Szczerze polecam. Tym którzy się zastanawiają czy przeczytać po latach drugi raz. Sugeruje zakup zeszytów: najpierw kolejno od początku, po przeczytaniu paru dobierać po parę z tych części "opowieści" które się podobały bardziej, a na końcu trochę przypadkowo z paru zakresów przygód, kończąc te które się podobały. Ten zeszyt jest wyjątkowy z powodu, że Postać głównego bohatera nie pojawia się wcale, a rodzina Aegirsonów mimo to sobie radzi. To może podnosić na duchu niektórych I niektóre. Także samotnych. O.

Szczerze polecam. Tym którzy się zastanawiają czy przeczytać po latach drugi raz. Sugeruje zakup zeszytów: najpierw kolejno od początku, po przeczytaniu paru dobierać po parę z tych części "opowieści" które się podobały bardziej, a na końcu trochę przypadkowo z paru zakresów przygód, kończąc te które się podobały. Ten zeszyt jest wyjątkowy z powodu, że Postać głównego...

Z tą częścią wiązałam bardzo złe wspomnienia; okropnie frustrował mnie cały wątek utraty pamięci przez Thorgala i męczyły ponure nieszczęścia, które spadają na jego rodzinę. Przy powtórnej lekturze mam znacznie lepsze wrażenia. Mroczny, ale wciąż w miarę realistyczny klimat przypomina nieco "Wilczycę", 10-letni Jolan nabiera heroicznych cech, Louve pojawia się jako urocza pełnoprawna postać, Aaricia radzi sobie, jak może, Solveig przed wyjściem z sagi daje się poznać jako troskliwa przyjaciółka. Intryga Kriss de Valnor i jej działania na samym końcu tomu nieco wydumane, względnie głupie, ale w thorgalowej konwencji się broni.
Pod względem graficznym Rosiński chyba zmienił kreskę na taką bardziej... gładką? Jednolitą? Kreskówkową? Ma to swoje mankamenty, ale i tak wygląda lepiej niż w "Słonecznym mieczu", który wydawał mi się po prostu nabazgrolony.

Z tą częścią wiązałam bardzo złe wspomnienia; okropnie frustrował mnie cały wątek utraty pamięci przez Thorgala i męczyły ponure nieszczęścia, które spadają na jego rodzinę. Przy powtórnej lekturze mam znacznie lepsze wrażenia. Mroczny, ale wciąż w miarę realistyczny klimat przypomina nieco "Wilczycę", 10-letni Jolan nabiera heroicznych cech, Louve pojawia się jako urocza...

Powrót do Thorgala bardzo udany!
Kriss zrobiła z Thorgala potwora co odbiło się na całej rodzinie... Choć jego właściwie tu nie ma, to zeszyt na tym nie stracił! Jolan zdecydowanie wdał się w ojca.
Genialna dalsza część historii, która jeszcze nie ma swojego końca.
Polecam!

Powrót do Thorgala bardzo udany!
Kriss zrobiła z Thorgala potwora co odbiło się na całej rodzinie... Choć jego właściwie tu nie ma, to zeszyt na tym nie stracił! Jolan zdecydowanie wdał się w ojca.
Genialna dalsza część historii, która jeszcze nie ma swojego końca.
Polecam!

Polecam

Polecam

Kolejny z tych mniej mi znanych tomów Thorgala. Akcja skręciła dość mocno w porównaniu do wcześniejszych tomów, losy naszego bohatera potoczyło się zgoła inaczej niż czytelnik by sobie tego zażyczył... ale dzieje się, oj dzieje. Choć akurat Thorgala w tym tomie to nie ma właściwie wcale, jest tylko wymieniany z imienia - i to przeważnie źle o nim się mówi. Co i jak, to nie będę zdradzał. Dodatkowo, w porównaniu do poprzednich tomów ten jest dość mocno "przegadany", co jednak wcale nie wpływa negatywnie na akcję.

Kolejny z tych mniej mi znanych tomów Thorgala. Akcja skręciła dość mocno w porównaniu do wcześniejszych tomów, losy naszego bohatera potoczyło się zgoła inaczej niż czytelnik by sobie tego zażyczył... ale dzieje się, oj dzieje. Choć akurat Thorgala w tym tomie to nie ma właściwie wcale, jest tylko wymieniany z imienia - i to przeważnie źle o nim się mówi. Co i jak, to nie...

Nie do końca wiadomo co dzieje się z Thorgalem, bo jego osoba działa tu tylko jako przyczyna problemów rodziny. Generalnie ok, tylko wkrada się nuda

Nie do końca wiadomo co dzieje się z Thorgalem, bo jego osoba działa tu tylko jako przyczyna problemów rodziny. Generalnie ok, tylko wkrada się nuda

Drama.... dużo dramy... Pierwszy tom opowieści o Shaiganie, czyli kupy angstu i cierpienia just because. Plusem jest powrót do świata wikingów, ale to tyle.

Drama.... dużo dramy... Pierwszy tom opowieści o Shaiganie, czyli kupy angstu i cierpienia just because. Plusem jest powrót do świata wikingów, ale to tyle.

Przeczytałem, nie bez przyjemności, ale nie jest to już to samo co wcześniej.

Przeczytałem, nie bez przyjemności, ale nie jest to już to samo co wcześniej.

„Piętno wygnańców” to zdecydowanie powrót do dobrej formy. Trochę to wygląda tak, jakby duet autorów był znużony Thorgalem i drobny urlop głównego protagonisty był dla nich wielką ulgą. Kreska i kolory są po prostu fantastyczne, śmiem twierdzić, że najlepsze jak do tej pory w sadze. Stopniowe alienowanie się rodziny Aaricii w wiosce wywołane absurdalną decyzją Aegirssona; ciągle przyspieszająca akcja w drugiej części komiksu; ciągłe jej zwroty, ciekawy nowy towarzysz Jolana (o Lehli na razie nic więcej powiedzieć tu nie można poza tym, że jest śliczna)… Tylko ta finalna decyzja Kriss dotycząca Aaricii wygląda tak, jakby van Hamme przypomniał sobie iż saga ma abonament na występowanie głupich pomysłów w każdej kolejnej części…

„Piętno wygnańców” to zdecydowanie powrót do dobrej formy. Trochę to wygląda tak, jakby duet autorów był znużony Thorgalem i drobny urlop głównego protagonisty był dla nich wielką ulgą. Kreska i kolory są po prostu fantastyczne, śmiem twierdzić, że najlepsze jak do tej pory w sadze. Stopniowe alienowanie się rodziny Aaricii w wiosce wywołane absurdalną decyzją Aegirssona;...

Dla mnie jeden z najsłabszych albumów, które wyszły jeszcze spod pióra Van Hamme'a.

Dla mnie jeden z najsłabszych albumów, które wyszły jeszcze spod pióra Van Hamme'a.