Z chęcią większą lub mniejszą sięgnęłam po tę część tuż po przeczytaniu "Tułaczki...". Troszkę inna forma pisania, z perspektywy wielu różnych bohaterów. Wśród komentarzy natrafiłam na zarzut, że Rhezus stał się płaczliwy i kapryśny - zgadzam się z 100%. O ile w pierwszej części był postacią całkiem fascynującą, tutaj najzwyczajniej w świecie zdziadział. Za to Okularnik wzbudził we mnie ogromną sympatię. Również wytłumaczenie historii Rhezusa było całkiem interesujące.
Właściwie przeczytanie tej książki zajęło mi jeden wieczór. I historia naprawdę mogłaby zostać fajnie, pozytywnie zakończona. Ale nie. Zostawiła mnie z niedosytem, a jednocześnie niechęcią. Poczułam się pusta, tak, jak puste było to zakończenie. Szczerze, nawet nie mam ochoty sięgać po kolejną część. Nie jestem ciekawa jak dalej rozwiązuje się historia. Mam poczucie, że jakkolwiek by się nie rozwijała, jest naciągana, jak zbyt długo kręcony serial.

Z chęcią większą lub mniejszą sięgnęłam po tę część tuż po przeczytaniu "Tułaczki...". Troszkę inna forma pisania, z perspektywy wielu różnych bohaterów. Wśród komentarzy natrafiłam na zarzut, że Rhezus stał się płaczliwy i kapryśny - zgadzam się z 100%. O ile w pierwszej części był postacią całkiem fascynującą, tutaj najzwyczajniej w świecie zdziadział. Za to Okularnik...

Na pewno rozdrażnił mnie fakt, że Rhezus już nie był tą samą osobą, co w pierwszym tomie. Ze zmęczonego życiem wojownika zmienił się w beksę. Non stop jęczał i kaprysił, za co straciłam do niego resztki szacunku.

Nawet Okularnika autorka musiała mi zepsuć. Wiecznie optymistycznie nastawiony do życia egzorcysta zmienił się w narzekającego nudziarza. A jego słowotoki zaczynały działać mi na układ nerwowy.

Na pewno spotkanie Rhezusa z Agresją wywołały u mnie duże emocje i nie kryję tego, że bardzo się wzruszyłam. Również nie będę ukrywać swej pogłębiającej się nienawiści do Kasy, która rzekomo będąc zgwałcona nie miała oporów by kurwić się z obcym. Przyznam, że żałuję, że Rhezus jej nie zabił za konsekwencję jej czynu.

A tym bardziej jestem zaskoczona samym końcem. Przyznam, że autorka naprawdę dobrze to rozegrała. Zasiała pewne przeczucia, które nie miały żadnych podstaw już od pierwszego tomu, pielęgnowała je, po czym rozwinęła je na samym końcu w postaci zaskakującego zakończenia, po którym człowiek łapie się za głowę i mówi „o ja!!”. Niestety motywów tego wszystkiego nie poznajemy, co skłania nas do przeczytania trzeciego tomu. Po nudnawych przekomarzaniach i milionach opisów w końcu dostałam coś, na co długo czekałam. Zostałam mile zaskoczona.

Na pewno rozdrażnił mnie fakt, że Rhezus już nie był tą samą osobą, co w pierwszym tomie. Ze zmęczonego życiem wojownika zmienił się w beksę. Non stop jęczał i kaprysił, za co straciłam do niego resztki szacunku.

Nawet Okularnika autorka musiała mi zepsuć. Wiecznie optymistycznie nastawiony do życia egzorcysta zmienił się w narzekającego nudziarza. A jego słowotoki...

Troszkę krótsza wersja lecz pełna wartkiej akcji.

Troszkę krótsza wersja lecz pełna wartkiej akcji.

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze. Książka jest szalenie nierówna. Co mam na myśli? Już tłumaczę. Po pierwsze występuje w niej kilku narratorów. O ile niektórzy z nich potrafią zachwycić swoją historią, sposobem w jaki ją relacjonują, to inni, cóż, denerwują. Rozumiem, że tan zabieg miał na celu przybliżyć sylwetki bohaterów opowiadań, lecz wydaje mi się, iż nie został do końca przemyślany. Charakterystyczna postać egzorcysty ze swadą przybliżającego swój życiorys w pierwszym rozdziale, gubi się gdzieś w kolejnych. Nie jest już tak pełna życia i wigoru, pozostaje marnym cieniem. Główny bohater Rhezus, raz jest bezwzględnym mordercą, a już za chwilę opadają go wątpliwości natury moralnej. Doceniam natomiast temat opowiadań, sposób ukazania demonów i przemyślany świat przedstawiony. Niestety, głównym zarzutem, jaki mam do autorki to kulejący język. Koszmarki typu: „zbliżywszy się bliżej” świadczą o braku jeszcze jednego, uważnego przeredagowania tekstu. Nie wiem po czyjej stronie leży wina – młodej, debiutującej pisarki czy redakcji, ale niezręczności językowe pozostały. Również powtarzany z uporem maniaka żart językowy „słaba silna wola”, przestaje w końcu śmieszyć, a zaczyna irytować. A zakończenie wyraźnie sugeruje, że motywy działania jednej z głównych bohaterek poznamy w kolejnej części, tylko jakoś nie wydaje mi się, że będę chciała się w nią zagłębiać.

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze. Książka jest szalenie nierówna. Co mam na myśli? Już tłumaczę. Po pierwsze występuje w niej kilku narratorów. O ile niektórzy z nich potrafią zachwycić swoją historią, sposobem w jaki ją relacjonują, to inni, cóż, denerwują. Rozumiem, że tan zabieg miał na celu przybliżyć sylwetki bohaterów opowiadań, lecz wydaje mi się, iż nie...

Czytało się przyjemnie, chociaż akcji jako takiej brakuje. Rhezus skupia się wyłącznie na odzyskaniu Agresji i zmierzeniu się z Wyrocznią.
W części pierwszej każdy rozdział poświęcony był innemu wyzwaniu mogącemu przynieść Rhe upragnioną śmierć, tutaj przedstawione są po kolei historie postaci.
Zakończenie mnie rozczarowało, było szybkie, niepozostawiające nadziei na odwrócenie losu.
Wolałam "Rhezusa" w formie opowiadań, druga część wydaje się być (martwym) zalążkiem dłuższej powieści.

Czytało się przyjemnie, chociaż akcji jako takiej brakuje. Rhezus skupia się wyłącznie na odzyskaniu Agresji i zmierzeniu się z Wyrocznią.
W części pierwszej każdy rozdział poświęcony był innemu wyzwaniu mogącemu przynieść Rhe upragnioną śmierć, tutaj przedstawione są po kolei historie postaci.
Zakończenie mnie rozczarowało, było szybkie, niepozostawiające nadziei na...

Trochę trudno mi ocenić tę książkę. Na pewno jest lepsza od pierwszej części, chyba więcej się dzieje, wątek jest ciekawszy - ciągłe szukanie śmierci z pierwszej części było już nudne. Trochę przesadzono z obrzydlistwami szczególnie jak na każdym kroku zbierało się komuś na wymioty. Zakończenie trochę rozczarowujące. Moim zdaniem serie można już było zamknąć, ale zobaczymy czy kolejna część jest/będzie lepsza czy może będzie laniem wody... lub ponownym, nudnym szukaniem śmierci.

Trochę trudno mi ocenić tę książkę. Na pewno jest lepsza od pierwszej części, chyba więcej się dzieje, wątek jest ciekawszy - ciągłe szukanie śmierci z pierwszej części było już nudne. Trochę przesadzono z obrzydlistwami szczególnie jak na każdym kroku zbierało się komuś na wymioty. Zakończenie trochę rozczarowujące. Moim zdaniem serie można już było zamknąć, ale zobaczymy...

Więc TO jest jedna z moich definitywnie ulubionych książek. Tak, jest patetycznie. Tak, jest obrzydliwie. Tak, jest dziwnie. I tak, nie każdemu przypadnie do gustu dość specyficzna treść. Cóż, być może nie każdy dotrwa tak daleko, by móc pod tą nekrofilią, zoofilią, sadyzmem i uwielbieniem dostrzec jakieś głębsze walory.

Niemniej jednak - bardzo dobrze napisana, bardzo dobrze szokująca, pamiętam ją dość szczegółowo (ekhm!) mimo, że przeczytałam ją dobre kilka lat temu.
Polecam szczególnie znudzonym, cynicznym duszom.

Więc TO jest jedna z moich definitywnie ulubionych książek. Tak, jest patetycznie. Tak, jest obrzydliwie. Tak, jest dziwnie. I tak, nie każdemu przypadnie do gustu dość specyficzna treść. Cóż, być może nie każdy dotrwa tak daleko, by móc pod tą nekrofilią, zoofilią, sadyzmem i uwielbieniem dostrzec jakieś głębsze walory.

Niemniej jednak - bardzo dobrze napisana, bardzo...

zbyt wiele chaosu.

zbyt wiele chaosu.

Zaskakująca końcówka. Dla mnie wciągająca.

Zaskakująca końcówka. Dla mnie wciągająca.

Ciekawie zapowiadająca się saga. Końcówka mnie zaskoczyła więc czekam na ciąg dalszy.

Ciekawie zapowiadająca się saga. Końcówka mnie zaskoczyła więc czekam na ciąg dalszy.