Świetna książka, bardzo polubiłem po jej przeczytaniu postać Mace Windu. Ciekawe przedstawienie świata, dla którego wielkie konflikty na skala galaktyczne nie mają kompletnie żadnego znaczenia. Najmocniejszą stroną książki jest główny bohater, a także narracja i świat przedstawiony. Polecam każdemu.

Świetna książka, bardzo polubiłem po jej przeczytaniu postać Mace Windu. Ciekawe przedstawienie świata, dla którego wielkie konflikty na skala galaktyczne nie mają kompletnie żadnego znaczenia. Najmocniejszą stroną książki jest główny bohater, a także narracja i świat przedstawiony. Polecam każdemu.

Całkiem niezła pozycja. Jest akcja, rozwiń iecieciekawej postaci, prowadzona w mroczniejszym stylu.
W pewnym momencie trochę się pogubiłem i miałem wrażenie, że chwilami była chaotyczna. I na Boga, Matthew, czemu mi to zrobiłeś i napisałeś, że miecz może się po prostu wyłączyć z braku energii! :)

Finalnie, pozycja zdecydowanie na plus.

Całkiem niezła pozycja. Jest akcja, rozwiń iecieciekawej postaci, prowadzona w mroczniejszym stylu.
W pewnym momencie trochę się pogubiłem i miałem wrażenie, że chwilami była chaotyczna. I na Boga, Matthew, czemu mi to zrobiłeś i napisałeś, że miecz może się po prostu wyłączyć z braku energii! :)

Finalnie, pozycja zdecydowanie na plus.

Mimo kilku niewybaczalnych „błędów” takich jak ładowanie baterii miecza świetlnego a co za tym idzie możliwość jego rozładowania. To opowieść, która mnie pochłonęła. Bardzo mroczna i pierwotna, krwawa jak dżungla, w której się dzieje większość akcji. Bliżej poznajemy Mace Windu i powody, dla których jest tak potężny i kontrowersyjny.

Mimo kilku niewybaczalnych „błędów” takich jak ładowanie baterii miecza świetlnego a co za tym idzie możliwość jego rozładowania. To opowieść, która mnie pochłonęła. Bardzo mroczna i pierwotna, krwawa jak dżungla, w której się dzieje większość akcji. Bliżej poznajemy Mace Windu i powody, dla których jest tak potężny i kontrowersyjny.

Ostatni raz czytałem "Punkt przełomu"... pewnie z 15 lat temu, ale bardzo mi się podobał. Sam autor kiedyś gdzieś przyznał, że chciał zrobić "Czas apokalipsy z Jedi", więc teoretycznie mnóstwo rzeczy mogło pójść źle. Ale nie poszło!

Książka to opowieść o mistrzu Jedi wracającym na rodzinną planetę w poszukiwaniu swojej uczennicy, która być może oszalała, a być może przeszła na Ciemną Stronę. Szybko okazuje się, że ciemność znajduje się w każdym, dżungla to przeciwieństwo cywilizacji, a ofiarą wojny jest każdy, włącznie z dziećmi i cywilami... chyba, że akurat nie wierzymy w instytucję dzieci i cywili.

Jak na starłorsy jest brutalnie, filozoficznie i mało starłorsowo. Jak na niestarłorsy jest zbyt dużo starłorsów. Mi się podobało, ale trudno mi uwierzyć, że "normalnym ludziom" by podeszło. A szkoda.

Ostatni raz czytałem "Punkt przełomu"... pewnie z 15 lat temu, ale bardzo mi się podobał. Sam autor kiedyś gdzieś przyznał, że chciał zrobić "Czas apokalipsy z Jedi", więc teoretycznie mnóstwo rzeczy mogło pójść źle. Ale nie poszło!

Książka to opowieść o mistrzu Jedi wracającym na rodzinną planetę w poszukiwaniu swojej uczennicy, która być może oszalała, a być może...

Przez większą część niewiele się dzieje, przez co bardzo ciężko było mi przebrnąć przez tę książkę. Dopiero końcówka mnie zainteresowała na tyle, że ciężko się było oderwać. Według mnie było za dużo opisów, a za mało akcji. Do tego rozmyślania mistrza Windu - zdecydowanie za dużo ich i niewiele wynosiły do historii. Książka jest dość długa i spokojnie można było ją skrócić o kilka mało istotnych fragmentów.

Przez większą część niewiele się dzieje, przez co bardzo ciężko było mi przebrnąć przez tę książkę. Dopiero końcówka mnie zainteresowała na tyle, że ciężko się było oderwać. Według mnie było za dużo opisów, a za mało akcji. Do tego rozmyślania mistrza Windu - zdecydowanie za dużo ich i niewiele wynosiły do historii. Książka jest dość długa i spokojnie można było ją skrócić...

Moja druga po "Cieniach Imperium" powieść ze świata Gwiezdnych Wojen; i chociaż obie bardzo mi się podobały, to ta jednak wydaje się być dużo dojrzalsza i głębsza w sensie przemyśleń. Myślę, że nie przesadzę nazywając ją parafrazą słynnego "Jądra Ciemności". Podróż Mace'a Windu w głąb dżungli to tak naprawdę jego podróż w głąb siebie i mrok wojny.
Psychika Mace'a została fantastycznie przedstawiona, szczególnie poprzez specyficzną narrację - z jednej strony obecny jest narrator wszechwiedzący, a z drugiej mamy do czynienia z dziennikami Mace'a stanowiącymi jego niejednokrotnie filozoficzne przemyślenia.
Z innych zalet tej książki: "duszny" klimat dżungli, która ukazana została jako coś przesiąkniętego tajemniczą energią. Poza tym ciekawe postacie drugoplanowe oraz nie do końca jasny, w sensie motywacji, główny antagonista.
I pomimo mroku bijącego z tej powieści nie zabrakło całkiem sympatycznego humoru. Również przedstawienie starć zaliczyłbym na plus. Są brutalne i nadają odpowiedniego realizmu, bez zbędnego przesadyzmu.
Może jedynie końcowe walki są na tyle chaotyczne, że ciężko było przez nie przebrnąć (tak to już jest z książkowym sci-fi). Ponadto gwiezdno-wojenna nomenklatura potrafi przyprawić o ból głowy, ale dla ludzi siedzących mocno w świecie Gwiezdnych Wojen (szczególnie Legendach),na pewno jest to plus. Znajomości uniwersum autorowi książki odmówić bynajmniej nie można.
Podsumowując: świetna, choć momentami trudna czy nawet męcząca, powieść serwująca czytelnikowi niecodziennie egzotyczną podróż w świecie Gwiezdnych Wojen kapitalnie nadrabiająca niedosyt po nierozwiniętej odpowiednio w kanonie postaci jednego z największych jedi w historii Galaktyki - Mace'a Windu.
POLECAM!

Moja druga po "Cieniach Imperium" powieść ze świata Gwiezdnych Wojen; i chociaż obie bardzo mi się podobały, to ta jednak wydaje się być dużo dojrzalsza i głębsza w sensie przemyśleń. Myślę, że nie przesadzę nazywając ją parafrazą słynnego "Jądra Ciemności". Podróż Mace'a Windu w głąb dżungli to tak naprawdę jego podróż w głąb siebie i mrok wojny.
Psychika Mace'a została...

Idealna książka pozwalająca na zgłębienie postaci Mace Windu

Idealna książka pozwalająca na zgłębienie postaci Mace Windu

Bardzo dobra książka, nie tylko dlatego ze jest napisana w uniwersum które bardzo lubią, a głównym bohaterem jest mój ulubiony Jedi. To co mnie urzekło to to holodzienniki Mace`a, rozważania i jego komentarza czynią z niego mistrza jedi i człowieka. Bardzo podoba mi się ze Mace wątpi w swoje siły, nie jest pewny czy podoła, a jednak idzie naprzód. Skuteczny, pomysłowy i niebezpieczny, trochę zagubiony a wręcz przerażony tym co może odkryć. Świetny zwrot akcji po pojedynku z Karem Vastorem, doskonale pokazane jak dyscyplina jedi jest bezradna wobec dzikiej siły pelekotanu.
Nick Rostu postać dziwna z początku, okazuje się być najfajniejszym korunem ze wszystkich, uwielbiam sarkastyczne uwagi, docinki, komentarze tej postaci są idealne do sytuacji. Jednak jego humor to tylko maska by ukryć prawdziwe uczucia. Szkoda że musiał się tyle nacierpieć przez Mace`a, ale gdyby nie on pewnie Vastor by go rozszarpał dla przykładu
Kar Vastor, to człowiek skrzywdzony. Prawdziwy samiec Alfa, prowadzi swój lód do konfrontacji do prawdziwego silnego uderzenia, według niego to korunowie wygrają. Jego pelekotan jest potężny, a on w pełni mu oddany. Pogrążony w dżungli był zdany na siebie albo zginie albo będzie walczył, utracił część siebie ale odnalazł pelekotan, pierwotna siłę, personifikacje dżungli. Gdyby nie wyniosłość Mace`a mógłby zostać wielkim sojusznikiem. Tym bardziej ze chciał być po stronnie jedi, a raczej żeby oni byli po jego stronie. Oszczędził mistrza jedi, a mógł go zabić, chciał się z nim pogodzić pogratulować jednak to Windu go zbył… kto wie może by nie aktywował ładunków na statku, gdyby Windu okazał mu choć cień sympatii
W zasadzie sa jeszcze inne postacie, ale nie ukrywając Depa zachowuje się jak irytująca smarkulą która postradała zmysły ( powinna być zdegenerowanym jedi, strasznie mnie wku… no nieważne),dzika Chalk dość ciekawa postać jednak znika w po paru rozdziałach by pojawiać się bohatersko w finale, są dzieci z pełzaka i problemy moralne z nimi związane. .Jest Geptun z doskonałym zmysłem strategicznym, ale te postacie nie przykuwają do siebie tak jak Nick czy Vastor. Sama planeta jest niezwykle ciekawa, wszędobylskie grzyby i pleśń, wojna ataki terrorystyczne walki na ulicach, i korunowie którzy strasznie skojarzyli mi się z Indianami, uciskani, terroryzowani.

Bardzo dobra książka, nie tylko dlatego ze jest napisana w uniwersum które bardzo lubią, a głównym bohaterem jest mój ulubiony Jedi. To co mnie urzekło to to holodzienniki Mace`a, rozważania i jego komentarza czynią z niego mistrza jedi i człowieka. Bardzo podoba mi się ze Mace wątpi w swoje siły, nie jest pewny czy podoła, a jednak idzie naprzód. Skuteczny, pomysłowy i...

Książka świetnie opowiadająca o Mistrzowi Jedi- Mace Windu.

Książka świetnie opowiadająca o Mistrzowi Jedi- Mace Windu.

Jedna z tych lepszych starwarsowych książek - sugestywna, mroczna i udanie budująca klimat. Warto przeczytać aby zobaczyć, że w tych czytadłach da się niekiedy znaleźć coś naprawdę literacko ciekawego.

Jedna z tych lepszych starwarsowych książek - sugestywna, mroczna i udanie budująca klimat. Warto przeczytać aby zobaczyć, że w tych czytadłach da się niekiedy znaleźć coś naprawdę literacko ciekawego.