmentu. W głowie mamy wrażenia ze słuchania, a nie samą kompozycję.
Fabuła wywietrzeje, ale klimat klubów muzycznych i ciepło nocnych spacerów pozostanie.

"Pic" z kolei, bardziej linearny, klasyczny, to opowieść o wolności (nawet jeśli to wolność ograniczona...

zapraszam do polubienia naszego bloga z recenzjami książek
https://oczymszumiakartki.wordpress.com/

zapraszam do polubienia naszego bloga z recenzjami książek
https://oczymszumiakartki.wordpress.com/

To nie jest książka, po którą można sięgnąć i odłożyć w dowolnym momencie. To książka, w którą trzeba się wczytać, pokonać opór wobec tego przelewającego się języka wspomnień i obrazów. Rozróżnić mówiące osoby, rozróżnić dzień od nocy, jeden dzień tygodnia od kolejnego. Jak to się uda dostaje się próbkę tego dziwnego świata zadymionych pubów pełnych niespełnionych artystów - Stanów Zjednoczonych w latach 50, epoki pierwszych nowoczesnych buntowników.

To nie jest książka, po którą można sięgnąć i odłożyć w dowolnym momencie. To książka, w którą trzeba się wczytać, pokonać opór wobec tego przelewającego się języka wspomnień i obrazów. Rozróżnić mówiące osoby, rozróżnić dzień od nocy, jeden dzień tygodnia od kolejnego. Jak to się uda dostaje się próbkę tego dziwnego świata zadymionych pubów pełnych niespełnionych artystów...

Ja wiem, że awangarda literacka, że Kerouac ma własny i niepowtarzalny styl, ale co za dużo udziwnień, to w moim przypadku niestety niezdrowo. Czytając tę książkę, a właściwie męcząc ją w bólach miałam wrażenie, że słucham historii pana Mietka z jabolem w dłoni spod sklepu, który opowiadając mi o sobotnim melo zanim dokończy jeden wątek zapomni o nim i zacznie drugi,a jego myśli przypominają bełkot, gdyż zapomniał całkowicie zasad poprawnego budowania zdań i interpunkcji. Co więcej, sam sposób rozumowania przybrany przez bohatera nie przypadł mi do gustu. W jego spojrzeniu na świat jest coś dziwnego i odpychającego. Przyjemność z czytania książki była niestety bardzo wątpliwa, wręcz niewielka. Bardziej się nią zmęczyłam. Stylem Kerouac'a zachwycać się jest łatwo dopóki nie przyjdzie go czytać.

Ja wiem, że awangarda literacka, że Kerouac ma własny i niepowtarzalny styl, ale co za dużo udziwnień, to w moim przypadku niestety niezdrowo. Czytając tę książkę, a właściwie męcząc ją w bólach miałam wrażenie, że słucham historii pana Mietka z jabolem w dłoni spod sklepu, który opowiadając mi o sobotnim melo zanim dokończy jeden wątek zapomni o nim i zacznie drugi,a jego...

pic super opowiadanko

pic super opowiadanko