Pat Conroy czaruje, miesza losy głównych bohaterów i każe im się pochylić nad siłą wspomnienia, przeszłości, która skrywa klucz do tajemnicy większej historii ludzi z Karoliny Południowej. We wspomnieniach mieszają się dwie wielkie tragedie: rzeźnia Holocaustu oraz Wietnamu. Obie naznaczają swoim piętnem kolejne pokolenia ludzi z dolin, obie zmuszają do refleksji, choć same nie zajmują wątku przewodniego. Miłość, śmierć, śmierć i miłość, te dwa słowa, o znaczeniu tak głębokim, że aż tracącym jakiekolwiek znaczenie, wciąż przewijają się na łamach powieści Conroya i wciąż każą czytać ze smutkiem i łzami, albo czytać z uśmiechem na ustach wykrzywionym grymasem wzruszenia.
Powieść nasycona jest bardzo wieloma wątkami, ale znajdują one swoje uzasadnienie w końcowym etapie powieści, są logiczne i naturalne.
Myślę, że Conroy sięgnął tą powieścią gwiazd, których odbicie znaleźć można w lustrze oceanu kształtującego amerykańskie wschodnie wybrzeże.

Pat Conroy czaruje, miesza losy głównych bohaterów i każe im się pochylić nad siłą wspomnienia, przeszłości, która skrywa klucz do tajemnicy większej historii ludzi z Karoliny Południowej. We wspomnieniach mieszają się dwie wielkie tragedie: rzeźnia Holocaustu oraz Wietnamu. Obie naznaczają swoim piętnem kolejne pokolenia ludzi z dolin, obie zmuszają do refleksji, choć same...