Dobra książka to nie tylko taka, którą czyta się jednym tchem, a stos przeczytanych stron w zastraszającym tempie rośnie. Dobra książka to również taka, która potrafi wzbudzić emocje. Wywołuje dreszcze, momentami śmieszy, wyciska łzy.
Z całą powagą muszę przyznać, że trzecia część sagi Camilli Lackberg "Kamieniarz", takie właśnie uczucia we mnie wzbudziła. Jesienna słota, zawierucha, ołowiane chmury dodawały jedynie pikanterii tej niezwykłej scenerii stworzonej przez autorkę.
Tym razem akcja dzieje się równocześnie i w przeszłości, i w teraźniejszości, by na końcu połączyć się w całość.
Opowieść zaczyna się, jak każda inna - od znalezienia zwłok. Z morza zostaje wyłowione ciało dziewczynki, Sary, córki Charlotte, przyjaciółki Eriki. Sekcja wykazuje, że nie był to wypadek, a morderstwo. W płucach dziewczynki znajdowała się słodka woda, mydło, szampon oraz popiół, liczący prawie... sto lat! Podejrzenia padają na ojca i sąsiada, Kaja Wiberga, z którym skłócona jest Lilian, matka Charlotte. Wzajemne oskarżenia zaostrzają sąsiedzki konflikt. Zaskakującą niespodzianką jest, kiedy Kaj trafia do więzienia, ale nie za morderstwo, lecz za swoje nietypowe zachcianki.
Akcja w przeszłości zaczyna się w 1923 roku. Despotyczna Agnes niszczy psychicznie swojego bogatego ojca, który spełnia wszystkie jej zachcianki. Wychodzi z założenia, że może mieć wszystko, nawet każdego mężczyznę. I nie myli się. Jej uroda powala Andersa na kolana. Potajemne spotkania w nocy doprowadzają w końcu do tragedii. Agnes zachodzi w ciążę, a rozzłoszczony tatuś wyrzuca córkę z domu. Odtąd młode małżeństwo musi radzić sobie samo. Dziewczyna z całego serca nienawidzi Andersa i swojego wielkiego brzucha. Dlatego wciąż wierzy, że uda jej się wyrwać z tego "bagna".
To, co Agnes potem czyni, przechodzi najśmielsze oczekiwania czytelnika. Jej czyny wprawiają w osłupienie, szok i niezrozumienie. A jednak... Taka z niej, brzydko mówiąc, "franca".
W tej powieści pierwsze skrzypce gra przystojny, niecierpliwy, obeznany w swoim zawodzie i jak zawsze błyskotliwy policjant, Patrik. Ponownie on kieruje śledztwem, które z ilością przeczytanych stron nabiera rozpędu. Erika z kolei jest karmiącą matką, która za bardzo nie wychyla się poza utarte ramy gospodyń w małych miejscowościach.
Opowieść zaczyna się od morderstwa i... kończy się na morderstwie. Tak więc w tym przypadku autorka ostro zaszalała.

Dobra książka to nie tylko taka, którą czyta się jednym tchem, a stos przeczytanych stron w zastraszającym tempie rośnie. Dobra książka to również taka, która potrafi wzbudzić emocje. Wywołuje dreszcze, momentami śmieszy, wyciska łzy.
Z całą powagą muszę przyznać, że trzecia część sagi Camilli Lackberg "Kamieniarz", takie właśnie uczucia we mnie wzbudziła. Jesienna słota,...