Książę mgły

Nazwisko Zafon kojarzy mi się przede wszystkim z tytułem "Marina" (no dobra, do tej pory tylko z tym, ale podkreślam: do tej pory!) . Jest to jedna z lepszych książek, jakie czytałam. Dynamiczna, wzbudzająca wielkie emocje, z nietuzinkowym przesłaniem i pozostawiająca po sobie ogromnego kaca książkowego. Od dawna wyczekiwałam na kolejne spotkanie z tym autorem. A kiedy wreszcie do niego doszło... mam ochotę na więcej i więcej!

Z powodu wojny rodzina Carverów przeprowadza się do małego, cichego miasteczka na wybrzeżu Atlantyku. Już od pierwszych dni w nowym miejscu zaczynają dziać się dziwne rzeczy - zegary chodzące wspak, tajemnicze głosy, pojawiający się wszędzie symbol... A to dopiero początek - trójka dzieci (Max, Alicja oraz Irina) jeszcze nie wie o Księciu mgły...

Na starcie czekała mnie mała konsternacja. Pióro autora było owszem - lekkie i proste, ale nie mogłam pozbyć się wrażenia, iż jest wręcz dziecinne (a mam 14 lat, no naprawdę). Dialogi wydawały mi się miejscami nienaturalne (bo kto używa sformułowania "po południu pokażę ci, gdzie raki zimują"?), a kłótnie między rodzeństwem nieco wymuszone... Na szczęście im dalej w las, tym było lepiej. A może to ja przestałam zauważać te niedociągnięcia? Nie wiem - wiem tylko, że czytałam z zaciekawieniem, a strony same uciekały, nie wiadomo kiedy. Zafon może pochwalić się niebywałą wyobraźnią i talentem. A przy tym wszystkim w swoich książkach ma zawsze ukryte przesłanie (w tym wypadku dotyczące naszych wyborów i ich skutków), co nigdy nie jest bez znaczenia - a dla mnie jest to wręcz decydujący o ocenie aspekt.

"Złych wspomnień nie musisz brać ze sobą. I bez tego będą cię prześladować."

Portrety psychologiczne postaci być może i były dość nieskomplikowane, ale nie przeszkadzałoby mi to, gdyby nie zawarte w nich sprzeczności. Weźmy głównego bohatera, Maksa - nikt nie wmówi mi, że jest on tylko rok młodszy ode mnie. Zachowywał się wyjątkowo infantylnie. Podobnie zresztą Alicja (skądinąd moja ulubiona postać w tej powieści) - bujająca w obłokach, wiecznie nieobecna, ale koniec końców wciąż zachowująca się jak dwunastolatka.
(WIELKI SPOILER KOŃCÓWKI) Nie rozumiem też jednego - czy możliwe jest oddanie za kogoś życia po dwóch tygodniach znajomości? (KONIEC)
Dalej: akcja teoretycznie dzieje się w roku 1943. Czemu więc wciąż miałam wrażenie, że czytam o teraźniejszości (plus występujące co jakiś czas wzmianki o wojnie)? Nie było to najlepsze posunięcie, ale rozumiem, że motywowane było stereotypową niechęcią młodzieży do historii.

Narzekam i narzekam, ale koniec końców "Książę mgły" i tak zrobił na mnie spore wrażenie. Należy pamiętać, że jest to debiut Zafona, więc wiele trzeba autorowi wybaczyć - a ile niedebiutanckich książek jest kilka razy gorszych od "Księcia mgły", a przy tym o wiele, wiele mniej przyjemnych niż ona?
Mam teraz przeogromną ochotę na chyba najsłynniejszą książkę Zafona - "Cień wiatru". Na całe szczęście, czeka ona na mojej półce - i nie omieszkam sięgnąć po nią już jutro!

Moja ocena: 7/10

recenzja z mojego bloga: http://wpapierowymswiecie.blogspot.com/

Książę mgły

Nazwisko Zafon kojarzy mi się przede wszystkim z tytułem "Marina" (no dobra, do tej pory tylko z tym, ale podkreślam: do tej pory!) . Jest to jedna z lepszych książek, jakie czytałam. Dynamiczna, wzbudzająca wielkie emocje, z nietuzinkowym przesłaniem i pozostawiająca po sobie ogromnego kaca książkowego. Od dawna wyczekiwałam na kolejne spotkanie z tym autorem....