Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Literatura jest miejscem, w którym odnajduję sens świata.

Literatura jest miejscem, w którym odnajduję sens świata.

Tak dobrze opanowała strategię kamuflażu, iż jej własne dzieje wydawały się szeregiem precyzyjnie ustawionych luster, skrywających ją przed nią samą.

W przeszłości najbardziej pociąga mnie to, że mogę o niej nie myśleć.

W twojej rodzinie, jeśli zacznie się mówić o skoszeniu trawy, przyszyciu guzika albo wymianie kół w samochodzie, zawsze kończy się to Oświęcimiem albo Bergen-Belsen. Człowiek proponuje, żeby wyskoczyć na hamburgera i mleczny koktajl albo obejrzeć jakiś film w telewizji i zanim się spostrzeże, bingo, siedzi w bydlęcym wagonie przemierzającym niziny Europy Wschodniej.

- To wszystko, co oznacza dla ciebie Kościół? - zapytał. - Bingo?
- Nie - odrzekłem. - Oznacza również inkwizycję. Generała Franco. Milczenie papieża podczas Holocaustu. Aborcję. Kontrolę urodzin. Celibat księży.

Cierpienie nie podróżuje po linii prostej. Ono zatacza kręgi i zachodzi cię od tyłu. Zabijają cię właśnie te powroty.

W dziejach obu naszych rodzin dość było tragicznych wydarzeń, aby skłonić kolonię lemingów do bezzwłocznego marszu w stronę najbliższego zbiornika wodnego.

Żadna historia nie biegnie wzdłuż linii prostej. Geometria ludzkiego życia jest zbyt niedoskonała i złożona, zbyt często deformuje ją ironia czasu i dezorientujące zawiłości przeznaczenia, by mogła przyjąć linię prostą do zbioru swych prawd.

Ustawiałem zawsze książki w porządku alfabetycznym, od Agee do Zoli, i czytałem je z powodu brzmienia zawartych w nich słów, nie dla idei, które zawierały.

Mogłem znieść pamięć, nie mogłem jednak znieść muzyki, która czyniła z pamięci tak morderczą broń.