Ciekawa powieść historyczna, przedstawiająca dzieje Francji wieku XIV i XV. Książka zawiera wiele opisów, dzięki którym czujemy klimat epoki. Obserwujemy burzliwe czasy, charakteryzujące się wojnami domowymi, intrygami na dworze królewskim, walką o władzę, wojną z Anglią, a także zawartym z nią pokojem na angielskich warunkach. W tych okolicznościach panuje Karol VI, który oprócz ciężkiej sytuacji zarówno wewnątrz kraju, jak i zagrożeniu czającemu się za granicą, musi także zmagać się z własnymi demonami, szaleństwem, chorobą psychiczną, która trawi jego umysł i serce.

Ciekawa powieść historyczna, przedstawiająca dzieje Francji wieku XIV i XV. Książka zawiera wiele opisów, dzięki którym czujemy klimat epoki. Obserwujemy burzliwe czasy, charakteryzujące się wojnami domowymi, intrygami na dworze królewskim, walką o władzę, wojną z Anglią, a także zawartym z nią pokojem na angielskich warunkach. W tych okolicznościach panuje Karol VI, który...

Czytanie tej powieści szło mi trochę z oporem ,a to z powodu nadmiaru postaci w niej występujących. Po tym autorze spodziewałem się większej przyjemności z lektury.

Czytanie tej powieści szło mi trochę z oporem ,a to z powodu nadmiaru postaci w niej występujących. Po tym autorze spodziewałem się większej przyjemności z lektury.

Książka legenda w mojej rodzinie, podobno tak nudna że nikt jej nie skończył. A ja się zachwyciłam, wciągnęłam nosem i mam ochotę na więcej klasyków. Nie wiem czy to kwarantanna, czy muszę martwić się o wydziedziczenie.

Książka legenda w mojej rodzinie, podobno tak nudna że nikt jej nie skończył. A ja się zachwyciłam, wciągnęłam nosem i mam ochotę na więcej klasyków. Nie wiem czy to kwarantanna, czy muszę martwić się o wydziedziczenie.

Uważam, że powieść nie przetrwała próby czasu. Prawdopodobnie jednak nawet w czasach, w których powstała, była dziełem raczej miernym.
Burzliwe dzieje monarchii francuskiej z przełomu XIV i XV wieku przedstawiono w sposób co najmniej dziwny. Odniosłem wrażenie, że to bardziej pozycja o strojach z epoki, niż o wydarzeniach.

Po pierwsze język. Cóż, tę kwiecistą narrację jestem jeszcze w stanie znieść, bo tak właśnie kiedyś pisano, ze zdaniami pięciokrotnie podrzędnie złożonymi, długimi na pół strony. Ale kompozycja jest już całkowicie niestrawna.

Najpierw przedstawiona zostaje jakaś postać historyczna, najczęściej podczas podróży. Dokładnie opisany jest tu każdy haft na jej stroju, każdy guzek, każda koronka. Potem owa postać dociera na miejsce, spotyka się z inną postacią, wygłasza długą i kwiecistą mowę o niczym, a ta druga odpowiada dokładnie tym samym. Następnie ta pierwsza postać odchodzi, by na kilku następnych stronach zginąć tragicznie, najczęściej jako ofiara morderstwa. W kolejnym akapicie autor wprowadza na scenę następną osobę i cały cykl rozpoczyna się od początku. I tak w kółko, aż do samego końca. Trudno się tu połapać, kto jest kim, bo nadmiar postaci, wplecionych w to koło sprawia, że mylą się one między sobą i w sumie ta pozycja wiele do mojej wiedzy o średniowiecznej Francji nie wniosła.

Jeśli ktoś spodziewa się dzieła na miarę „Królów Przeklętych” Maurice’a Druona, srodze się zawiedzie. Tutaj niemal wyłącznie znajdzie opisy, opisy i opisy, a po nich jeszcze więcej nudnych i niczego nie wnoszących opisów. Cała treść zmieściłaby się spokojnie na trzech kartkach A4

Uważam, że powieść nie przetrwała próby czasu. Prawdopodobnie jednak nawet w czasach, w których powstała, była dziełem raczej miernym.
Burzliwe dzieje monarchii francuskiej z przełomu XIV i XV wieku przedstawiono w sposób co najmniej dziwny. Odniosłem wrażenie, że to bardziej pozycja o strojach z epoki, niż o wydarzeniach.

Po pierwsze język. Cóż, tę kwiecistą narrację...

To nie jest klasyczną powieść "płaszcza i szpady", ponieważ akcja dzieje się w późnym średniowieczu w czasach wojny stuletniej. Pokazuje losy chorego psychicznie Karola VI.

To nie jest klasyczną powieść "płaszcza i szpady", ponieważ akcja dzieje się w późnym średniowieczu w czasach wojny stuletniej. Pokazuje losy chorego psychicznie Karola VI.

W tej Aleksander Dumas wkroczył na teren dla siebie nietypowy, gdyż książka ta opowiada o jednym z najtrudniejszych momentów w historii Francji. Jej bohaterem jest Karol VI, za rządów którego królestwo prawie się rozpadło - w przeddzień decydującej fazy wojny stuletniej. Powieść ta zasadniczo dzieli się na dwa aspekty - jest to tragiczna historia chorego, osamotnionego człowieka, który mimo teoretycznie ogromnej władzy nie ma nawet wpływu na własne życie, oraz opowieść o upadku Francji pogrążającej się w chaosie. Oba wątki rozwijają się w trakcie powieści, przeplatając się w nieco chaotyczny sposób. Jest szczególnie widoczne w końcowej fazie powieści - francuskie pandemonium udziela się fabule w sposób aż nadto dosadny. Dziesiątki bohaterów i wątków powodują chaos, przez który trudno ustalić: czy Paryż jest już w rękach Anglików, czy jeszcze nie? Powieść ta jest z pewnością przestrogą dla Francuzów i ma przypominać im o zgubnych skutkach niezgody która jest przedstawiona jako jedyny powód nieszczęść królestwa - próżno szukać choćby wzmianki o pogromie francuskiego rycerstwa w bitwie pod Azincourt. Nie jest to w żadnym razie powieść przygodowa i nie jest ona łatwa w odbiorze - przemieszanie skrajnie różnych wątków, niezwykle długie opisy i liczne przeskoki akcji znacznie utrudniają lekturę.

W tej Aleksander Dumas wkroczył na teren dla siebie nietypowy, gdyż książka ta opowiada o jednym z najtrudniejszych momentów w historii Francji. Jej bohaterem jest Karol VI, za rządów którego królestwo prawie się rozpadło - w przeddzień decydującej fazy wojny stuletniej. Powieść ta zasadniczo dzieli się na dwa aspekty - jest to tragiczna historia chorego, osamotnionego...

Polecam

Polecam

Ten autor już mnie zachwycał i denerwował, niestety tu jest przeciętnie. Dobre , staranne opisy i trochę historii ale bohaterowie drętwi i tacy sobie.

Ten autor już mnie zachwycał i denerwował, niestety tu jest przeciętnie. Dobre , staranne opisy i trochę historii ale bohaterowie drętwi i tacy sobie.

Dumas za w płaszczu i ze szpadą
Myślę, że zaliczenie tej pozycji do klasyki literatury popularnej nie będzie przesadą. Tym razem autor przenosi czytelnika do XIV wiecznej Francji, gdzie panuje tytułowy Karol Szalony. Został on okrzyknięty tym przydomkiem przez zauważalne znamiona choroby psychicznej. Tę sytuacje wykorzystują jego wrogowie. Wartka akcja, ciekawe intrygi- czyli cały Dumas. Polecam.

Dumas za w płaszczu i ze szpadą
Myślę, że zaliczenie tej pozycji do klasyki literatury popularnej nie będzie przesadą. Tym razem autor przenosi czytelnika do XIV wiecznej Francji, gdzie panuje tytułowy Karol Szalony. Został on okrzyknięty tym przydomkiem przez zauważalne znamiona choroby psychicznej. Tę sytuacje wykorzystują jego wrogowie. Wartka akcja, ciekawe intrygi-...

„Karol Szalony” nie jest powieścią spod charakterystycznego dla Aleksandra Dumasa znaku płaszcza i szpady, bowiem jako że czas zdarzeń to późne średniowiecze, określić można ją mianem „zbroi i kopii”. W ówczesnym świecie zdominowanym przez mężczyzn turnieje rycerskie i bitwy biorą górę nad namiętnościami.
Fabułę swojej pierwszej powieści historycznej autor osadził na szkielecie faktów historycznych (na podstawie dostępnych mu źródeł) i w ten sposób przeprowadził czytelnika przez trudny dla Francji okres panowania Karola VI Szalonego. Nieszczęsny monarcha, choć człowiek światły, to jednak z powodu długotrwałych stanów apatii, nie potrafiący przeciwstawić się wrogom, którzy czaili się nawet wewnątrz jego kraju. Jednym z nich była jego żona Izabela Bawarska.
Powieść pisana była w odcinkach dla prasy. Dumas w swoich „Pamiętnikach” wspominał, że sam nie był pewien, jaki ostatecznie z tego powodu kształt będzie miała cała książka. Możliwe, że dlatego też nie wszystkie wątki są dopowiedziane czy wyjaśnione wprost. Dla uważnego czytelnika nie będzie jednak stanowiło problemu, by samemu wysnuwać wnioski.
Aleksander Dumas (ojciec) to mistrz słowa, który potrafi nadawać im ton i rytm w zależności od opisywanej sceny. Dlatego polecam książkę, której nie czyta się szybko, ale która inspiruje do poszerzania wiedzy o sytuacji społeczno-politycznej wieku XV we Francji i jej relacji z Anglią.

Nie polecam wydania Hachette (w niebieskiej okładce). Wszystkie grzechy wydawcy wymienione są tutaj: https://www.facebook.com/527852827325962/photos/pcb.662732633837980/662732447171332/?type=1&theater i kolejne strony.

„Karol Szalony” nie jest powieścią spod charakterystycznego dla Aleksandra Dumasa znaku płaszcza i szpady, bowiem jako że czas zdarzeń to późne średniowiecze, określić można ją mianem „zbroi i kopii”. W ówczesnym świecie zdominowanym przez mężczyzn turnieje rycerskie i bitwy biorą górę nad namiętnościami.
Fabułę swojej pierwszej powieści historycznej autor osadził na...