Zacznę od tego, że to moje pierwsze literackie zetknięcie się z J. Londonem. Z pewnością wrócę do tego autora. Po drugie dałbym ocenę bardzo dobrą, ale przy końcu książki jakoś mi "zapachniało" wybitnym dziełem L. Tołstoja "Anna Karenina". Bywa tak, że to jest pochwała dla danego autora, ale w przypadku Londona jest na niekorzyść. Dlaczego? Nie zdradzę żadnej tajemnicy kiedy napiszę wprost - wtórność. To po prostu moje wrażenie.
Jednak w odniesieniu do całej książki tej wtórności nie ma. Spokojnie więc, wszystko "git".
"Maleńka pani wielkiego domu" to jedna z ostatnich książek (a może ostatnia?) tego amerykańskiego autora.
Miejsce wydarzeń to Kalifornia, początek XX wieku, potężne gospodarstwo, którym zarządza Dick Forrest. Oczywiście nie sam, ma wielu współpracowników, którzy (jak i Dick) pracują jak precyzyjny mechanizm.
Generalnie cała książka jest wręcz przesiąknięta myślą pozytywistyczną (Herbert Spencer) oraz pragmatyzmem Williama Jamesa. Mniej więcej wiem o co w tym chodzi, ale gdyby ktoś nie bardzo się w tym odnajdywał to można wszystko na spokojnie znaleźć w sieci.
London różne wątki z tycg prądów filozoficznych przedstawił poprzez światopoglądy Dicka Forresta jak i innych bohaterów tej niedługiej książki.
Jako całość "Maleńka pani wielkiego domu" to historia trójkąta miłosnego. Kto z kim i dlaczego i jak - proszę przeczytać.
Czytając opinię na temat tej książki na tym portalu pewna osoba wspomniała o tym, że wszystko byłoby super gdyby nie pewna ilość wątków rasistowskich. Hmm, no takie mamy gówniane czasy politycznej poprawności. Ludzie są już tak przewrażliwieni, że się nawet zająknąć nie można. Żałosne to i śmieszne.
Jak dla mnie nic tu takiego nie było. Jeżeli już ktoś takie opinie pisze to niech weźmie pod uwagę kiedy i gdzie ta książka była pisana. Należy zawsze brać pod uwagę kontekst historyczny. Jeżeli się tego nie czyni to nigdy się nic nie zrozumie z historii świata. To tak jakby z perspektywy XXI wieku oceniać Średniowiecze, że wtedy ludzie krócej żyli. No tak. I co w związku z tym? Albo inaczej. To tak jakby ludzie wieku XXV (o ile to nastąpi) oceniali nas - ludzi wieku XXI.
Dobra, bo się zdenerwowałem.
Książka jest napisana żywym, zrozumiałym stylem (no jak to Pozytywizm, ale tym razem w ujęciu literatury), są tu uniwersalne wątki, które nigdy nie stracą na znaczeniu. Do tego jeżeli ktoś jest zapalonym gospodarzem, farmerem, lubuje się w tych "klimatach" to bardzo dużo tu dla siebie znajdzie. Jednak podkreślam, że nie jest to stricte książka o roli w Kalifornii. To jest jakby tło dla relacji między ludzkich, a konkretnie dla wcześniej wspomnianego trójkąta.
P. S. Trójkąt nie rozumiany jak dziś (wulgarnie), ale w znaczeniu bardzo subtelnym, psychologicznym.
P. S. 1. Ta książka to też dowód na to, że kobiety bardzo często same siebie nie rozumieją. Bardzo irytujące, ale tak już jest.

Zacznę od tego, że to moje pierwsze literackie zetknięcie się z J. Londonem. Z pewnością wrócę do tego autora. Po drugie dałbym ocenę bardzo dobrą, ale przy końcu książki jakoś mi "zapachniało" wybitnym dziełem L. Tołstoja "Anna Karenina". Bywa tak, że to jest pochwała dla danego autora, ale w przypadku Londona jest na niekorzyść. Dlaczego? Nie zdradzę żadnej tajemnicy...