Nasza bohaterka ciągle dostaje listy od Dymitra który grozi że skoro nie chce spędzić z nim wieczności do umrze z jego rąk:,,Nie ma takiego miejsca na świecie, w którym mogłabyś się przede mną ukryć. Obserwuję cię" Podczas czytania tej części byłam rozdarta z jednej strony bardzo cieszyłam się że Dymitr przeżył, lecz z drugiej strony współczułam Rose która była zmuszona przeżywać tej koszmar jeszcze raz od początku. Jej psychika bardzo ucierpiała. Po egzaminie końcowym, który Rose zdała śpiewająco wyjeżdża wraz z najlepszą przyjaciółką Lissą i chłopakiem Adrianem na dwór królowej. Nigdy nie przepadałam za Adrianem ale nie zasłużył sobie na takie traktowanie. Bohaterka ciągle go zwodziła i udawała uczucie mimo że cały czas ciężko pracowała nad wskrzeszeniem swojego ukochanego. Staram się także zrozumieć postępowanie Rose. Myślę ,że po tym wszystkim co przeżyła po prostu potrzebowała bliskości, czułości, chciała czuć że komuś na prawdę na niej zależy. W tych momentach zawsze odczuwałam deja vu. Przypominała mi się sytuacja z Masonem, która bardzo przypominała obecną. Mój ulubiony moment to z pewnością fragment odbicia Wiktora z więzienia. Nie lubiłam Lissy ale zaczęłam zmieniać o niej zdanie, gdy wbiła ostrze w pierś Dymitra. Wykazała się wtedy nie lada odwagą, której się u niej nie spodziewałam. byłam wniebowzięta gdy stał się na powrót sobą. Jednak mój entuzjazm bardzo szybo opadł. Nie poznawałam go, w ogóle nie przypominał dampira, którego tak kochałam. Rozumiem że przeżył straszną traumę i obwiniał się za to co zrobił, zwłaszcza za to jak strasznie skrzywdził Rose, ale bez przesady są chyba jakieś granice. Nie rozumiał tego że po powrocie zranił ją o wiele bardziej niż jako strzyga:,,Miłość przemija, moja się skończyła". Nie mogłam patrzeć jak bardzo cierpi Rose i jak Dymitr wielbi Lissę. W porządku wykonała ostateczny krok, ale całą resztę zrobiła Rose. Mimo że nie przepadałam za Adrianem bardzo się ucieszyłam że bohaterka ma w nim tak ogromne oparcie. Widać że na prawdę bardzo ją kocha i jest gotowy zrobić dla niej wszystko przez co bardzo zyskał w moich oczach. Cieszę się że Rose wybrała Adriana, pokazała w ten sposób Dymitrowi,że nie ma zamiaru błagać go aby wrócił, czułam bowiem że sprawia mu to przyjemność i nie podobało mi się to. Końcówka zaskoczyła mnie i to bardzo, powinnam się zresztą przyzwyczaić do tego że pani Mead nie skończy książki w jakiejś spokojnej scenie. Nie mogę uwierzyć że Rose została oskarżona o zabójstwo Tatiany. Miała cięty język i nie przepadała za królową, ale na pewno nigdy nie posunęła by się tak daleko. Ktoś zadał sobie wiele trudu aby zrzucić winę na nią. Pytanie tylko kto? Pozostaje mi tylko niecierpliwie czekać aż będę mogła sięgnąć po ,,Ostatnie poświęcenie".
Nie którym książka może wydawać się nużąca zwłaszcza tym którzy czytają część za częścią , gdyż pani Mead przypomina niektóre fakty, zapewniam jednak że warto przypomnieć sobie to i owo. Mimo tego wszystkiego co się stało, i zachowania Dymitra ciągle wierze że historia miłości Rose i Dymitra zakończy się szczęśliwie. W końcu miłość potrafi pokonać wszystkie przeciwności losu. Nie długo przekonamy się czy to prawda. Miłej lektury;)
Jeżeli są jakieś błedy to z góry przepraszam;)

Nasza bohaterka ciągle dostaje listy od Dymitra który grozi że skoro nie chce spędzić z nim wieczności do umrze z jego rąk:,,Nie ma takiego miejsca na świecie, w którym mogłabyś się przede mną ukryć. Obserwuję cię" Podczas czytania tej części byłam rozdarta z jednej strony bardzo cieszyłam się że Dymitr przeżył, lecz z drugiej strony współczułam Rose która była zmuszona...