No i historia zatoczyła koło. Dziwne, że przez ponad 40 lat od początku wątku historii pochodzenia Thorgala nikt nie wpadł na pomysł jego powrotu na statek-matkę na Wyspie Lodowych Mórz. Na początku mamy magię i fantasy pod koniec rasowe s-f. Minus za powrót Kriss "na siłę", nie lubię tej postaci, dawno powinna odejść do najmroczniejszych czeluści Helheimu. Za to fajnie, że seria rozwija przygody tandemu Thorgal-Jolan oraz przypomina o mocach tego drugiego.

No i historia zatoczyła koło. Dziwne, że przez ponad 40 lat od początku wątku historii pochodzenia Thorgala nikt nie wpadł na pomysł jego powrotu na statek-matkę na Wyspie Lodowych Mórz. Na początku mamy magię i fantasy pod koniec rasowe s-f. Minus za powrót Kriss "na siłę", nie lubię tej postaci, dawno powinna odejść do najmroczniejszych czeluści Helheimu. Za to fajnie, że...

Pół na pół. Najpierw średnio interesująco, za to później bardzo dobrze. A dzięki ostatnim kilku kartkom ocena wywindowała się na 9*
Jest tam powrót do moich ulubionych motywów w tej serii.
Dobry wstęp do kolejnego tomu.

Pół na pół. Najpierw średnio interesująco, za to później bardzo dobrze. A dzięki ostatnim kilku kartkom ocena wywindowała się na 9*
Jest tam powrót do moich ulubionych motywów w tej serii.
Dobry wstęp do kolejnego tomu.

Początek nie był zachwycający. Zeszyt został uratowany przez powrót do przeszłości, dobry powrót. Z ciekawością sięgnę po kolejny.
Poza tym zaczyna mi brakować ręki pana Rosińskiego, tu już mocniej dało się odczuć jego brak.
Polecam!

Początek nie był zachwycający. Zeszyt został uratowany przez powrót do przeszłości, dobry powrót. Z ciekawością sięgnę po kolejny.
Poza tym zaczyna mi brakować ręki pana Rosińskiego, tu już mocniej dało się odczuć jego brak.
Polecam!

Ale to już było...
W tym odcinku wyciągnięto chyba wszelkie możliwe motywy, no może poza boskimi. Wraca motyw lodowych mórz, wracają przodkowie Thorgala, wraca Kris's, ale zachowuje się jak prawdziwa socjopatia, trochę odstając swojej metamorfozy że swojej serii (chyba, że coś zapomniałem, cię by mnie też specjalnie nie zdziwiło). Owszem, dzieje się dużo, czytelnik jest wręcz zarzucany akcją, ale to wszystko już było, w tej lub podobnej formie. A o samej Neokorze i tak niewiele się dowiemy. Nawet poprawne rysunki nie ratują tego tomu

Ale to już było...
W tym odcinku wyciągnięto chyba wszelkie możliwe motywy, no może poza boskimi. Wraca motyw lodowych mórz, wracają przodkowie Thorgala, wraca Kris's, ale zachowuje się jak prawdziwa socjopatia, trochę odstając swojej metamorfozy że swojej serii (chyba, że coś zapomniałem, cię by mnie też specjalnie nie zdziwiło). Owszem, dzieje się dużo, czytelnik jest...

...I na tym chyba zakończę, bo "Tupilaków" nie ma na razie w mojej bibliotece. Scenariusz znów jest w miarę sensowny, zwłaszcza jak na Yanna, któremu czasem wychodzi coś dobrego, a czasem nie, ale zmęczył mnie bardzo powrót do Kriss de Valnor, która zachowuje się tak samo, jakby nie było albumów "Kriss de Valnor" i "Strażnik sprawiedliwości". Może jest to do pewnego stopnia realistyczne, ale dramaturgicznie raczej nudne, znowu Kriss dąży do władzy itp. itd., pewną odmianą jest sugestia, że tym razem Aniel ma nad nią władzę, ale o nim to naprawdę wolałabym na zawsze zapomnieć. "Neokora" to przyzwoita mielonka ze znanych motywów, może bym bardziej doceniła, gdybym czytała te komiksy rzadziej niż co tydzień. Szkoda, że tytułowy byt pojawia się tak późno, bo robi interesujące wrażenie, ale ledwie się objawia, tom dobiega końca, czekaj na następny odcinek, czytelniku. A ja już nie mogę, już koniec, już basta.

Pora więc na podsumowanie mojej ponadczteromiesięcznej przygody z "Thorgalem", najpierw nostalgicznej, potem nowopoznawczej. Wyróżnijmy kolejne jej etapy.

Tomy 1-16 - właściwie nieprzerwane pasmo satysfakcji, wyrazista prostota, mocne postaci, bardzo dobre zarówno pojedyncze historie ("Władca gór" zwłaszcza),jak i wątki zajmujące kilka tomów, jak historia Brek Zarith czy w szczególności kraina Qa. Żadnych słabszych tomów. Aaricia, w pierwszych tomach barbiowata damsel in distress, stopniowo się emancypuje. Rosiński jako rysownik w szczytowej formie. Jednym słowem świetna seria, i to wcale nie tylko ze względu na nostalgię.

Tomy 17-23 - kryzys wieku średniego Thorgala, czyli wątek Shaigana Bezlitosnego. Wyczuwalne pęknięcie po poprzednich tomach, zdarzają się drobne rozczarowania i słabsze części, ale całość nadal jest satysfakcjonująca, a "Klatka" spodobała mi się bardziej, niż się spodziewałam. Rosiński prawie zawsze doskonały.

Tomy 24-29 - etap wyraźnego wypalania się Van Hamme'a jako scenarzysty. Obok ciekawych, trzymających w napięciu i po prostu przyjemnych tomów ("Błękitna zaraza", "Barbarzyńca") są też tomy średnie albo po prostu fatalne ("Królestwo pod piaskiem"). W "Ofierze", swojej ostatniej części, Van Hamme zdaje się sterować historią w taki sposób, by Thorgala wysłać w końcu na emeryturę, a pałeczkę przekazać Jolanowi. Rosiński zmienia styl na malarski. Obie te kwestie wydają się zdecydowanym krokiem w kierunku odświeżenia serii, która łapie zadyszkę.

Tomy 30-36 - czyli wielki kataklizm. Legenda Thorgala okazuje się zbyt wielka, by po prostu odsunąć tę postać na bok, natomiast Jolan pozostaje zbyt smarkaty, by zainteresować czytelnika. Po obiecujących początkach Sente coraz bardziej mota się w zbyt licznych wątkach. Kolejne retcony, dygresje, interwencje bóstw mnożą się w oczach. Wątek Asgardu wypada płasko i bezrefleksyjnie, wątek Aniela i Czerwonych Magów to groch z kapustą, gotowany tak długo, aż wszystko zmienia się w szarą papę. Jaśniejszym promyczkiem jest "Szkarłatny ogień" z Dorisonem jako scenarzystą, ale potem następuje Apokalipsa Ostateczna, czyli "Aniel". Yann wbija ostatni gwóźdź do trumny naszykowanej przez Sente'a. Rosiński wyraźnie ma dosyć serii i rysuje coraz bardziej niechlujnie. Wielka smuta.

Równolegle do tomów 30-36 należy zrobić retrospektywę z serii pobocznych:

Seria o Kriss de Valnor - bardzo nierówna, ale w ogólnym rozrachunku chyba moja ulubiona ze wszystkich trzech. Sente popełnia dwa dobre wstępne tomy, a po dwóch kolejnych przestaje być scenarzystą, zanim udaje mu się wszystko doszczętnie spaprać. Kontrowersyjna, ale ciekawa konkluzja Mariolle'a. Czuć, że Kriss przebywa jakąś drogę, dochodzi do jakichś wniosków o świecie i o sobie, jakoś się zmienia.

Seria o Louve - największe rozczarowanie, może przez moje oczekiwania, bo spodziewałam się opowieści inicjacyjnej, a dostałam kreskówkę dla dzieci.

Seria "Młodzieńcze lata" - na swój sposób najbardziej sensowna, ale niekompatybilna z moim gustem.

Tomy 37-39 - "nowe przygody", ale tak naprawdę stare - Yann lubi remiksy. Najlepszą rzeczą jest Vignaux jako rysownik.

...I na tym chyba zakończę, bo "Tupilaków" nie ma na razie w mojej bibliotece. Scenariusz znów jest w miarę sensowny, zwłaszcza jak na Yanna, któremu czasem wychodzi coś dobrego, a czasem nie, ale zmęczył mnie bardzo powrót do Kriss de Valnor, która zachowuje się tak samo, jakby nie było albumów "Kriss de Valnor" i "Strażnik sprawiedliwości". Może jest to do pewnego stopnia...

Bezlitośnie żonglują starymi motywami: Kris de Valnor, Aniel, Atlanci, ich broń, nawet Slivia i Pan Trzech Orłów. Ale z tej mieszanki w stylu znacie, to posłuchajcie wychodzi całkiem niezła otwarta historia w starym vanhammowym stylu. Da się czytać i chce się wiedzieć, co dalej.

Bezlitośnie żonglują starymi motywami: Kris de Valnor, Aniel, Atlanci, ich broń, nawet Slivia i Pan Trzech Orłów. Ale z tej mieszanki w stylu znacie, to posłuchajcie wychodzi całkiem niezła otwarta historia w starym vanhammowym stylu. Da się czytać i chce się wiedzieć, co dalej.

Jak dla mnie to główna seria Thorgala traci klimat. Nie chodzi to o wstawki s-f bo to zawsze było ale coś jest tu gorzej od serii pobocznych.

Jak dla mnie to główna seria Thorgala traci klimat. Nie chodzi to o wstawki s-f bo to zawsze było ale coś jest tu gorzej od serii pobocznych.

Poprzedni tom dał mi sporo nadziei na powrót rasowego Thorgala i faktycznie zaczyna się coś w tym kierunku dziać. "Neokora" już swoją okładką bardzo dużo zdradza, wyraźnie informując fanów serii gdzie wracamy. Czyli do Krainy Lodowych Mórz. To tam, w głębi największej wyspy, spoczywa gwiezdny statek, z którego wywodzą się rodzice Thorgala Aegirsona. Jedni z ostatnich potomków rasy Atlantów przybyłych na Ziemię w ogromnych arkach, uciekając z swego martwego świata. Tym razem nasz wiking znów napotyka starych "znajomych" i wraz z Jolanem udają się do miejsca, gdzie wszystko się zaczęło.

Ewidentnie tom jest pierwszym z serii zapowiadający dłuższą przygodę. Coś jak wyprawa do Krainy Qa, opisana na aż czterech albumach. Nie miałbym nic przeciwko aby i tym razem poprowadzić taką opowieść, pod warunkiem że zrobi się to porządnie. Na razie wszystko na to wskazuje, natomiast zakończenie jest w pełni otwarte. Ciężko tutaj napisać coś bez spoilerów, dlatego jeśli ktoś chce ich uniknąć, to radzę przejść do ostatniego akapitu tego materiału.

Zatem SPOILER ALERT :)

Thorgal wraz z Jolanem oraz Love i dwoma towarzyszami płyną do domu, gdy natrafiają na łódź z Lodowych Mórz. Jakiś dziwny stwór wybił całą załogę poza jednym, tchórzliwym kupcem. Oczywiście zwiastuje to początek problemów. Wioska Thorgala padła ofiarą klątwy, która zmusza jej mieszkańców do bezmyślnej pracy w kamieniołomie. Szybko okazuje się, że za wszystkim stoi Aniel oraz jego matka - Kriss de Valnor. I tutaj sprawy zaczynają się naprawdę komplikować, bowiem Aniel pragnie odnaleźć technologię Atlantów, o której tyle słyszał.

KONIEC SPOILERA

Gdy natomiast na scenę wkraczają nasi dwaj mężni bohaterowie (w końcu Jolan jest już dorosły i to od dawna),sprawy się komplikują. Oczywiście czytelnik wie, jak historia musi się potoczyć, a okładka oraz tytuł zdradzą aż za wiele. Szczególnie fanom serii. Czy to jednak źle? No... niekoniecznie. Mimo przewidywalności odnośnie fabuły to historię czytało mi się bardzo dobrze i szybko mnie pochłonęła. Czuć tutaj starego Thorgala, oraz dojrzałego Jolana. Obaj swoje przeżyli, doświadczyli wojny, rozłąki i cierpienia. Wiedzą jaki jest świat, a co ważniejsze znają swe pochodzenie oraz moce.

I to prowadzi nas do ciekawego rozwinięcia prezentowanej tutaj opowieści. Ta wiedza u naszych bohaterów daje im pewną przewagę. Wiedzą co muszą zrobić, aby w końcu raz na zawsze zamknąć historię Lodowych Mórz oraz dziedzictwa Atlantów. Dlatego z niecierpliwością czekam na kontynuację tej historii i mam nadzieję, że będzie ona na poziomie tej z krainy Qa.

Poprzedni tom dał mi sporo nadziei na powrót rasowego Thorgala i faktycznie zaczyna się coś w tym kierunku dziać. "Neokora" już swoją okładką bardzo dużo zdradza, wyraźnie informując fanów serii gdzie wracamy. Czyli do Krainy Lodowych Mórz. To tam, w głębi największej wyspy, spoczywa gwiezdny statek, z którego wywodzą się rodzice Thorgala Aegirsona. Jedni z ostatnich...

Cieszę się, że to kolejny numer pożyczony bo jakbym wydał te dwadzieścia parę złotych to bym żałował. Kult serii przepadł bezpowrotnie i aż żal, że nie zakończyli na 20 zeszytach serii.

Cieszę się, że to kolejny numer pożyczony bo jakbym wydał te dwadzieścia parę złotych to bym żałował. Kult serii przepadł bezpowrotnie i aż żal, że nie zakończyli na 20 zeszytach serii.

Świetna historia.
Ciekawe co będzie dalej.
Następne 2 tomy zamówione...

Świetna historia.
Ciekawe co będzie dalej.
Następne 2 tomy zamówione...