Pierwsze co rzuca się w oczy, przy początkowym zapoznaniu się z tą książką jest panujący w niej chaos. Szybko jednak okazuje się, że to właśnie w tym chaosie drzemie jej największa siła.

To właśnie m.in. dzięki temu ciągłemu skakaniu po różnych tematach uwypukla się przekazywana w niej prawda. To nie jest fikcyjny wykreowany świat i wydarzenia opowiadana przez również wykreowanego i zimnego narratora tylko szczera prawda opisywana przez równie prawdziwego człowieka, który uczestniczył w tych wydarzeniach. Prawdziwego człowieka, który ma swoje humorki i opowiada to, co pamięta i jak pamięta. Nie ma tu sztucznych opisów przyrody i wymyślonej ekspozycji dla nowego czytelnika. Od razu jesteśmy wrzucani w środek wydarzeń, sam środek wojny. Od początku do końca czuje się mocno ten realizm i to dzięki niemu książka robi takie pozytywne wrażenie. Owszem ma swoje trochę nudniejsze momenty, gdy opowieść akurat skupia się na tych mniej ciekawych aspektach, ale to wynika z założonej formy, która ma przypominać swego rodzaju dziadkowe opowieści z dawnych lat. Wiadome, że nie będzie przez cały czas trzymać takiego samego poziomu, ale warto jednak przez to wszystko przebrnąć. Na pewno jest to jedna z ciekawszych książek pokazujących to, co się działo w getcie. Głównie dlatego, że jest to tak naprawdę prawdziwa historia opowiedziana przez kogoś, kto naprawdę przeżył tamte czasy, i to się czuję.

Bardzo żałuję, że dopiero teraz dowiedziałem się o osobie Marka Edelmana i zarazem bardzo się cieszę, że książka „Zdążyć przed Panem Bogiem” była jedną z moich szkolnych lektur. Dla takich książek opłacało się wybrać profil humanistyczny.

Pierwsze co rzuca się w oczy, przy początkowym zapoznaniu się z tą książką jest panujący w niej chaos. Szybko jednak okazuje się, że to właśnie w tym chaosie drzemie jej największa siła.

To właśnie m.in. dzięki temu ciągłemu skakaniu po różnych tematach uwypukla się przekazywana w niej prawda. To nie jest fikcyjny wykreowany świat i wydarzenia opowiadana przez również...