Punkt przełomu

Mimo kilku niewybaczalnych „błędów” takich jak ładowanie baterii miecza świetlnego a co za tym idzie możliwość jego rozładowania. To opowieść, która mnie pochłonęła. Bardzo mroczna i pierwotna, krwawa jak dżungla, w której się dzieje większość akcji. Bliżej poznajemy Mace Windu i powody, dla których jest tak potężny i kontrowersyjny.

Mimo kilku niewybaczalnych „błędów” takich jak ładowanie baterii miecza świetlnego a co za tym idzie możliwość jego rozładowania. To opowieść, która mnie pochłonęła. Bardzo mroczna i pierwotna, krwawa jak dżungla, w której się dzieje większość akcji. Bliżej poznajemy Mace Windu i powody, dla których jest tak potężny i kontrowersyjny.

Pokaż mimo to

Ostatni raz czytałem "Punkt przełomu"... pewnie z 15 lat temu, ale bardzo mi się podobał. Sam autor kiedyś gdzieś przyznał, że chciał zrobić "Czas apokalipsy z Jedi", więc teoretycznie mnóstwo rzeczy mogło pójść źle. Ale nie poszło!

Książka to opowieść o mistrzu Jedi wracającym na rodzinną planetę w poszukiwaniu swojej uczennicy, która być może oszalała, a być może przeszła na Ciemną Stronę. Szybko okazuje się, że ciemność znajduje się w każdym, dżungla to przeciwieństwo cywilizacji, a ofiarą wojny jest każdy, włącznie z dziećmi i cywilami... chyba, że akurat nie wierzymy w instytucję dzieci i cywili.

Jak na starłorsy jest brutalnie, filozoficznie i mało starłorsowo. Jak na niestarłorsy jest zbyt dużo starłorsów. Mi się podobało, ale trudno mi uwierzyć, że "normalnym ludziom" by podeszło. A szkoda.

Ostatni raz czytałem "Punkt przełomu"... pewnie z 15 lat temu, ale bardzo mi się podobał. Sam autor kiedyś gdzieś przyznał, że chciał zrobić "Czas apokalipsy z Jedi", więc teoretycznie mnóstwo rzeczy mogło pójść źle. Ale nie poszło!

Książka to opowieść o mistrzu Jedi wracającym na rodzinną planetę w poszukiwaniu swojej uczennicy, która być może oszalała, a być może...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przez większą część niewiele się dzieje, przez co bardzo ciężko było mi przebrnąć przez tę książkę. Dopiero końcówka mnie zainteresowała na tyle, że ciężko się było oderwać. Według mnie było za dużo opisów, a za mało akcji. Do tego rozmyślania mistrza Windu - zdecydowanie za dużo ich i niewiele wynosiły do historii. Książka jest dość długa i spokojnie można było ją skrócić o kilka mało istotnych fragmentów.

Przez większą część niewiele się dzieje, przez co bardzo ciężko było mi przebrnąć przez tę książkę. Dopiero końcówka mnie zainteresowała na tyle, że ciężko się było oderwać. Według mnie było za dużo opisów, a za mało akcji. Do tego rozmyślania mistrza Windu - zdecydowanie za dużo ich i niewiele wynosiły do historii. Książka jest dość długa i spokojnie można było ją skrócić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja druga po "Cieniach Imperium" powieść ze świata Gwiezdnych Wojen; i chociaż obie bardzo mi się podobały, to ta jednak wydaje się być dużo dojrzalsza i głębsza w sensie przemyśleń. Myślę, że nie przesadzę nazywając ją parafrazą słynnego "Jądra Ciemności". Podróż Mace'a Windu w głąb dżungli to tak naprawdę jego podróż w głąb siebie i mrok wojny.
Psychika Mace'a została fantastycznie przedstawiona, szczególnie poprzez specyficzną narrację - z jednej strony obecny jest narrator wszechwiedzący, a z drugiej mamy do czynienia z dziennikami Mace'a stanowiącymi jego niejednokrotnie filozoficzne przemyślenia.
Z innych zalet tej książki: "duszny" klimat dżungli, która ukazana została jako coś przesiąkniętego tajemniczą energią. Poza tym ciekawe postacie drugoplanowe oraz nie do końca jasny, w sensie motywacji, główny antagonista.
I pomimo mroku bijącego z tej powieści nie zabrakło całkiem sympatycznego humoru. Również przedstawienie starć zaliczyłbym na plus. Są brutalne i nadają odpowiedniego realizmu, bez zbędnego przesadyzmu.
Może jedynie końcowe walki są na tyle chaotyczne, że ciężko było przez nie przebrnąć (tak to już jest z książkowym sci-fi). Ponadto gwiezdno-wojenna nomenklatura potrafi przyprawić o ból głowy, ale dla ludzi siedzących mocno w świecie Gwiezdnych Wojen (szczególnie Legendach), na pewno jest to plus. Znajomości uniwersum autorowi książki odmówić bynajmniej nie można.
Podsumowując: świetna, choć momentami trudna czy nawet męcząca, powieść serwująca czytelnikowi niecodziennie egzotyczną podróż w świecie Gwiezdnych Wojen kapitalnie nadrabiająca niedosyt po nierozwiniętej odpowiednio w kanonie postaci jednego z największych jedi w historii Galaktyki - Mace'a Windu.
POLECAM!

Moja druga po "Cieniach Imperium" powieść ze świata Gwiezdnych Wojen; i chociaż obie bardzo mi się podobały, to ta jednak wydaje się być dużo dojrzalsza i głębsza w sensie przemyśleń. Myślę, że nie przesadzę nazywając ją parafrazą słynnego "Jądra Ciemności". Podróż Mace'a Windu w głąb dżungli to tak naprawdę jego podróż w głąb siebie i mrok wojny.
Psychika Mace'a została...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szczerze zaskoczyły mnie pozytywne opinie o tej książce, oczywiście na początku było bardzo ciekawie i zapowiadało się naprawdę dobrze. Plusem jest też główny bohater, dobrze znany każdemu fanowi tego uniwersum mimo, że bardzo mało jest o nim, zarówno w filmach jak i książkach czy komiksach. Więc byłem podekscytowany, że jakoś jego postać zostanie rozwinięta.

Pomysł na fabułę też dość interesujący, brutalna wojna partyzancka w dżungli, ale im dalej tym wydaje mi się że gorzej. Kilku partyzantów i jedi niszczą armie liczące tysiące i to nie raz.. taka jednostronność jest naprawdę okropna. Zwłaszcza gdy widzieliśmy jak garstka klonów może poradzić sobie z 1 Jedi podczas rozkaz 66. A tu? Szkoda słów.

Brak też jest opisów świata a to chyba jeden z głównych celów książek z gwiezdnych wojen, nie tylko by poznać historię ale i poznać świat, nowe pojazdy, rasy, faune i flore a tu nie ma nic takiego, autor wprowadził wiele nowych pojazdów czy statków a nie opisał żadnego. Trudno się czyta gdy nie można sobie wyobrazić danej sceny ponieważ nie ma się zielonego pojęcia o wyglądzie wielu elementów. Nie raz trzeba było sięgać do internetu szukając ilustracji a nie na tym polega czytanie książki.

Jak dla mnie słabe wykonanie, pomysł i historia ciekawa, główne problemy to brak opisów świata i ogromna jednostronność.

Dla historii myślę że warto, chociaż są lepsze.

Szczerze zaskoczyły mnie pozytywne opinie o tej książce, oczywiście na początku było bardzo ciekawie i zapowiadało się naprawdę dobrze. Plusem jest też główny bohater, dobrze znany każdemu fanowi tego uniwersum mimo, że bardzo mało jest o nim, zarówno w filmach jak i książkach czy komiksach. Więc byłem podekscytowany, że jakoś jego postać zostanie rozwinięta.

Pomysł na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Idealna książka pozwalająca na zgłębienie postaci Mace Windu

Idealna książka pozwalająca na zgłębienie postaci Mace Windu

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka, nie tylko dlatego ze jest napisana w uniwersum które bardzo lubią, a głównym bohaterem jest mój ulubiony Jedi. To co mnie urzekło to to holodzienniki Mace`a, rozważania i jego komentarza czynią z niego mistrza jedi i człowieka. Bardzo podoba mi się ze Mace wątpi w swoje siły, nie jest pewny czy podoła, a jednak idzie naprzód. Skuteczny, pomysłowy i niebezpieczny, trochę zagubiony a wręcz przerażony tym co może odkryć. Świetny zwrot akcji po pojedynku z Karem Vastorem, doskonale pokazane jak dyscyplina jedi jest bezradna wobec dzikiej siły pelekotanu.
Nick Rostu postać dziwna z początku, okazuje się być najfajniejszym korunem ze wszystkich, uwielbiam sarkastyczne uwagi, docinki, komentarze tej postaci są idealne do sytuacji. Jednak jego humor to tylko maska by ukryć prawdziwe uczucia. Szkoda że musiał się tyle nacierpieć przez Mace`a, ale gdyby nie on pewnie Vastor by go rozszarpał dla przykładu
Kar Vastor, to człowiek skrzywdzony. Prawdziwy samiec Alfa, prowadzi swój lód do konfrontacji do prawdziwego silnego uderzenia, według niego to korunowie wygrają. Jego pelekotan jest potężny, a on w pełni mu oddany. Pogrążony w dżungli był zdany na siebie albo zginie albo będzie walczył, utracił część siebie ale odnalazł pelekotan, pierwotna siłę, personifikacje dżungli. Gdyby nie wyniosłość Mace`a mógłby zostać wielkim sojusznikiem. Tym bardziej ze chciał być po stronnie jedi, a raczej żeby oni byli po jego stronie. Oszczędził mistrza jedi, a mógł go zabić, chciał się z nim pogodzić pogratulować jednak to Windu go zbył… kto wie może by nie aktywował ładunków na statku, gdyby Windu okazał mu choć cień sympatii
W zasadzie sa jeszcze inne postacie, ale nie ukrywając Depa zachowuje się jak irytująca smarkulą która postradała zmysły ( powinna być zdegenerowanym jedi, strasznie mnie wku… no nieważne), dzika Chalk dość ciekawa postać jednak znika w po paru rozdziałach by pojawiać się bohatersko w finale, są dzieci z pełzaka i problemy moralne z nimi związane. .Jest Geptun z doskonałym zmysłem strategicznym, ale te postacie nie przykuwają do siebie tak jak Nick czy Vastor. Sama planeta jest niezwykle ciekawa, wszędobylskie grzyby i pleśń, wojna ataki terrorystyczne walki na ulicach, i korunowie którzy strasznie skojarzyli mi się z Indianami, uciskani, terroryzowani.

Bardzo dobra książka, nie tylko dlatego ze jest napisana w uniwersum które bardzo lubią, a głównym bohaterem jest mój ulubiony Jedi. To co mnie urzekło to to holodzienniki Mace`a, rozważania i jego komentarza czynią z niego mistrza jedi i człowieka. Bardzo podoba mi się ze Mace wątpi w swoje siły, nie jest pewny czy podoła, a jednak idzie naprzód. Skuteczny, pomysłowy i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka świetnie opowiadająca o Mistrzowi Jedi- Mace Windu.

Książka świetnie opowiadająca o Mistrzowi Jedi- Mace Windu.

Pokaż mimo to

Polecam przeczytać, nawet jeżeli, ktoś nie jest zainteresowany SW. Punkt przełomu to jakby filozofia Mace Windu. Książka, która daje dużo do myślenia. Jeżeli nie lubicie filozoficznych rozważań to nie czytajcie. Mace Windu jawi się tutaj jako Jedi Bruce Lee, a dodatkowo jako Martin Sheen w "Czasie Apokalipsy" - to nie jest film dla wszystkich, podobnie jak ta książka.

Polecam przeczytać, nawet jeżeli, ktoś nie jest zainteresowany SW. Punkt przełomu to jakby filozofia Mace Windu. Książka, która daje dużo do myślenia. Jeżeli nie lubicie filozoficznych rozważań to nie czytajcie. Mace Windu jawi się tutaj jako Jedi Bruce Lee, a dodatkowo jako Martin Sheen w "Czasie Apokalipsy" - to nie jest film dla wszystkich, podobnie jak ta książka.

Pokaż mimo to

http://superbook.blog.pl/2016/03/03/201-matthew-stover-punkt-przelomu/

Wojny Klonów to nieco niedoceniany czas w uniwersum „Gwiezdnych Wojen”. Od premiery „Przebudzenia Mocy” niemal zaginął on w cieniu wydarzeń dzielących VII i VIII epizod, a Nowa Era Jedi czy era Starej Republiki swoim blaskiem nieco przyćmiewają ten okres. Okres wojny która pochłonęła żywota wielu Jedi, a w końcowym efekcie zniszczyła Republikę i sam Zakon. Okres bohaterów, legendarnych wojowników i heroicznych batalii. Mój ukochany czas uniwersum Lucasa.
Przeciętny rycerz Jedi to chodzący kodeks cnót i zasad. Nie ma emocji, jest spokój, nie ma ignorancji, jest wiedza… I takie tam niuejdżowe bla bla bla. Do tego dochodzi majestatyczna i tajemnicza szata, opinia czarodzieja wymachującego mieczem świetlnym i autorytet z którym liczy się nawet Kanclerz ( do czasu … :P ). Takimi nieco konwencjonalnymi Jedi są Obi- wan Kenobi i Yoda. Pełni zasad, chwalebni, wielcy wojownicy którzy mówią jedynie mądrościami. Przeciwieństwem ich są Jedi jak Qui- gonn Jinn czy niesławny Anakin Skywalker, którzy nie zawsze widzą pozytywy w tysiącletnich dogmatach i co krok patrzą jak tu nagiąć zasady. Ale pomiędzy nimi jest jeszcze inny typ wojownika. Hardy, posępny, taki który nie da sobie pobłażać, a jego aura maderfakera onieśmiela nawet największych Sithów. Takim typem jest Mace Windu. Członek Rady Jedi i twórca VII formy walki na miecze świetlne- Vaapadu.
Windu to kawał prawdziwego wojownika. Samuel L. Jackson wcielający się w tę rolę idealnie wykreował charakter postaci pod książki i komiksy. Niezłomny, dumny, zabójczo skuteczny i nieco kontrastujący z malutkim, zielonym mistrzem Yodą mówiącym dziwną składnią. Wysoki, z łysą czachą i unikalnym, purpurowym mieczem był numerem dwa w Radzie zaraz po sędziwym mistrzu jak jedyny dał radę nakopać w zad mistrzowi Sith. I prawdopodobnie Wojny Klonów miałyby kompletnie inne zakończenie gdyby nie zdrada Anakina.
Niepokojące wiadomości z Haruun Kal docierają na Coruscant. Oto uczennica Mace’a mistrzyni Depa Billaba macza miecz w krwi cywili w wojnie pomiędzy dwoma nacjami zamieszkującymi planetę- Balawai i Korunnai. Windu, jak łatwo się domyślić, nie jest ukontentowany, że jego protegowana zachowuje się jak szanujący się adept Ciemnej Strony. Wyprawia się więc na swą ojczystą planetę i odkrywa, że stanowczo nie jest solą swej ziemi.
Wszystko można ująć w jednym zdaniu. „Czas Apokalipsy” i „Jądro Ciemności” w świecie Lucasa. Mace powoli, nieubłaganie pogrąża się w morku dżungli. Rolę Kurtza przyjmuje z kolei tu lor pelek, czyli szaman ludu Korunnai o imieniu Kar Vastor. Wydawać by się mogło, że przed kim jak przed kim, ale przed samym Mace’m Windu nikt nie stanie z hardą miną. Cieszący się szacunkiem u samego Dooku, bohater Zakonu mógłby stawić czoło sporej armii bojowych droidów, a co tu mówić o jakimś prowincjonalnym szamanie. Vastor to jednak mocna karta. Znakomicie posługujący się Mocą ( nazywaną przez niego pelekotanem ), okrutny i sprawny w walce nie mniej niż Windu, a do tego w pewien sposób z nim spokrewniony. Obaj mogliby być świetnym teamem, ale w tej koniunkcji są dwiema przeciwnymi stronami. Konflikt na dodatek rozgrywa się o kobietę, mimo, iż żaden z nich nie żywi do niej uczucia damsko- męskiego. Jest to raczej pojedynek o ideę, filozofię i wyższe rację, oraz spojrzenie na Moc.
Dość niespodziewanie ukazanie Mace Windu i ciekawa konwencja w której nie ma setek klonów, epickich pojedynków pomiędzy Jasną i Ciemną Stroną, ani szczególnie ważnych dla wojny wydarzeń. Jest tylko osobista rywalizacja, podróż we własny mrok i brutalność lokalnej wojenki, która po włączeniu w konflikt między Republiką, a Konfederacją stała się rzezią. Stover silnie nakreślił nie tylko mistrza Vaapadu i Kara Vastora, ale Billabę, „majora” Nicka Rostu i resztę koruńczyków.
Podsumowanie: Stover to rekomendacja dla każdego fana SF i „Gwiezdnych Wojen” który oczekuje czegoś więcej niż opisów batalii, pojedynków na miecze świetlne i ogromu różnorodnego wszechświata. Autor ten z blockbusterowego hitu jakim był III epizod zrobił głęboko, psychologiczną grę w której uczestniczyło wielu graczy- od Anakina po Padme. Tutaj poszedł krok dalej. Potężnego mistrza Jedi przeciwstawił nieskończonemu, dzikiemu mrokowi. Nie takie w stylu użytkowników czerwonych mieczy świetlnych, ale o wiele bardziej przerażającego. Pustego, pełnego dzikości i okrucieństwa. Skojarzenia z Conradem czy Coppolą nie są tu naprawdę przypadkowe.

http://superbook.blog.pl/2016/03/03/201-matthew-stover-punkt-przelomu/

Wojny Klonów to nieco niedoceniany czas w uniwersum „Gwiezdnych Wojen”. Od premiery „Przebudzenia Mocy” niemal zaginął on w cieniu wydarzeń dzielących VII i VIII epizod, a Nowa Era Jedi czy era Starej Republiki swoim blaskiem nieco przyćmiewają ten okres. Okres wojny która pochłonęła żywota wielu Jedi,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to