Od razu muszę napisać, że mimo uznania głównego wątku za jeden z największych plusów książki, nie przypadł mi on do gustu. Uczuciowemu, pełnemu ciepła i empatii Ericowi mówimy stanowcze: NIE. To jakby Helena wybrała Bohuna (zresztą do tej pory ubolewam nad tym, że tego nie zrobiła), a on zamiast być zabijaką stał się wielkim ułańskim hodowcą owiec. Mało seksowne.
Kiedyś napisałam, że postać Erica jest tak genialna, bo stanowi odzwierciedlenie "złego chłopca", na którego można fukać, prychać i się obrażać, ale na koniec i tak idzie się z nim do łóżka. Chodziło mi jednak o uleganie mu, bo jest właśnie taki, jaki jest, a nie bo ma niespożyte pokłady ukrytej dobroci, w którą każda panna wychowana na bajkach o rycerzach z białym rumakami głęboko wierzy i którą pragnie odkryć!
Miałam niemiłe wrażenie, że Harris postanowiła usatysfakcjonować wszystkich: tych - jak ja - dopingujących Erica (tak!tak! w końcu Sookie się z nim spiknęła!), ale także tych wierzących, że główne bohaterki mogą wybierać jedynie dobrych, przykładnych, pełnych dobroci chłopców (Eric na co dzień taki nie jest, ale pod wpływem czaru pokazuje swoją drugą naturę, czyli tę wyczekiwaną przez każdą romantyczkę - ciepłą, czułą, dobrą).
Trzeba jednak oddać autorce, że wybrnęła z całego impasu całkiem nieźle. Nadal wilk jest syty i owca cała! Pierwsza grupa czytelników ma swojego złego Erica z powrotem, a druga widziała jego inną stronę, więc upewniwszy się, że taka istnieje, może pobłogosławić jego dalsze awanse do Sookie. Sprytne, pani Harris, bardzo sprytne.

W porównaniu do poprzednich części również parę rzeczy mnie miło zaskoczyło.
Po pierwsze Sookie. Wprawdzie nadal beczy, ale przynajmniej teraz w momentach, które można uznać za stosowne (zaginięcie brata czy zmęczenie po walce z czarownicami albo Debbie). W dodatku bardzo pozytywnie mnie zadziwiła swoim mądrym podejściem do powrotu Erica do swego dawnego charakteru. Po tym, co prezentowała w trzech poprzednich częściach byłam raczej skłonna uwierzyć, że będzie przygotowana, że niosą już jej suknię z welonem. Nie umknął mi też fakt, że zmniejszyły się nużące opisy a la pamiętnik 13-latki, choć biorę też pod uwagę fakt, iż mogłam się do nich już przyzwyczaić.
Po drugie, kolejna odsłona magicznego świata. Podoba mi się, że autorka nie stara się wymyślać na siłę czegoś nowego o wampirach, czarodziejkach czy czarownicach. Zwyczajnie wykorzystuje to, co wszyscy już wiemy i skupia się na poczynaniach postaci, nie objaśnianiu motywów ich działań.
Po trzecie, nie ma Billa. Albo prawie w ogóle go nie ma. Bardzo podoba mi się, że niekoniecznie główna bohaterka musi się wiązać ze swoją "prawdziwą pierwszą miłością". Otwierają się nowe możliwości.

To, czym się nie obroniła był wątek zniknięcia Jasona. Z jednej strony dobrze, że nie przedłużał akcji powieści, ale z drugiej brat Sookie nagle wyskoczył jak pajacyk z pudełka. Ni z tego ni z owego dowiadujemy się po prostu, co się z nim działo i tyle. Wprawdzie jest to połączone z resztą akcji, ale jak dla mnie zbyt luźno.

Od razu muszę napisać, że mimo uznania głównego wątku za jeden z największych plusów książki, nie przypadł mi on do gustu. Uczuciowemu, pełnemu ciepła i empatii Ericowi mówimy stanowcze: NIE. To jakby Helena wybrała Bohuna (zresztą do tej pory ubolewam nad tym, że tego nie zrobiła), a on zamiast być zabijaką stał się wielkim ułańskim hodowcą owiec. Mało seksowne.
Kiedyś...