Książka trafiła w moje ręce zupełnie przypadkiem - potrącony przez kogoś w księgarni na słynnym Dworcu Centralnym przewróciłem jakąś książkę. Odstawiając ją na miejsce zauważyłem leżącą (nie stojącą jak wszystkie, przez co rzucającą się w oczy) książkę - "Toast za przodków". Ciekawe. Wydawnictwo "Czarne", interesujący tytuł, intrygująca okładka z niewielkim czerwonym kwadracikiem a obok niego jedno słowo "reportaż".
Nie przypominałem sobie, żebym kiedykolwiek czytał reportaż w formie książkowej, a tym bardziej o krajach Kaukazu. Kiedyś widziałem gdzieś na przystanku plakat promujący Gruzję, o Armenii wiedziałem tylko tyle, że jest, a o Azerbejdżanie nie wiedziałem praktycznie nic. Dosyć długo wahałem się czy ją przygarnąć. Zaważyły jednak okoliczności w jakich trafiła ona w moje ręce.
Początkowo podchodziłem do niej dość obojętnie z lekką nutą ciekawości co będzie dalej, lecz z każdą kartką, z każdym przeczytanym słowem czułem jak powoli wsiąkam w kraje Kaukazu.
Czytając o Baku, czułem jakbym chodził razem z Góreckim po wąskich uliczkach, a on jako stary znajomy i zarazem przewodnik wskazywał mi miejsca wyjątkowe, takie, które oko przeciętnego turysty nie zobaczy. Coś wspaniałego! Chyba pierwszy raz w życiu, ktoś tak bardzo wciągnął mnie w tak wspaniałą historię.
Dalsze kartki książki przewracały się zbyt szybko. Podróż po Armenii, Gruzji... Opisy autora, tak wyraźne, że można tylko zamknąć oczy i rozmarzyć się. Odpłynąć gdzieś pod zbocza Kaukazu i razem z Góreckim i tamadą zasiąść i słuchać opowiadań o tym zakątku świata.
Cała książka jest jak tytułowy toast, który wznosi się by oddać komuś cześć. Odnoszę wrażenie, że to toast przed realnym smakowaniem kaukaskich państw.
Górecki, cóż... mistrz słowa, człowiek z ogromną wiedzą i chyba jeszcze większym doświadczeniem, imiennik.
Ciesze się, ze moja przygoda z reportażem zaczęła się właśnie od niego, od tej książki i trwa do dnia dzisiejszego.
Aha, czytając ta książkę, trzeba mieć świadomość, że poprzeczka dla następnych książek zostanie zawieszona bardzo wysoko.
Wiem, że cała historia brzmi jak jakaś bajka - ale to na szczęście najprawdziwsza prawda.

Książka trafiła w moje ręce zupełnie przypadkiem - potrącony przez kogoś w księgarni na słynnym Dworcu Centralnym przewróciłem jakąś książkę. Odstawiając ją na miejsce zauważyłem leżącą (nie stojącą jak wszystkie, przez co rzucającą się w oczy) książkę - "Toast za przodków". Ciekawe. Wydawnictwo "Czarne", interesujący tytuł, intrygująca okładka z niewielkim czerwonym...