Cóż można napisać o książce, kiedy nie czytało się pierwszej części? Otóż całkiem sporo:
Metresa czyli Mary Anne Clarke jest matką Georga oraz siedem lat młodszej Ellen. Jest chciwa, krnąbrna, jej zachowanie pasuje do rozkapryszonego ciągle dziecka jednak dzięki swojemu sprytowi i urodzie uwodzi wysoko ustawionych urzędników w czasach wiktoriańskiej Anglii. Mary Anne uwielbia skandale do ostatnich dni swojego życia knuje i spiskuje. Kobieta szantażuje sprośnymi listami Diuka Yorku, dzięki temu otrzymuje dożywotni legat dla siebie i córki.
Ellen to spokojna dziewczyna, nie poszukuje rozrywek. Dla niej książka i harfa to najlepsi przyjaciele. Jest całkowitym przeciwieństwem matki.
Po zakończeniu panowania królowej Wiktorii, Mary Anne zostaje zmuszona do opuszczenia Anglii. Razem z córką płyną do Francji. Tam przez kolejne lata śledzimy zmiany w życiu kobiet. Pojawia się Luise du Maurier guwernantka Ellen a w wraz z nią jej bart Louis-Mathurin przyszły mąż córki Metresy.
A jest to człowiek beztroski. Wynalazca, który urzekł Ellen pięknym głosem. Ona grała na harfie a on jej śpiewał. Niestety życie bez stałej pensji, w czasach gdy liczyły się koneksje i małżeństwa zawierane dla majątku powodowała mnóstwo problemów z wierzycielami, sąsiadami. Małżeństwo często się przeprowadzało między Francją a Anglią.

Na kolejnych stronach książki rodzi się troje dzieci du Maurier: George Louis Palmell "Kicky", Aleksander Eugene "Gyggy" oraz Isabell "Isobell" każde z nich ma artystyczną duszę po ojcu oraz beztroski stosunek do życia po babce. Jedynie pierworodny syn po wielu latach hulaszczego życia w momencie utraty wzroku zaczyna spisywać losy swoich bliskich. W taki sposób ustabilizowała się jego sytuacja finansowa i pojawiła się biografia rodziny.

Historię wspominam z uśmiechem, postaci są barwne, miejsca opisywane bardzo malowniczo. Być może kiedyś sięgnę po inne powieści autorki.

Cóż można napisać o książce, kiedy nie czytało się pierwszej części? Otóż całkiem sporo:
Metresa czyli Mary Anne Clarke jest matką Georga oraz siedem lat młodszej Ellen. Jest chciwa, krnąbrna, jej zachowanie pasuje do rozkapryszonego ciągle dziecka jednak dzięki swojemu sprytowi i urodzie uwodzi wysoko ustawionych urzędników w czasach wiktoriańskiej Anglii. Mary Anne...

Daphne du Maurier poznałam wcześniej z lekko sensacyjnych powieści "Rebeka" i "Oberża na pustkowiu". "Dzieci metresy" to powieść odbiegająca od wyżej wymienionych.
Jest to historia o początkach rodziny autorki, du Maurierów, w dobie wiktoriańskiej Anglii i ówczesnej Francji.
Protoplastką była Mary Ann Clarke, metresa Diuka Yorku, kobieta piękna i uwodzicielska ale pospolita w manierach, chciwa, skąpa, niewierna i przebiegła. Dzięki sprytowi, uzyskała od Diuka dla siebie i córki dożywotni legat, w zamian za milczenie i nie publikowanie kompromitujących listów.
Mary Ann miała dwójkę dzieci: Georga i Ellen, jednak nigdy nie wyjawiła kim są ich ojcowie., być moze sama nie wiedziała.
Córka Ellen , niezbyt urodziwa, spokojna i patrząca krytycznie na życie matki, wyszła za mąż za Louisa-Mathurina, syna Roberta Busson du Maurier, urzekając go piękną grą na harfie.
Sam Louis-Mathurin du Maurier, to człowiek żyjący ciągle z głową w chmurach, niepoprawny optymista, śpiewak i wynalazca, który nigdy nie odniósł sukcesu w tych profesjach, wiecznie bez pieniędzy, pożyczający je bez skrupułów od wszystkich, nigdy je nie zwracając .
Powieść opisuje ich życie, w ciężkich czasach, pełne trosk, ciągłego braku funduszy i niepewności jutra, gdzie liczyły się tylko koneksje, nazwiska, posiadłości, pieniądze, dywidendy i spadki rodzinne, a małżeństwa w większości zawierane były z myślą o zabezpieczeniu finansowym małżonków.
Autorka ciekawie kreśli również życie ich trójki dzieci, Georga Louisa Palmella "Kicky`ego", Aleksandra Eugene "Gyggy`ego" oraz Isabell "Isobell", które odziedziczyły po ojcu zdolności artystyczne i beztroskę a po babce żyłkę awanturniczą, przez co nic nie osiągnęli w życiu.
Jedynie wybił się "Kicky", który po wielu latach dopiero, zdobył sławę wybitnego rysownika.
Choć początkowo marzył o malarstwie olejnym, wiele lat zmarnował na płytkie życie w towarzystwie kolegów, wśród bohemy Londynu i Paryża.
Dopiero tragedia jaka go spotkaøa, zmobilizowała go do ciężkiej pracy i ostatecznie doprowadziła do sukcesu i stabilizacji finansowej.
Przodkowie autorki mieli różne wady i ułomności moralne ale byli duszami artystycznymi. Jak sama pisze, "kłamali z wdziękiem i pewnością siebie; wahali się na krawędzi między nieuleczalnym optymizmem, a całkowitą rozpaczą; roztrwaniając wszystko co posiadali, mieli wielkie serce i puste sakiewki; niektórzy byli rozpustnikami; dawali się lubić a ich poczucie humoru jest lekko wykrzywione i ma posmak satyryczny a język cierpki".
Powieść " Dzieci metresy" nie każdemu może odpowiadać. Na pewno zadowoli jednak czytelników lubiących okres wiktoriański, a także tych, którzy lubią historie oparte na faktach.

Daphne du Maurier poznałam wcześniej z lekko sensacyjnych powieści "Rebeka" i "Oberża na pustkowiu". "Dzieci metresy" to powieść odbiegająca od wyżej wymienionych.
Jest to historia o początkach rodziny autorki, du Maurierów, w dobie wiktoriańskiej Anglii i ówczesnej Francji.
Protoplastką była Mary Ann Clarke, metresa Diuka Yorku, kobieta piękna i uwodzicielska ale...